Μικρή ιστορία με τον Αργύρη Χιόνη
Συνάντησα τον Αργύρη Χιόνη αρχικά στα βιβλία του. Η ποίησή του, ουσιώδης και ονειρική, βαθύτατα ανθρώπινη και υπερβατική, με είχε συνεπάρει. Όταν αργότερα γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι, συζητούσαμε για διάφορα θέματα, σχετικά με την ποίηση, την τέχνη, τη ζωή. Γύρω στο 2000, καλοκαίρι, στις μεγάλες πυρκαγιές της Κορινθίας, κάηκε ένα μέρος του σπιτιού του στο Θροφάρι του Δήμου Ξυλοκάστρου, όπου διέμενε, και μαζί τα περισσότερα ποιητικά και άλλα βιβλία, που λάβαινε από ομοτέχνους του. Όπως μου είχε διηγηθεί, τις επόμενες μέρες έβρισκε στο κτήμα του, δίπλα στο σπίτι, μισοκαμένες σελίδες και τις διάβαζε. Μπορούσε άνετα να αναγνωρίσει, μου έλεγε, τους ποιητές που είχαν ιδιαίτερο ύφος, και δεν εννοούσε τους μεγάλους, αλλά τους νεαρότερους. Κάποια άλλα ποιήματά του τού φαίνονταν ίδια, κι ας ανήκαν σε διαφορετικούς ποιητές, χωρίς προσωπική φωνή. Το ότι έβρισκε και σελίδες από τα δικά μου βιβλία και, όπως μου είπε αργότερα, διότι τότε δεν είχαμε γνωριστεί ακόμη, διαβάζοντας έλεγε «Αυτό είναι Κουτσούνης» αποτελεί για μένα το πιο κολακευτικό σχόλιο για την ποίησή μου!