ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο ποιητής της δυτικής συνοικίας
ανέβηκε στον τελευταίο όροφο
και άναψε το τελευταίο τσιγάρο της μέρας.
Ο χρόνος εξαργύρωνε το σκοτάδι του.
Πάντα το ίδιο άκαμπτο πρόσωπο
τα παρένθετα χέρια
και η μηχανική καρδιά της πόλης.
Τίποτε δεν αποψίλωσα
απ’ τα έκπληκτα μάτια μου
-κάγχασε-
και αποσύρθηκε πάλι
στα παρασκήνια τ’ ουρανού.
ΓΟΝΙΜΗ ΥΠΟΨΙΑ
Ένα σύννεφο κρεμιέται στα κλαδιά του δέντρου
γλιστράει πάνω στο γυμνό σώμα των φύλλων.
Νωχελικά παίζει με τους ιριδισμούς της βροχής
σαν αχνό αποτύπωμα ζωής και απουσίας
στην καμπυλότητα των ωρών.
Όταν ψηλώνουν τα κλαδιά, το σύννεφο χάνεται.
Ένας ήλιος αμνηστεύει
της φύσης την αρχέγονη αποσύνθεση
μας απαλλάσσει έστω και πρόσκαιρα
από το τετελεσμένο της πτώσης
γεννώντας παράλληλα τη γόνιμη υποψία
πως μια μικρή απόσταση υπάρχει
ανάμεσα σε εμάς
και τη χλόη των αστεριών.
ΛΗΣΜΟΣΥΝΗ
Είμαστε οι αργοναύτες της λησμοσύνης
λάμνοντας στης άρνησης τη μαύρη θάλασσα.
Ο φόβος μας, κοινός και μονοσάνδαλος
ναρκοθετεί τις πράξεις μας
ανάμεσα σε συμπληγάδες επινοήσεις
που ο νους εφευρίσκει
να μη σηκώσει κεφάλι το αθέατο.
Είμαστε εκείνοι με τα ταριχευμένα μάτια
και το φωτόσχιστο δέρας.
Η επιστροφή μας είναι επείγουσα
ξεκινώντας
απ’ το Άλφα του εύθραυστου
έως το Ωμέγα
μία ανάσα χρόνος.
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΣΙΩΠΩΝ
Να μελετάμε προσεκτικά
την ανατομία των σιωπών.
Στις φλέβες τους ρέουν θλίψεις οξείες.
Τα βράδια συνομιλούν με κάτι φωτοσκιάσεις
ή ξεκλειδώνουν τα σκοτεινά μας μάτια.
Συχνότερα επιτίθενται
στα μεταστατικά μας κύτταρα.
Μεταμορφώνονται σε μέλισσες.
Μαζεύουν
αντί για γύρη
αίμα.
Η ΟΥΡΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Με κυνηγά η ουρά των λέξεων.
Άγρια μεσάνυχτα με τραβάει και με τεντώνει
τόσο όσο να εισχωρώ
σε ερωτηματικές κρυψώνες.
Αθόρυβα έρπω στις αινιγματικές κτητικές
βλέπω πώς δένει η κεφαλαία θλίψη
με την τελεία του θανάτου.
Οι προσδοκίες χάσκουν στη γωνία, αμίλητες αρχικά
έπειτα θυμώδεις για την αυτοπάθειά τους.
Οι χρόνοι-φωτοσκιάσεις, διατρέχουν το ποίημα.
Με έλκει η σήψη των αορίστων
των παρατάσεων ο ενεστώτας, προπάντων
αυτουργός της αποστασίας των οριστικών.
Λέω να μεγαλώσω
να γίνω έμβρυο στην κοιλιά του ανέγγιχτου.
Σημαίνον-σημαινόμενο, σημείο.
Να ξεχωρίσω το έχειν απ’ το είναι.
Εδώ θάλασσα, εκεί έρημος
πριν πουλί, μετά δέντρο.
Ψηλώνω το θαυμαστικό
και πηδάω το φράκτη των συντελεσμένων.
Δίπλα μου, η νύχτα κουλουριάζεται.
Δαγκώνω το νόημα.
Αλλάζω δέρμα.
Ξημέρωσε.
Το ποίημα, φίδι στον κόρφο μου.