Με τον Γιάννη Ρίτσο
Όταν αγκαλιαστήκαμε απ’ τους ώμους να βγάλουμε μαζί φωτογραφία, εκείνος κοίταξε ψηλά. Έτσι πόζαρε πάντα. «Δάσκαλε», τον ρώτησα, «τα χελιδόνια κοιτάς;» Διότι γύρω από το χάλκινο φωτιστικό έγραφαν κύκλους πολλά χελιδόνια – εντελώς μαύρα από πάνω κι εντελώς άσπρα από κάτω -, αλλά χωρίς να τιτιβίζουν. Εκείνος δεν απάντησε και πήγε στην κουζίνα να φέρει μεζέ για το ούζο. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που δεν απάντησε σε ερώτηση μου.
