Άλας
Να σε σπέρνω μεσ’ τη νύχτα
αλάτι σε δοχείο πήλινο
Η αγκαλιά σου τρούλος
κι από κάτω ελιές των Αχαιών φυτρώνουν
Ψιχαλίζεις
και στέκω με το στόμα ανοιχτό
Οι σταγόνες σου μέσα μου
το σιτάρι ποτίζουν
Ό,τι ψωμί ανθίσω
είναι για τον απαρηγόρητό μου ποιητή
που τον ορίζω αρμοστή στην εκφορά μου
Μα μέχρι τότε
τρύγησέ με σαν αμυγδαλεώνα
και με το δεξιανό σου χέρι στίλβωσέ με
να λάμψω
σαν ταπεινότητα στο Χάρλεμ
Χαμηλό βαρομετρικό
Κρυμμένος
έρπεις την κάθε μου ελπίδα
κι ομίχλη την πεθυμιά πλακώνει
Όταν σε κοιτώ ολάκερη η γύμνια μου
ξεσπιτώνεται στα μάτια σου
Τι θαύμα! σα μικρή ξυλόσομπα
να ενσαρκώνεσαι μέσα μου
Φέρε κι άλλα ξύλα απόψε…
Η απονιά στις λέξεις σου
σαν υγρασία στα παράθυρα κυλάει
Γιατί οι ρήτορες δε λένε ποτέ σ’ αγαπώ;
Βαρύς χειμώνας τα επιχειρήματα
κλέβουνε την ψυχή μου
Κρυώνω
ν’ αγρικώ στο χιόνι
τα βήματα της μοναξιάς μου
Παφ παφ…….
Σε χιονίζει η σιωπή μου αγάπη μου;
Ιματιοθήκη
Ό,τι κυκλοφορεί στο γιακά του υποκαμίσου Σου
Αποσαφήνισέ το
Τη σφαγίτιδά σου φλέβα
Το κολάρο σου
Τον κόμπο της γραβάτας σου
Οι εκ του σύνεγγυς θάλασσες του μικρού μου σκαριού
Η φυσική μου θέση
μια άκρια κάτω από το μονόπετό Σου
Ο κάβος για τα ομόθυμα ταξίδια μας
Με τα κουμπάκια
αγώνα δρόμου μετ’ εμποδίων στα 400μ
Τι κούρσα ταραχώδης για να βρω το χώμα της πατρίδας μου
Για μια μπουκιά γλυκό ψωμί!
Νόστος φειδωλός…..
στου ρούχου σου τα βάθη
Ενδιαίτημα
Μεσούσης της ημέρας
Απουσία φέγγους στην πόλη
Το φεγγάρι αυτόχειρ στην κλίνη
Δεν άφησε σημείωμα….
Ο ήλιος….
πενθεί τα κρυμμένα σου δόντια
Αγνοούμαι….
(Κι ωστόσο) παρά την απουσία
Πόσο πολύ βαθιά (μου έχεις φθάσει)
Στα αβυσσαία μάτια μου
Στην τάφρο της Καρπάθου
Εισέρχεσαι ολοένα….
Φωτόψαρο
Της βιοφωταύγειάς σου η χάρη
με βλογάει.
Σήμανση
Τώρα κλείνουν τα φώτα
Στον τοίχο της μοναξιάς προβάλλεται
Θέατρο σκιών που αφηγείται
πως ο εγωισμός σκαρώνει καραγκιόζηδες
Η εξουσία στους μπερντέδες
Η αξιοπρέπεια στα σκοινιά
Το πιο απλό που θα μπορούσα να ‘μαι….
Ένα κεράκι προσευχής
Δυο λέξεις μες τα χείλη Σου
Ένα φιλί κλεμμένο
Η πινακίδα Κ19:
Προσοχή διέλευση άγριων ζώων
Αλήθεια,
ποιος σκοτώνει τις αρκούδες
γιατί κλέβουνε το μέλι;
Άνθρωποι
Μήπως το ίδιο δε γυρεύουνε
Κι εγώ ακόμη….
Τη στάλα του μελιού από τα χείλη σου να πάρω.