Τους είδα να κάθονται φρόνιμοι στοχαστικοί σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας να τους φωτογραφίσω, έτσι που ποτέ δε βρέθηκαν τόσο κοντά δυο συντοπίτες συνοδοιπόροι της ίδιας γενιάς και φίλοι μου ποιητές, ο Γιάννης Ρίτσος κι ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Τους έβλεπα δίπλα-δίπλα˙ ο ένας γενιάς αρχοντικής με τον αέρα του αριστοκράτη που κάποτε βρήκε τα χαμηλά και χρειάστηκε να παλέψει για το ψωμί του κι άλλος γενιάς ταπεινής μιας απομόναχης ζωής στην άκρα ερημιά της Πλούμιτσας που πάλεψε από παιδί, τώρα ασάλευτοι και σοβαροί σαν να τους βάραινε ο φόβος της λήθης, με κοιτούσαν ενώ προσπαθούσα σα μαθητούδι να τους καδράρω στη μηχανή και σκεπτόμουν να φωτογραφηθούμε αμέσως μετά και οι τρείς μας επιτέλους, μα που να βρεθεί φωτογράφος… μες στ΄όνειρο!
