ΡΗΓΜΑ
Καλά κρατούν οι μέρες
που πέφτει ο ουρανός
κουβέρτα από σίδερο
και μωλωπίζει την ψυχή
Ποιος ξέρει ποια αιθάλη
ασθμαίνουν τα πνευμόνια
σε στάση αναμονής
Να ‘ναι της θέλησης η παρακμή
που ξεθωριάζει ολοένα
το σκοπό σου στη ζωή
ή πέρασε ο χρόνος που σου δόθηκε
τις αγαστές φιλοδοξίες
στο βρόντο να παστώνεις
με το αλάτι κάποιας θάλασσας
που στέγνωσε
απ’ του καιρού τον εμπαιγμό
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΚΡΟΑΣΗ
Κι’ έτσι επέπλευσα
όχι μόνο στο νερό, μα στη στεριά ακόμα
εκεί που τράνταζε το πιο πολύ
Λαθρεπιβάτης γαλαρίας βαθιά
στο ημίφως της ζωής
πιο δυνατούς αισθάνθηκα τους σεισμούς
και τη μονοξείδωση στις αρτηρίες
που κυλά το αίμα εκεί κάτω·
εν καιρώ ειρήνης, άμαχο ψυχορράγημα
αθέατων πληγών, συνθήκη υποχώρησης
από τα εδάφη της ευτυχίας
Υπόκωφος αχός ανάσας
σε μετάσταση ζωής
κι’ ανοιγόκλεισμα βλεφάρων
αδρό περίγραμμα σώματος
οπτασία νυχτερινή τώρα πια
με κρουστά τύμπανα κι’ ανάλαφρα πλήκτρα
ενδιαιτώ, τη γύμνια
του άδειου μεταμεσονύκτιου δωματίου
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ
Ενυπόθηκοι δανεισμοί στη διαπίδυση
από της καθημερινής μου ανίας
την τελματωμένη βουή
Αγοραίες εικόνες στα γκισέ
των όρθιων ενοράσεων·
ανήθικες παραπλανήσεις στων
ονείρων την αθώα συγκρότηση
Απαλλαγή ομηρίας στην μόνιμη
βλάβη των καίριων πληγμάτων
που ασκεί επάνω μου η πλάκα·
ανεκδοτολογική, βακτηριδιακή, τσιμεντένια
ή οποιασδήποτε άλλης σύστασης
Περίγυρος βωμός στη σπλαχνικότητα
του ανέσπερου φωτός μου·
δανεικό τοτέμ οπιούχων ιριδισμών
διάχυση της άγουρης λατρείας
στη πίστη του καινοφανούς
Γόητρο αναξιολόγητων ηδονών
στο σακίδιο του άφατου μυστηρίου·
μοιχός, έκκεντρος διάπλους
στους ωκεανούς του ασυνείδητου
με αλεξίπτωτο ελεύθερης πτώσης
Σκυταλοδρομίες λαχανιασμένων αναχωρήσεων
με άκυρες τις αλλαγές στις ξέπνοες αφίξεις·
αμάλγαμα χαλαρότητας εναλλασσόμενης
με τον κόμπο στο στομάχι μιας τρικυμίας
Συναισθηματικοί και βιολογικοί κραδασμοί·
τραμπάλες ανένταχτων επιθυμιών
άνοδος και κάθοδος στις γλιστερές πίστες
της έμπαρκης λαχτάρας, στα πλοία του θυμικού
ΒΙΟΣΚΕΨΕΙΣ
Λοιπόν να το πάρω απόφαση·
έτσι θα πάει η ζωή μου
από δω και πέρα, μια εναλλαγή
ύπνου – ξύπνου
ευεξίας – αδυναμίας
διάθεσης – αδιαθεσίας
και στο ενδιάμεσο, συμπληρώματα διατροφής
Κι ένα κεφάλι που αδειάζει
από τις περιττές γνώσεις
ενώ ξαναγεμίζει με τις βασικές αρχές·
τις θυμάστε; τις είχα ξεχάσει
εκείνες… που μαθαίναμε στο σχολείο
Τι τα θες, σαν τις εποχές του χρόνου
έτσι κι ο κύκλος της ζωής·
μετά από μια πλήρη περιστροφή
γύρω από τον ήλιο, ξανάρχεσαι στα ίδια
Κάτι σαν, την ανεπιτήδευτη στάση των δέντρων
που λυγίζουν την υπερήφανη αρματωσιά τους
στου πονηρού ανέμου τα σφυρίγματα
κάθε φορά με την ίδια αθωότητα
Μετά από τόσες επαναλήψεις, απίθανο να μην το μάθεις
ΝΑ ΞΕΔΙΨΑΓΕΣ ΨΥΧΗ
Το δικαίωμά του αναφαίρετο στηρίζει για συγκατάνευση ο άνθρωπος με της ζωής την πυρωμένη ατμομηχανή, στης φύσης τη συμμαχία καθώς και το αυθόρμητό της προσηνές πλησίασμα.
Τη δύστοκη βεβαιότητα ν’ ακουμπήσει εκεί επιθυμεί, της συνέχισης ταξιδιού μ’ επισφαλή προορισμό όπως αυτό στο άγνωστο μέλλον, μονοπάτι.
Το σώμα σε βάθος απομυζάει αγαλλίαση μ’ όλους τους πόρους της ύπαρξής του σαν διψασμένος άγριων καρπών τους χυμούς, μετά από άνυδρη πορεία στη στέπα.
Kι’ όμως, πόσες φορές κι ενώ μπορεί να κοιτάει σε μια θάλασσα τόσο πρόσχαρη και γαληνεμένη, και πόσο συμπονετική για την ψυχή, μια σκιά – μια ξέρα, έρχεται να ξεδιψάσει από το υγρό τοπίο των ματιών του.
Είναι αυτή η κλέφτρα δροσιάς θαρρώ εκείνες τις στιγμές, σαν την άπιστη ηχώ της ευτυχίας, που την υγρόπεμπτη χαρά, ν’ αρπάξει απ’ τα βρεγμένα μαλλιά της θέλει, να τη στεγνώσει στο καύκαλο της αιώνιας πυροστιάς.