Σήμερα 16/3/25, έχουμε ποιήματα του Καβάφη (ποιο άλλο από το Μάρτιοι Ειδοί) και τριών νέων ποιητών: του Γ. Στίγκα, της Ευσταθίας Π., και του Αντώνη Τσόκου.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Μάρτιαι Ειδοί
Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.
Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ’ ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν’ αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κι η Σύγκλητος αυτή, κι ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.
Αντώνης Τσόκος
Κομψή θλίψη
Τις νύχτες για να κοιμηθώ μετράω ποιητές
με απόλυτη αλφαβητική σειρά
Αναγνωστάκης, Αξιώτη, Αχμάτοβα
Βαλερύ, Βαρβέρης, Βιγιόν.
Φτάνω στο έψιλον και συνειδητοποιώ
πως ξέχασα τον Γιεφτουσένκο
επιστρέφω στο γάμα
ξεκινάω απ’ την αρχή
Γκάτσος, Γκίνσμπεργκ, Γκόρπας
Γκρυνμπάιν
πάλι ξεχνώ τον Γιεφτουσένκο
αυτή είναι η μοίρα του ποιητή.
Συνεχίζω την απαρίθμηση
από τον Εμπειρίκο ως τον Σαραντάρη
απ’ τον στροβιλισμό της γυναικός
ως την κομψή της θλίψη
-τον Ρεμπώ
προσποιούμαι πως δεν τον θυμάμαι
το ίδιο και τον Μαγιακόφσκι.
Όταν βαρεθώ το μέτρημα
παίζω με την ησυχία του δωματίου
αφαιρώ τους χτύπους του ρολογιού
από τον χρόνο
με τον ίδιο τρόπο που η γιαγιά Ελένη
καθάριζε τη φακή από τις πέτρες.
(Συνεταιρισμός θυρωρών, Κίχλη, 2024)
Ευσταθία Π.
[απάντηση]
Στον δρόμο απ’ την πατρίδα, όχι
Όχι δε συγχωρώ κανέναν όταν μου μιλάει στον δρόμο
Κι όπως επιστρέφω απ’ τη δουλειά πάντα κλαίω
Για τις φίλες μου, τα μηχανοκίνητα ψάρια,
που σαν λουλούδια με χαϊδεύουν απ’ την απέναντι όχθη
Κι όχι
Όχι δεν έχω πατρίδα
Έχω κάτι σημαίες μεσαίου μεγέθους
που τυλίγουν το δημοτικό σχολείο
σώματα αλυσίδες σε κάγκελα
Ωραιόκαστρο, Μυτιλήνη, του Λονδίνου Προάστια
Μπροστά στην εθνική υπερηφάνεια συστέλλομαι
Γίνομαι τόσο μικρή που χωράω στον χάρτη
Το χέρι του Θεού είμαι εγώ
Διαβρώνω ταυτότητες
Ξηλώνω σύνορα
Γίνεται το θέλημά μου
Αθήνα, Γάνδη, του Λονδίνου Προάστια
Από και προς τις φίλες μου
Στον δρόμο για αυτές διαρκώς μεγαλώνω
Κι ας ξέρω καλά πως ποτέ δε θα μου το συγχωρήσουν
(γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, Θράκα, 2022)
Γιάννης Στίγκας
Η βελανιδιά του Γκαίτε
στον Σ. Π.
Καταρχάς
ήμουν εδώ και πριν το Μπούχενβαλντ
άρα παρακαλώ να λείπουνε
μακάβριοι συνειρμοί κι ανατριχίλες,
δεν φύτρωσα σε κάποιο ορφανό παπούτσι
στη ράχη καμιανής Ραχήλ
μήτε κι εκμεταλλεύτηκα ποτέ Ρεβέκκα.
Όταν συνέβη το κακό
είχα ψηλώσει αρκετά
είχα ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα.
Είπα θα παραμείνω αειθαλής
και τα κατάφερα
ίσαμε τούτη τη στιγμή
οι κεραυνοί από πάνω μου διχάζονται
-κανένας δεν με ελεεί
Υπάρχει κι άλλη οπτική
ότι στην τέλεια φρίκη όλα κοκαλώνουνε
εκτός απ’ τη Ρεβέκκα, βέβαια,
που ρέει αργό μαγνήσιο,
απ’ τα νεφρά της Άννας το σελήνιο,
ο Ισαάκ προσφέρει το φωσφόρο
κι ο Γκαίτε;
Ο Γκαίτε άργησε πολύ
όφειλε να με πάρει αλά μπρατσέτα
και να φύγουμε
-θριαμβικοί κι αγέρωχοι-
προς τον Νότο.
(Sonderkommando, Άγρα, 2023)