Σε καφενείο επαρχιακό
η μυρωδιά του ελληνικού καφέ σε καφενείο επαρχιακό
η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή
και η δική σου
από μικρή
την μπέρδευα την ανισότητα
όταν μεγάλωσα
έπαιξα όλα μου τα σύμβολα στο χρηματιστήριο της μυρωδιάς
–δε λέει να πέσει η αξία
η δική σου
Αγριολούλουδο αιώνα
Σαν ψέμα αυτή
η αναρχική διάθεση τ’ Απρίλη
θάβει τους ήλιους της σ’ ένα τσαρδί
έναν προς έναν τους υπολογίζει
σαν να φοβάται
να τους χαλαλίσει
φτωχιά γριά στη λαϊκή
δεν ξέρει αριθμητική
αλλά απ’ τη μαύρη της ποδιά
βγάζει έναν αγριολούλουδο αιώνα
και μας ζυγίζει
Ένα το χελιδόνι
Κι όσο να ‘ρθουν τα χελιδόνια
μας ψαλιδίζουν οι Δευτέρες
μας κόβουν λίγο κομματάκι απ’ τ’ αυτάκι
τρυπάνε το τύμπανο που παίζει στον ρυθμό σου
ξεπλένουν στον λουτήρα
τα φιλιά σου
ξεβάφουνε
τη χημεία της μυρωδιάς σου
μας ρίχνουν μια στο σβέρκο
να συνέλθουμε
να πάμε σ’ άλλες χώρες
να φωλιάσουμε
θα κάψω σβάρνα
τα κουρεία της οικουμένης
θα χτίσω τα αυγά μου εκεί που μένεις
με τις θλιμμένες χαίτες κοριτσιών
θα αναστήσω τις παλιές αγάπες των πετροχελιδονιών
κάτω από τις τριανταφυλλιές
καπνίζω ως εκεί που δεν μπορώ σκοτώνω τα πνευμόνια μου για σένα τρυγάω τα δάση σα μαστάρικο αρνί σε παίρνω στο κατόπι λαβωμένο ελαφάκι της μυρωδιάς σου τη σάρκα σου γυρεύω στον γκρεμό αλλάζω δέρμα να ταιριάζει στη μουσούδα της χαράς σου απάνω στα ξεράγκαθα της λύπης σου χοροπηδώ
τι να το κάνω
αν κάθε Αύγουστο
με φωταγωγείς
θέλω μαζί σου να ποτίζομαι κάτω από τις τριανταφυλλιές
τα πρωτοβρόχια
να γίνω λίπασμα για κάθε σου χειμώνα να φτιάχνουμε γλυκό σταφύλι από ένα φιλί τσαμπί ν’ αρμέγουμε τ’ αδιέξοδα των δυτικών σε μια καρδάρα κλάμα και εσύ με θάβεις μοναχή στις φυλλωσιές κλωτσάς ολόγιομα φεγγάρια με βραζιλιάνικα περίτεχνα πλασέ κι ας μην ξέρεις ποδόσφαιρο ή συρτάκι
τι να το κάνω
αν κάθε Αύγουστο
με φωταγωγείς
θέλω μαζί σου να ποτίζομαι κάτω απ’ τις τριανταφυλλιές
τα πρωτοβρόχια
Φίνος Φιλμ
ασπρόμαυρη παλιά
ελληνική ταινία είσαι
με κάνεις και γελάω
χωρίς διαφημίσεις
με επιστρέφεις στο πιο εύθραυστό μου παρελθόν
χωρίς επικλήσεις
απ’ τις αρχέγονες οθόνες της αποθυμιάς μου ίπτασαι
χωρίς αντιρρήσεις
ασπρόμαυρη παλιά
ελληνική ταινία είσαι
ποτέ μου δεν κατάλαβα
πώς πέρασανε οι εποχές και πήρες των ομματιών σου
και τι χρώμα έχουνε άραγε
οι δίνες των ματιών σου