Σήμερα 23/2/25, αναρτώνται ποιήματα των Ανρί Μισώ, Ρενέ Σαρ και Άννα Αχμάτοβα.
Ανρί Μισώ (1899-1984)
(Μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος)
Στο δρόμο του θανάτου
Στο δρόμο του θανάτου
Η μάνα μου απαντήθηκε μ’ ένα παγόβουνο
Θέλησε να μιλήσει,
Μα ήταν αργά,
Ένα μπαμπακωτό παγόβουνο
Μας κοίταξε κι εμένα και τον αδερφό μου,
Κατόπιν έκλαψε.
Της είπαμε – ψέμα χαζό – πως καταλάβαμε.
Και τότε χαμογέλασε τόσο χαριτωμένα σαν
κορίτσι δροσερό,
Που ήτανε πάντα,
Μ’ ένα χαμόγελο τόσο όμορφο, περίπου κατεργάρικο.
Κι ύστερα χάθηκε μέσα στη Σκοτεινιά.
Ρενέ Σαρ
(μετάφραση: Ανδρονίκη Δημητριάδου)
Κοινή παρουσία
Νομίζεις πως είσαι στα τέλη της ζωής σου
και βιάζεσαι να γράψεις.
Αν είναι αλήθεια, ικέτευσε τις πηγές σου.
Βιάσου.
Βιάσου να μεταβιβάσεις
το ιδανικό σου μερίδιο από την ευεργετική ανταρσία.
Ουσιαστικά, έφτασες στο τέλος
της ανείπωτης ζωής,
με την μόνη που αποδέχεσαι τελικά να ενωθείς,
αυτήν που σου έχουν αρνηθεί
όντα και πράγματα
και μετά από ανελέητες μάχες
κρατάς με κόπο θλιβερά απομεινάρια.
Έξω απ’ αυτήν,
τα πάντα είναι υποβαλλόμενη αγωνία, αδέξιο τέλος.
Αν, την ώρα που εργάζεσαι, συναντήσεις τον θάνατο,
γονάτισε και δέξου τον με ευχαρίστηση`
ο ιδρωμένος αυχένας βρίσκει βολικό
το άγονο μαντήλι.
Πρόσφερε την υποταγή,
αν θέλεις να χλευάσεις,
ποτέ τα όπλα σου.
Πλάσθηκες για ασυνήθιστες στιγμές.
Μετατρέψου, εξαφανίσου χωρίς λύπη,
διάλεξε την γλυκιά ακαμψία.
Στη μια γειτονιά μετά την άλλη,
το τέλος του κόσμου συνεχίζει
χωρίς διακοπή,
χωρίς σφάλμα.
Σκόρπισε την σκόνη
Κανείς δεν θ’ ανιχνεύσει την ένωσή σας.
(Το σφυρί δίχως αφέντη, 1934)
Άννα Αχμάτοβα (1889-1966)
(Μετάφραση: Τατιάνα Ντίκο)
[ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ…]
Αυτή είμαι∙ σας εύχομαι μιαν άλλη, καλύτερη.
Δεν εμπορεύομαι πια την ευτυχία,
σαν τους τσαρλατάνους και τους χοντρέμπορους.
Όσο όλοι αναπαύονταν ειρηνικά στο Σότσι,
εμένα μ’ επισκέπτονταν έρποντας τέτοιες νύχτες,
κι άκουγα να χτυπούν τέτοια κουδούνια!
Οι ανοιξιάτικες ομίχλες πάνω από την Ασία
και οι φοβερά ζωηρόχρωμες τουλίπες
ύφαναν χαλί εκατοντάδες μίλια.
Ω, τι να την κάνω αυτή την αγνότητα
τι να την κάνω την απλή ακεραιότητα;
Ω, τι να κάνω μ’ αυτούς τους ανθρώπους!
δεν τα κατάφερα ποτέ να μείνω θεατής,
για κάποιο λόγο πάντα εισερχόμουν
στις πλέον απαγορευμένες ζώνες της ουσίας.
Ήμουν η θεραπεύτρια της τρυφερής ασθένειας,
η πιο πιστή φίλη των ξένων συζύγων
και πολλών συζύγων η απαρηγόρητη χήρα.
Το στεφάνι τα άσπρα μαλλιά δεν τ’ απόκτησα ανάξια
και τα μάγουλα, καμένα από πυρκαγιά,
τρομάζουν τώρα τους ανθρώπους με το σκοτεινό τους χρώμα.
Πλησιάζει όμως το τέλος της περηφάνειας μου,
και θα χρειαστεί, όπως η άλλη – η μαρτυρική Μαρίνα – ;;;;;;
να ξεδιψάσω πίνοντας το τίποτα.
Και θα᾿ ρθεις εσύ καλυμμένος με μαύρο μανδύα,
μ’ ένα πρασινωπό, φοβερό κερί,
και δεν θα ξεσκεπάσεις το πρόσωπό σου μπροστά μου…
Δεν θα παιδευτώ όμως πολύ να λύσω το αίνιγμα,
ποιανού είναι το ασπρογαντοφορεμένο χέρι
και ποιος μου έστειλε τον επισκέπτη της νύχτας.