ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΗ ΕΠΙΤΑΓΗ
Ποιά ζωή μάνα σε σμίλεψε;
Το χάδι περίσσεψε
-έλεγες
Μα να! Είναι που δεν ταξίδεψα
Απ΄ τα περβόλια ψηλά αγνάντευα
τα σύννεφα
Όλο ν’ αναχωρούν κι όλο να έρχονται
Πόσους και πόσους επιβάτες
Δεν χαιρέτησα
Δεν τάισα
Σε σεντόνια ολόασπρα
Δεν κοίμισα
Με του οικόσημου την υπογραφή στην ούγια
-Έλεγες…
Κι ύστερα είναι
Που αγάπησα
Κι η αγάπη αυτή
Μ΄ αλυσόδεσε
Στου λιμανιού το κάβο
Στης φοράδας το καπίστρι
Κι όλο να ταξιδέψω ήθελα
Μα η αγάπη βλέπεις..
Και που τραγούδαγα
Του σεγκόντου η προθεσμία ήμουν
Και που χόρευα ως την αυγή
Στην πλάτη κούρνιαζε η αγωνία
Σαν πέλαγο φορτωμένο.
Να το αύριο
με τρόμαζε
Κι απάγκιο δεν είχα
Κι ήταν κι αυτή η αγάπη βλέπεις
Που ακίνητη με λάτρευε
Με θαύμαζε
Με προσκύναγε
Κι έλεγα
Ταξιδεύουν τα εικονίσματα
Ταξιδεύουν τα μπιμπελό
Τα κάδρα Αλεξανδρείας
Τι γίνονται
Τα ξεκρεμάς και φεύγεις
Τ΄ αφήνεις και κλείνεις τη πόρτα;
Να ταξίδευες μάνα
Στης φαντασίας σου τους τόπους ήθελα
Και να γελάς ήθελα
Όχι να συντροφεύεις τα δάκρυα
Πάνω σε βιβλία
Σε βελονάκια
Σε κρέμες και ρυζόγαλα
Στης γλύκας παραδομένη
την συντροφικότητα.
Αχ να ταξίδευες
όχι σε πόνων προσκέφαλα
και σε συμβάσεων υποχρεώσεις
μα για της χαράς την μέθεξη
Από καινούργια να φουσκώνεις
Για να σε νοιώθω να πετάς
Απόκριση να βρίσκει
Του πόθου το θεριό σου
Να μαλακώνουν τα ποτάμια σου
και το παράπονο
ροή να βρίσκει στη θάλασσα
Μάνα μου!
Σπάραγμα μάνα μου
Λάτρεμα μάνα μου
Θυσία και θήραμα
Απρονοησία και γνώση
Ένα ταξίδι με γυρισμό να σου χάριζα!
Μάνα μου
Κοχύλι κι αλμύρα
Αγάπη και θρήνος
Πετράδι κι αφρός
Φουστάνι μου χρυσοποίκιλτο
Γιορντάνι μου περήφανο
Μάνα
Ζωή που δεν έκλεψες
Ζωή που μου σφράγισες
Πυρογραφία μου και λιβάνι
Αταξίδευτη ομορφιά
Ταξιδεμένη μου γοητεία
Καθολική μου δυναστεία
Της ζωής μου γραμματική
Θυσία μου και ταξίδι
Μάνα Θυσία!
*
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΟΝΕΣ
Τις νοιάζομαι
Τις μόνες γυναίκες
Τις σκαρφαλωμένες στο σύρμα της ζωής
Να παλεύουν
Τη μοναξιά
Τη χαρά
Την ευτυχία του μαζί
Να προσμένουν της ανταλλαγής τη στιγμή
Το χάδι που θέλουν
να γίνει
αιωνιότητα
Πόσο τις σέβομαι τις μόνες γυναίκες
με την καρτερία αντάρα μέσα τους
Παραδομένες στο
όνειρο να
λαχταρούν.
Να γεμίζουν τα θέατρα
Τις συναυλίες
Τα καφέ
Παρεϊτσες των τριών, των τεσσάρων
Με την υπερβολή στο ντύσιμο
Σε κουβεντούλες
Σταφύλια ώριμα να γυρεύουν μαραμένους προσανατολισμούς
Χαμένες
σε βιώματα που πιστεύουν
Εμπόδισαν την αποδοχή
Σε άντρες
που τις τσαλάκωσαν
τις αμφισβήτησαν
τις προσπέρασαν.
Ν΄ ανάβουν το φωτάκι της ψυχής τους
Ν΄ ανοίγουν διστακτικά τα πορτοπαράθυρα
Βιαστικές κι ανυπόμονες
Αποφασισμένες στην ευκαιρία
της σμίξης
Εκεί που το καρδιοχτύπι μπερδεύει την Άνοιξη με το Φθινόπωρο
Τις νοιώθω στο τρέμουλο
Στη μεγαλοκαρδία τους
Στη δοτικότητά τους
παρούσες
Σε παλαίμαχες πεθυμιές
Μονομάχοι στην αρένα της λησμονιάς
Μόνες γυναίκες
θηλυκότητα αγκαλιασμένη
με τρυφεράδα κι απαντοχή
Γυναίκες μόνες
παραδομένες στη παραδοχή
Γυναίκες
Περασμένη σειρά
Χριστούγεννα
ξεχασμένα
σε λαμπιόνια γιορτινά!
Η Μαρία Αποστόλου γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε Κλινική Ψυχολογία και Ψυχοπαθολογία στα Πανεπιστήμια Université de Dijonκαι Université de Besancon (Γαλλία), όπου ολοκλήρωσε πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στις αντίστοιχες ειδικότητες. Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου ΑμεΑ ΕΡΜΗΣ και ασχολήθηκε ενεργά με την Εκπαίδευση Εκπαιδευτών Ενηλίκων και την Εκπαίδευση Εκπαιδευτών στην Συνοδεία (AccompagnementMultidimentionnel), ενώ παραμένει ενεργό μέλος κοινωνικών κινημάτων, δράσεων και δικτύων για την κοινωνική και επαγγελματική ενσωμάτωση, αποκλεισμένων ομάδων πληθυσμού. Έχει συγγράψει Οδηγούς και Μεθοδολογίες για την Ειδική Αγωγή, την Επαγγελματική Αποκατάσταση και τη Σεξουαλική Αγωγή Αναπήρων Ατόμων. Πρόσφατα συμμετείχε με διήγημά της στο συλλογικό έργο ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ (4/4/20-3/5/20) ενώ επίσης πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ανυπότακτη ιστορία» η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις