Ομάδα ποίησης Ο τόπος είχε απαλλαγεί από τα σιρίτια των συνταγματαρχών και η δεκαετία του εβδομήντα όδευε προς το τέλος της. Η ευφορία για την επανίδρυση της δημοκρατίας δημιουργούσε όλα εκείνα που συντόνιζαν μια καθημερινότητα στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών. Η πνευματική δημιουργία πλέον σε τροχιά άνθησης και οι δημιουργοί σ’ έναν έντονο οργασμό για την παρουσία της τέχνης τους.
Με την πτώση της χούντας δημιουργήθηκαν ομάδες πολιτισμού σχεδόν παντού, η ενδοχώρα του νομού Αττικής σε αυτή τη διαδικασία κρατούσε τα ηνία. Ανδρώθηκαν νέοι θεσμοί, δημιουργήθηκαν νέες κοινότητες με ομότεχνους που μίλαγαν την «ίδια» γλώσσα. Η επανασυγκρότηση της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, που την συνέδραμαν με το έργο τους σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών και του κοινωνικού βίου της πατρίδας μας, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, η Έλλη Αλεξίου, ο Μίκης Θεοδωράκης, η Διδώ Σωτηρίου και τόσοι άλλοι τρανοί, δημιουργούσε δομές πολιτισμού και για τη νεολαία. Μια από αυτές ήταν η δημιουργία μιας άτυπης ομάδας ποίησης και λογοτεχνίας.
Εκεί λοιπόν στην ευρύτερη γειτονιά των Εξαρχείων, στη Θεμιστοκλέους, γνώρισα στην εφηβεία μου, μαθητής ακόμα Λυκείου, την ποίηση των ποιητών. Μέσα από τη διδασκαλία-επικοινωνία του Γ. Ρίτσου, του Ν. Βρεττάκου και κάποτε του Τ. Σινόπουλου, σχεδόν κάθε εβδομάδα η ομάδα ποίησης, που άθροιζε τις αγωνίες για τη γραφή καμιά εικοσαριά νεολαίων της εποχής, έμαθε τα πρώτα, τα σημαντικά για την ποιητική τέχνη του λόγου όπως τους «μάστορες» της ποιητικής γραφής. Ένας από αυτούς τους μάστορες κάθε φορά μάς οδηγούσε με τον τρόπο του στο «εργαστήρι γραφής» και μας έδειχνε όλα εκείνα που αφορούν τις λέξεις και τον βίο τους.
Βραχύβια η δράση της ομάδας, ισόβια όμως η μνήμη της για την αξία και τις ιστορίες των λέξεων σ’ όλη μου τη ζωή. Σκορπίσαμε λόγω των αναγκών του σχολείου και των υποχρεώσεων για την εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο. Η ποίηση όμως εκείνης της εποχής με οδηγεί να πορευθώ με τη «φροντίδα» των σπουδαίων που με έμαθαν το πώς και το γιατί της ύπαρξης των λέξεων.
Με την πτώση της χούντας δημιουργήθηκαν ομάδες πολιτισμού σχεδόν παντού, η ενδοχώρα του νομού Αττικής σε αυτή τη διαδικασία κρατούσε τα ηνία. Ανδρώθηκαν νέοι θεσμοί, δημιουργήθηκαν νέες κοινότητες με ομότεχνους που μίλαγαν την «ίδια» γλώσσα. Η επανασυγκρότηση της Ελληνικής Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, που την συνέδραμαν με το έργο τους σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών και του κοινωνικού βίου της πατρίδας μας, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, η Έλλη Αλεξίου, ο Μίκης Θεοδωράκης, η Διδώ Σωτηρίου και τόσοι άλλοι τρανοί, δημιουργούσε δομές πολιτισμού και για τη νεολαία. Μια από αυτές ήταν η δημιουργία μιας άτυπης ομάδας ποίησης και λογοτεχνίας.
Εκεί λοιπόν στην ευρύτερη γειτονιά των Εξαρχείων, στη Θεμιστοκλέους, γνώρισα στην εφηβεία μου, μαθητής ακόμα Λυκείου, την ποίηση των ποιητών. Μέσα από τη διδασκαλία-επικοινωνία του Γ. Ρίτσου, του Ν. Βρεττάκου και κάποτε του Τ. Σινόπουλου, σχεδόν κάθε εβδομάδα η ομάδα ποίησης, που άθροιζε τις αγωνίες για τη γραφή καμιά εικοσαριά νεολαίων της εποχής, έμαθε τα πρώτα, τα σημαντικά για την ποιητική τέχνη του λόγου όπως τους «μάστορες» της ποιητικής γραφής. Ένας από αυτούς τους μάστορες κάθε φορά μάς οδηγούσε με τον τρόπο του στο «εργαστήρι γραφής» και μας έδειχνε όλα εκείνα που αφορούν τις λέξεις και τον βίο τους.
Βραχύβια η δράση της ομάδας, ισόβια όμως η μνήμη της για την αξία και τις ιστορίες των λέξεων σ’ όλη μου τη ζωή. Σκορπίσαμε λόγω των αναγκών του σχολείου και των υποχρεώσεων για την εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο. Η ποίηση όμως εκείνης της εποχής με οδηγεί να πορευθώ με τη «φροντίδα» των σπουδαίων που με έμαθαν το πώς και το γιατί της ύπαρξης των λέξεων.