Scroll Top

Δημήτρης Κονιδάρης

Έχω συναναστραφεί ή επικοινωνήσει με πολλούς ποιητές. Ασφαλώς έπαιξε ρόλο σ’ αυτό και το περιοδικό Πορφύρας. Ποιον να πρωτοθυμηθώ… Με τυχαία σειρά, ο Τάσος Κόρφης, ο Ιάσων Δεσπούντης, ο Ορέστης Αλεξάκης, ο Δημήτρης Ι. Σουρβίνος, ο Σταύρος Βαβούρης, ο Θωμάς Γκόρπας ( είχα πάει σπίτι του για να μου δώσει μια συνεργασία για το περιοδικό κι έμεινα με την κουβέντα… ίσως τέσσερις ώρες ), ο Γιάννης Βαρβέρης, ο Ματθαίος Μουντές, ο Γιάννης Δάλλας, ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο Νάσος Βαγενάς, ο Διομήδης Βλάχος, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Αντώνης Φωστιέρης, ο Ευγένιος Αρανίτσης… Βέβαια και ο Αντώνης Σαμαράκης. Με είχε φιλοξενήσει δεκαπέντε μέρες, Χριστούγεννα 1962 – Πρωτοχρονιά 1963. Διάβασε ποιήματά μου, που τα είχε δώσει ο ποιητής Ματθαίος Μουντές, και με προσκάλεσε στην Αθήνα, με δικά του έξοδα.
«Κύριε Δημήτρη Κονιδάρη, είναι Σάββατο, 12 παρά ¼ περίπου, μεσημέρι. Είμαι σ’ ένα λαϊκό, πολύβουο, καφενείο της οδού Αθηνάς, δυο βήματα από την Ομόνοια, και πρόκειται τώρα να σας γράψω… Αλλά τι πρώτο και τι δεύτερο να σας γράψω; Είναι πάρα πολλά αυτά που θέλω να σας πω! ».
Ήμουν 17 ετών, κι εκείνος ένας σαραντάρης ανερχόμενος πεζογράφος , που είχε γράψει και κάποια ποιήματα. Διατηρώ τη σχετική αλληλογραφία μαζί του. Λίγο αργότερα, φοιτητής στην Αθήνα, τον επισκεπτόμουν… Το θέμα μου στο Επιστημονικό Συνέδριο για τον Αντώνη Σαμαράκη, που είχε διοργανωθεί από την Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών ( Μουσείο Σολωμού της Κέρκυρας ) το 2016 ήταν: « Μέσα από μια αλληλογραφία με τον Αντώνη Σαμαράκη : Υποθήκες ».