Σήμερα 6/4/25, αναρτώνται ποιήματα της μεγάλης Αμερικανίδας ποιήτριας Emily Dickinson και μιας ελάσσονος Ελληνίδας που εμπνέεται από αυτήν.
ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ / EMILY DICKINSON (1830-1886)
Κρατούσα ένα κόσμημα στο χέρι,
Κι ύπνος βαρύς με βρήκε –
Η μέρα ήταν ζεστή, πράο τ’ αγέρι,
Κι είπα πως μου ανήκε.
Ξυπνώ, το τίμιο χέρι μου μαλώνω –
Χάθηκε το πετράδι •
τώρα μια μνήμη αμέθυστου και μόνο
κοιμίζω κάθε βράδυ.
(Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης)
334
Όσες επιστολές κι αν γράψω
Καμία σαν αυτή δεν είναι ωραία-
Συλλαβές από Βελούδο-
Προτάσεις από Μετάξι,
Βάθη από Ρουμπίνι, απύθμενα,
Κρυμμένο, Χείλη, για Σένα-
Πες πως είσαι Κολιμπρί-
Που μόλις τώρα ήπιε -εμένα-
(Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός)
Δεν είναι η Πτώση Πράξη μιας στιγμής
Mια οριστική διακοπή
Οι τρόποι της Ερείπωσης
Είναι Φθορές οργανωμένες—
Ιστός Αράχνης, πρώτα, στην Ψυχή
Μια Στρώση Σκόνης ελαφριά
Σαράκι που τρυπά τον Άξονα
Μες στο Στοιχείο η σκουριά—
Επίσημη η Κατάρρευση—δουλειά
Διαβόλου—αδιάκοπη κι αργή—
Σε μια στιγμή κανείς δε χάθηκε
Αργά γλιστράς—στη Συντριβή—
(Μετάφραση: Ερρίκος Σοφράς)
Μόνη μου δόξα ήσουν Εσύ
Μόνη μου δόξα ήσουν Εσύ,
άλλη ποτέ δεν είχα.
Αχ, μόνο αυτό μην ξεχαστεί –
ότι σ’ Εσένα ανήκα.
Μια ώρα ειν’ όλ’ η ζωή
Μια ώρα ειν’ όλ’ η ζωή –
πόσο πολλά κανείς μπορεί
να κάνει – πόσο λίγα.
Δεν ξέρω η Αυγή πότε θα ρθει
Δεν ξέρω η Αυγή πότε θα ρθει,
γι’ αυτό την πόρτα έχω ανοιχτή.
Εκτός κι αν έχει αυτή φτερά
κι έχει το αέρι πρύμα,
εκτός κι αν πέσει στα νερά
και φτάσει με το κύμα.
Η επιτυχία είν’ πιο γλυκιά
Η επιτυχία είν’ πιο γλυκιά
για κείνους που αποτύχαν –
το νέκταρ εκτιμούν σωστά
φαρμάκι όσοι γευτήκαν.
Ο πορθητής που τον υμνούν
κραυγές ουρανομήκεις
δεν νιώθει τόσο καθαρά
τη σημασία της νίκης
όσο ο πεσμένος πρόμαχος
που ενώπιον του θανάτου
ακούει τις άγριες ιαχές –
των θριαμβευτών στ’ αυτιά του!
(Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης)
Όνειρο εικοστό έκτο
–Έμιλυ–
Βρέχει πάλι στο όνειρο. Είμαι ο παραλήπτης των χιλιάδων χαμένων επιστολών της Έμιλυ και δεν ζω στο Άμερστ αλλά στη Νίκαια θρηνώντας τους δικούς μου νεκρούς. Έχω ταξινομήσει οκτώ χιλιάδες εννιακόσιες πενήντα επιστολές με αυστηρή χρονολογική σειρά. Τις αρωματίζω με λεβάντα και τις τοποθετώ σε ερμάρια λευκά σαν ολάνθιστους κρίνους. Επί 24 χρόνια, 6 μήνες και 15 μέρες σάς τις διαβάζω χαμηλόφωνα πίσω από την πόρτα. Κάθε μέρα σας διαβάζω και μία. Τη βροχή δεν τη βλέπω ποτέ. Την ακούω μόνο και τη νιώθω. Με ποτίζει όπως ποτίζει τους ασφόδελους του κήπου. Τους ασφόδελους και τους κατιφέδες. (Παρεμπιπτόντως, και εγώ, την κηδεία του πατέρα μου την παρακολούθησα από μια ρωγμή του πατρικού μου.)
Σήμερα διάβασα την τελευταία της επιστολή και πλέον ξέρω.
Είμαι οι χαμένες επιστολές της Έμιλυ Ντίκινσον.
Είμαι το ατελείωτο εργόχειρο.
Ναι.
Είμαι η βροχή των οκτώ χιλιάδων εννιακοσίων πενήντα ημερών.
(Αγγελική Πεχλιβάνη, 40 εμπύρετα όνειρα, εκδ. Κίχλη, 2024)