Ήταν βράδυ και ανηφορίζαμε με τον ποιητή Δημήτρη Δούκαρη την Ιπποκράτους, ψάχνοντας για ταξί. Θέλαμε να πάμε στη Φιλοθέη, στο σπίτι του ομοτέχνου μας, τον οποίο ο ποιητής του «Πέτρινου Προσώπου» απέφευγε να μνημονεύει δημοσίως. Στον δρόμο θέλησε να μπει σε ένα ψιλικατζίδικο για να αγοράσει καπνό. Εγώ, όσο ψώνιζε, βρήκα την ευκαιρία να σταθώ μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση του καταστήματος και να ακούσω αποσπασματικά κάποιες ειδήσεις. Θυμάμαι ότι το δελτίο ειδήσεων αναφερόταν στην πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ και έδειχνε στιγμιότυπα από μια ομιλία της. Ο Δούκαρης δυσανασχέτησε μαζί μου και, τραβώντας με από τη μασχάλη, βγήκαμε στον δρόμο, όπου άρχισε τις εξηγήσεις του, που έμοιαζαν με πολιτική κατήχηση.
«Παιδί μου, αυτή η κυρία έχει ξεχάσει ότι πριν από όλα είναι άνθρωπος. Πώς, λοιπόν, θα ενδιαφερθεί για τους άλλους ανθρώπους και, μάλιστα, για τους προερχόμενους από τα κατώτερα στρώματα; Την ενδιαφέρουν λέει οι αριθμοί. Άλλο και τούτο. Η ευημερία των ανθρώπων εξαρτάται από το ύψος των αριθμών. Να μου έλεγε ότι την αν διαφέρουν οι αριθμοί με την πυθαγορική έννοια, τότε, ναι, να καθίσω να την ακούσω. Αλλά η κυρία αυτή είναι άμουση, άχρωμη, άσπλαχνη. Πάμε.»
Kαι, σηκώνοντας το χέρι του, για να σταματήσει ένα ταξί, πρόσθεσε:
«Άλλωστε εμείς οι δυο είμαστε με τον Τόνυ Μπεν. Τέλος.»