ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ
Τώρα που λιγοστεύει το χαρτί
και στενεύουν τα περιθώρια
αφήνω εκτός
βεγγαλικά και
περιττές ανατριχίλες
Από φωταψίες κρατώ
το χάδι σου
και το ξέφωτο του Αυγούστου
μες το Φλεβάρη
Σε χρόνο παρελθόντα βάζω
τ΄ ακρυλικά τους μάτια
το εκχύλισμα της αρωματικής γόμας
πάνω στο γαλάζιο τετράδιο
ανεξίτηλα
και την αιώνια πτώση
από το παιδικό μου ποδήλατο
Σε μέλλοντα συντελεσμένο
θα έχω συνηθίσει
την έκπληκτη χειραψία
των αποχαιρετισμών
και την ανήκεστο βλάβη
των δευτερόλεπτων
εγκάρσια στον καθρέφτη
Το πρόσωπό μου τοποθετώ
σε πρώτο πρόσωπο
και σε αριθμό πληθυντικό
που πλάι σου γίνομαι
Μακριά από τα κοφτερά
σημεία στίξης
Εντός παρενθέσεως κουρνιάζει
η αφράτη ζύμη της αγκαλιάς της
(δύο δόσεις ζάχαρη
και μία πικραμύγδαλο
όπως και η ζωή)
Αλλάζω παράγραφο
και σκοντάφτω πάλι
στο δέρμα μου
Θα φταίνε οι λέξεις
που γράφτηκαν ανάγλυφα
Από το άλφα ως το ωμέγα
-απ’ την ανάσα ως την ωδίνη
και αντίστροφα-
Η λέξη Ζωή πάντα
με κεφαλαία γράμματα
Τόπος χλοερός
η άγραφη σελίδα μου
Ας είναι βαρύ
το μελάνι που θα την σκεπάσει
ΑΠΟΛΟΓΙΑ
Κάποια στιγμή θα μας ρωτήσουν
και δεν θα έχουμε μία απάντηση
για το πρόσταγμα των λουλουδιών
και πώς βλασταίνει η απελπισία
κάτω από ασύδοτο γαλάζιο
Για το αβέβαιο φτερούγισμα των πουλιών
και την ασφυκτική σιωπή των δέντρων
Συχνάζουν άγγελοι στους δρόμους
-μείον τα φτερά τους;
Γιατί είναι η κάμαρα μια ξενιτιά
γιατί τα χέρια κοφτερά
και ο βυθός κατακόκκινος;
Ακούγονται σφυγμοί ή άραγε
χτύποι σε πληκτρολόγια;
Ποιο είναι το κορμί
και ποιος ο ίσκιος του;
Υπήρξαμε ποτέ σε μία φευγαλέα
στιγμή αθανασίας;
Ήταν εν τέλει
ελάχιστη η ψυχή
ή μήπως το σώμα λιγοστό
να μας αντέξει;
Κι εμείς δεν θα έχουμε μία απάντηση
ΧΡΥΣΑΛΛΙΔΑ
Το ήξερε νωρίς από
τ’ ανέμισμα στο στήθος
πως μόνη λύση
είναι ο ουρανός
και η άνοιξη
ένα πολύχρωμο φτερό
που σου χαϊδεύει απαλά
την ωμοπλάτη
Μπορείς να το πεις παρηγοριά
Αλλά και σε κουκούλι ανένδοτο
αστράφτουν χρυσαλλίδες
Μπορείς κι επιθυμία να τ΄ ορίσεις
Γιατί υπάρχουν και κορμιά
που φέγγουν από μέσα
Το έμαθε νωρίς
μόνη κατεύθυνση
είναι η φορά του ήλιου
αν και οι ώρες της τυλίγονταν
σε σκούρα ναφθαλίνη
Κι ο φόβος
μια κάμπια αδυσώπητη
Κάπου εκεί στης σάρκας το αδιέξοδο
και στο αδιαχώρητο του χρόνου
βρίσκει την περασιά του
Μακριά απ΄ την παραφορά του τραύματος
μία τρυφερή γαρδένια διαχέεται
σαν αναβράζον δισκίο στο στομάχι
Γλιστρά το σώμα της
στο επικλινές του κόσμου
και λυτρώνεται
Τώρα είναι ελεύθερη για πάντα
να πετάξει