Σήμερα 18/5/25, αναρτώνται ποιήματα πολύ νέων, πολύ φρέσκων Ελληνίδων ποιητριών.
ΧΡΗΣΤΙΝΑ – ΚΑΛΛΙΡΟΗ ΓΑΡΜΠΗ
(απλωμένο)
Θυμάσαι που δεν είχαμε τι να πούμε
ένα ολόκληρο απόγευμα
κι έπειτα έγραψες το πιο ωραίο σου ποίημα;
Εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο
και χαμογελούσα
Ήταν σαν να γεννάει
μια γάτα δίπλα μου
Αυτή η στιγμή έπρεπε οπωσδήποτε ν’ αρχειοθετηθεί
Άρχισα να κουνάω τις άκρες των δαχτύλων μου
σ’ ένα ατελείωτο ξόρκι
Σ’ έβλεπα
μέσα από την αντανάκλαση
να στηλώσεις το βλέμμα
στις λέξεις
σαν μάνα
που στέλνει
τα παιδιά της σχολείο
και τώρα
βλέπει τις μικρές τους πλάτες
ν’ απομακρύνονται
Σ’ έβλεπα
μελαχρινή σαν νύχτα
ν’ αγκομαχάς από μέσα
προσπαθώντας να πιάσεις με το χέρι
κάτι
Τι ήθελες να πιάσεις;
Έμεινε από τότε
απλωμένο
στο σαλόνι
(Μαζιμόνες, 2024)
ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΑΡΑΚΟΥ
ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΝΕΚΡΟΣ
Να εκτιμάτε ό,τι σας κάνει ζωντανούς.
Κι αυτό το ό,τι που άλλο ένα όμικρον θα ήθελε
-για να μη θέλει εξήγηση-,
μείον το ταφ –μιας και τα σύμφωνα
σε λίγα βογκητά συμβαίνουν-,
δε δηλώνει άλλο, παρά τον έρωτα,
τον κατά Φρόιντ, θανάτου αντώνυμο,
τον κατ’ εμέ, χώματος γεύση.
Τον έρωτα να εκτιμάτε μ’ όλα του τα επίθετα:
Μονόπλευρος,
τρελός,
αγνός,
αμοιβαίος,
παντοτινός,
ανεκπλήρωτος,
ψεύτικος,
πλατωνικός,
μονοδιάστατος,
φθηνός,
πρώτος,
τελευταίος,
δέκατος,
σαρκικός,
σύντομος,
κρυφός,
στοματικός,
κίβδηλος,
αιώνιος,
τρυφερός…
Να εκτιμάτε, γιατί έρωτα δεν έμαθα να κάνω.
Να εκτιμάτε,
για να μη σας γαμήσω.
(Η Τελευταία γυναίκα του σπιτιού, 2024)
ΜΑΡΙΑ ΚΟΠΑΝΙΤΣΑ
ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
Μας έδειχναν στο σχολείο εκπαιδευτικά φιλμ
με γεωγραφικές τοποθεσίες όπως ο Βόρειος Πόλος,
και με έπιανε αφόρητος πόνος ότι μπορεί μελλοντικά
να βρεθώ σε τόσες μεριές του πλανήτη
χωρίς η μάνα μου να είναι εκεί.
Έτσι, χρόνια πολλά μετά,
Όταν τριγυρνάγαμε άσκοπα
με τον φίλο μου τον Μάνο στην Αθήνα, είτε για διασκέδαση είτε για φαγητό,
σφιγγόταν η καρδιά μου από στενοχώρια
που δεν έτρωγα μεσημεριανό
με τη μανούλα μου.
Και αυτό ήταν για εμένα ανομολόγητο μυστικό.
(Έπεσα στα τέσσερα, 2022)
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΔΑΚΙΟΥΠΗ
Το άρρωστο ζώο σκέφτεται
Γνωρίζουμε πως η ύπαρξη των όντων γύρω μας
είναι πεπερασμένη
Το ελάφι που τρέχει σήμερα αμέριμνο
αύριο θα γεμίσει με αίμα
το σκοτεινό δάσος
Η πάπια που κολυμπά νωχελική
σύντομα θα βρεθεί με τον λαιμό της
στο στόμα του σκύλου
και σίγουρα
κάποια χελιδόνια δεν θα καταφέρουν ποτέ
να φτάσουν στον προορισμό τους
Αυτό που δεν γνωρίζουμε
είναι ο λόγος
που τα άλμπατρος ακολουθούν τα πλοία
και γιατί
όταν χαράζει
ένα χέρι μάς χαϊδεύει
απαλά το πρόσωπο
(Το άρρωστο ζώο, 2023)