Μαγικό χαλί, Δημήτρης Βασιλάκης, Εκδ. Ιωλκός, 2024
“Μαγικό Χαλί”- μαγικές αναγνώσεις
Γράφει η Μίνα Π. Πετροπούλου
«καλό μήνα!
επειδή τελευταία όλα είναι riskολα
παραληρώ με ένα ψηφιδωτό
από την συλλογή μου των (πε)πειραγμένων (λ)έξεων».
Δημήτρης Βασιλάκης,1η Αυγούστου 2024
Μικρό Χρονικό της ποιητικής παρουσίας του Δημήτρη Βασιλάκη
«88 εν κινήσει» 2016
Ο Δημήτρης Βασιλάκης εμφανίζεται στα ελληνικά γράμματα το 2016 με την ποιητική συλλογή «88 εν κινήσει» από τις εκδόσεις Αίτιον.
Μολονότι είναι το πρώτο του ποιητικό έργο, πρόκειται για ένα έργο σύγχρονης ποίησης που χαρακτηρίζεται από τον προζάτο λόγο, τον συμβολισμό και τον λυρισμό. Εμφανώς ξεκάθαρη η έντονη συμπύκνωση και ο ιδιαίτερος δεσμός και – ίσως γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο – η ξεχωριστή προσέγγιση του στην γλώσσα.
Η διάθεση του άλλοτε ερωτική και άλλοτε περιπαιχτική με διάθεση χιούμορ οδηγεί από τη μια σε λακωνικές τοποθετήσεις με σουρεαλιστικές προεκτάσεις και μια αδιόρατη διάθεση ουτοπιστικής προσέγγισης και άλλοτε σε στιγμές βαθιάς εσωτερικής ανασκόπησης.
Το «88 εν κινήσει» είναι μια ποιητική συλλογή με κοινό στοιχείο την ανάγκη για κίνηση και δυναμική αλλαγή στις ζωές των ανθρώπων. Ο δημιουργός, ήδη πολυταξιδεμένος, όχι μόνο γεωγραφικά αλλά και σε επίπεδο εσωτερικών αναζητήσεων, επηρεασμένος από Kafka, E.E. Cummings, Beckett, αλλά και τους Έλληνες Σαχτούρη και Καβάφη, καταγράφει και παρουσιάζει την απόλυτα προσωπική του ερμηνεία για την ύπαρξη.
Στο τέλος, ο Δημήτρης Βασιλάκης μας ξαφνιάζει, κάτι που θα χαρακτηρίζει από κει και μετά τον ποιητικό του λόγο. Στα «Εμπεριεχόμενα» «οι κανονικοί τίτλοι αντικαθίστανται από τις τελευταίες λέξεις ή φράσεις των ποιημάτων. Σκιαγραφούν από μια άλλη οπτική το περιεχόμενό τους, αναδεικνύουν την κυκλική μορφή τους, ενώ διαθέτουν και ένα δικό τους εσωτεριαό ρυθμό αν διαβαστούν σε συνέχεια». Ο ρυθμός, που υπάρχει από την πρώτη ανάγνωση των ποιημάτων του, είτε λειτουργεί υπαινικτικά με τον τρόπο γραφής, είτε την αφηγηματική τεχνική που κάθε φορά επιλέγει, θα τον ακολουθεί στις επόμενες συλλογές.
Αξιοσημείωτο είναι πως η σχέση με τη γη τον απασχολεί και τον προβληματίζει ήδη από τότε.
Την αγαπά βαθιά στον εθισμό:
«βυθίστηκα στην άμμο
να σπρώξω τη γη να βολευτεί καλύτερα
στην ακρογιαλιά»
Τη θαυμάζει στο ποίημα σούπερ νόβα:
«σαν εκραγείς
φύλαξέ μου
τα διαμάντια
για τα μαλλιά της»
Ξέρει πως είναι το σημείο αναφοράς όλης της ανθρωπότητας στο καλορίζικο:
«έψαξα να βρω τις ρίζες μου και μάγκωσα τα δάχτυλά μου»
Αγωνίζεται να την υπερασπιστεί μέσω της μυθολογίας, της φαντασίας, της πραγματικότητας:
Ρέα στη γη
[ρε! άς’ τη γη]
«γη θα σε φάω
δε μου ξεφεύγεις
…
αχ θεά ρε στη γη
…
γείρε κοντά μου να σε μυρίσω να φάω τα λουλούδια σου
και στο κεφάλι το χαλάζι σου
να ξεφωνίσω στις σπηλιές και στις κορυφές όσο σε τρώω
λίγο λίγο
γιατί αν μου τελειώσεις δεν θα ’χω τι να κάνω
…»
«ανα coda» 2018
Το 2018 ακολουθεί η ποιητική συλλογή Anacoda από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη με τον τίτλο στο βιβλίο ως «ανα coda» και την αμφίσημη διάθεση του ποιητή εμφανώς παρούσα ήδη από το εξώφυλλο.
«έτσι θα είναι πάντα για τον ποιητή
κάτι θα τον βρει και θα αρχίσει η ροή
μια καταστροφή μια ανεκπλήρωτη αγάπη
ένα όνειρο μια φαντασία
μια ηρωική πράξη στο μυαλό του
ένα ναδίρ ζενίθ
σαν να προσπαθεί να σφίξει
να ξεζουμίσει τη λεία του
που είναι ο κόσμος γύρω του
να την καταπιεί να την ξεράσει
σαν το παλιό του δέρμα
σαν τις ιδέες
σαν κάτι που να ‘χει σημασία
σαν την αναcoda»
Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή έχοντας τρία μέρη ανάπτυξης/παρουσίασης που τα ονομάζει ΞΕΦΤΙΑ I, ΞΕΦΤΙΑ I I και ΞΕΦΤΙΑ I I I χαρακτηρίζεται και από ποιητικούς τίτλους που κινούν το ενδιαφέρον,
ΞΕΦΤΙΑ I: στον ψηφίατρο/ string theory/γλίτωσα λίγο τσαλακωμένος/τέloss/μετάξι(η)/δερωτας
τα ‘χω δει όλα/τα γένια του προφήτη/αθεόφαγος/σουφιστής/
οτιναγινθαγιν/ινδιά(γ)νοια/ανακόντα .
ΞΕΦΤΙΑ ΙΙ:
an ounce of luck…/endsome/I’m fit/cyberfucked/tough neon/reJoyce/maybe baby/finalities
ΞΕΦΤΙΑ III:
ιέρεια/γαμειδίαμα/ων είρων/άμμος σώμα/τα ‘χω χαμένα/ άσ’ τα να πάνε/αβλεπεί/focus focus hocus pocus/σαφηνειάστηκα/life is good/coming up/ τελεία και καύλα/αλληπορεία /κι άλλη πορεία/κρυφαίνομαι/good old sax/…ένα άπιαστο όνειρο/όλοι ‘δω ‘μαστε/ψιτ/φάτα μοργκάνα.
Αλλά και η εισαγωγή :
…INTRO
περιελιξίριο
και το κλείσιμο του βιβλίου:
…OUTRO
έχω φάει κόλλημα
ωθούν μονίμως τη φαντασία εν κινήσει!
Και σε αυτή τη συλλογή εξακολουθεί ο Δημήτρης Βασιλάκης συστηματικά και αθεράπευτα να αγαπά. Τον Άλλον, τη γυναίκα, τον έρωτα, τον κόσμο.
Η ιέρεια είναι κάθε γυναίκα:
«διαιρεί
ενώ υδωρεί
άρδην
διόραση
άγρια αγνή
θηλυδύναμη
ρήση
λόγος»
Το άμμος σώμα είναι κάθε άνθρωπος και η ανάγκη του για τον Άλλον:
«άμμος άμωμος
σίμωσε σύσσωμο
σώμα σιμά μου
εδώ έτερο
ένδον μα σαν ανάσα
νεότερο σώμα ως άμμος»
Ο δέρωτας πραγματικά θαυματουργή και ιερή συνθήκη για όλου μας:
τον άφησα εκεί μονάχο του να κρέμεται σαν ιδανικό.
Γεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στη φάτα μοργκάνα μας καταθέτει:
«το κούφιο μου περίβλημα
σαν αερικό
σε ψάχνει
σε κάθε
ματιά»
Μαγικό χαλί 2024
Στην εκπνοή του 2024 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Μαγικό χαλί» από τις εκδόσεις Ιωλκός. Έχοντας συναίσθηση της ποιητικής του διαδρομής και των ανθρώπων που τον τίμησαν με την εμπιστοσύνη τους ή τον επηρέασαν καθοριστικά ως προσωπικότητα, αποφασίζει το συγκεκριμένο πόνημα εκτός από την καινούρια συλλογή ποιημάτων να εμπεριέχει εν μέρει ποιήματα των δύο προηγούμενων συλλογών. Για την πρώτη, το 88 εν κινήσει, τον παρότρυνε η Τούλα Μπαρνασά και για τη δεύτερη, το ανα coda, τον πίστεψε ο Σάμης Γαβριηλίδης. Τιμής ένεκεν σε εκείνους. που πια δεν είναι κοντά μας αλλά και στην γραφή που σέβεται ο ίδιος ο Βασιλάκης, υπάρχουν επιλογές των συλλογών αυτών.
Υπάρχει όμως και το Παράρτημα, αφιερωμένο στη μητέρα του Κούλα – όπως και όλη η Συλλογή. Σε αυτό υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο πρόζας, γιατί όχι και θεατρικού μονόπρακτου, καθώς και το ποίημα «Το σχιστό φουστί», ποίημα της μητέρας του, που το εμπνεύσθηκε στην εφηβική της ηλικία καθώς έπλενε στο ποτάμι με τη δική της μητέρα. Ήταν ευχάριστη έκπληξη του δημιουργού στη μητέρα του, την κυρία Αγγελική Βασιλάκη (μαμακούλα), αλλά και τρυφερή (εκ)δήλωση της αγάπης του.
Η Άννα Αφεντουλίδου έχει γράψει για τη συγκεκριμένη συλλογή: «Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο… οι νεολογισμοί, η ειρωνεία, η αντισυμβατικότητα, οι παράδοξες γειτνιάσεις και η αντιστροφή του αναμενόμενου προσγράφονται θετικά στο ποιητικό του μητρώο … ωραία η ιδέα να υπάρχουν ανθολογημένα κείμενα και από τα παλαιότερα βιβλία δημιουργώντας έτσι μια ολιστική οπτική…συγκινητική η ενότητα για τη μητέρα…ευφυής ο συσχετισμός της γονεϊκής με τη διαγενεακή μας μοίρα…»
Σε αυτή του τη συλλογή, που είναι συνάμα αφιερωμένη και «Στη μάνα Γη- το μαγικό μας χαλί…» ο ποιητής με ωριμότητα και διαύγεια μας γνωστοποιεί πολλά και σημαντικά ορόσημα της κοσμοθεωρίας του. Η γη είναι το μαγικό χαλί, το σύμπαν είναι «μια μεμβράνη καταγραφής» και χαρακτηριστικό τους για κείνον «μια υπέροχη διαφάνεια» (ποιήματα: μαγικό χαλί, όμορφα, σελ. 13-14). Η γη σταθερά είναι το σημείο αναφοράς που ζούμε ως αναπόσπαστο κομμάτι της γι΄αυτό και στο ποίημα «γη μη μου γυερνάς», την παρακαλεί: «περίμενε έτσι/ να σε κρατήσω μια στιγμή» (σελ. 14)
Ο κόσμος δεν περιορίζεται για τον Βασιλάκη, η γη δεν έχει όρια ταξικά ή γεωγραφικά. Είναι αγαπημένη παντού:
«θα θελα να είμαι Αφρικανός
ακουμπισμένος στο δόρυ μου να ρεμβάζω
να παρατηρώ
με λυγερό κορμί ελαφράδα σβέλτος
καθώς προτεταμένη η κοιλιά
μακρόστενο τρελό γυμνό κρανίο
σαν νεροκολοκύθα» (ποίημα στη στέπα, σελ. 15)
Ο ίδιος θεωρεί ότι πάντα υπάρχει εκδοχή για τον άλλον δρόμο, τη διαφορετική ατραπό «…και αν δεν έρθει ο άνεμος… θα ΄θελα εδώ να κάτσω ακίνητος/ να με φυσήξει απαλά το αγέρι/ να με πάει κάπου αλλού», ότι κάθετι και καθένας μπορεί να μας εκπλήξει «σε μια στιγμή όλα τα όνειρα φόβοι φαντασιώσεις αισθήματα…συμπυκνώθηκαν σε ένα και μόνο άτομο» αλλά το απολύτως αληθινό μήνυμα της ζωής και η ουσία της είναι πως και κερδίζουμε και χάνουμε «έχασα πολλά στα λογοπαίγνια/ και στον ηχόδρομο/ κέρδισα πολλά επίσης» (ποιήματα: εδώ και τώρα, big bang, κραιπάλες, σελ. 17-18-19)
Ξέρει πως η ζωή, είτε σε γρήγορη περιήγηση, είτε σε slow motion είναι επιστροφή σε ό,τι μας επηρέασε, σε ό,τι επιλέξαμε να θυμόμαστε:
«τρέχοντας γρήγορα
Ξεπερνάς
-τη γειτονιά
-την εκκλησία
-το γήπεδο
-τα σύνορα
-τους αγίους τόπους
-τον εαυτό σου
πιο αργά σε όλα
επιστρέφεις» (ποίημα αργία σήμερα, σελ. 20)
Μέσω του αποφθεγματικού του λόγου προειδοποιεί στα σκουπίδια «τα βγάζουμε τρέχοντας» και βοηθά να υιοθετήσουμε την επαγρύπνηση και τη μη αναβλητικότητα ως στάση ζωής , αφού όπως καταγράφει στο ποίημα τώρα «δεν μπορώ να πάω/ στο ραντεβού εκείνο/ που δεν πήγα/ τότε»(σελ. 24, 25).
Προτρέπει να μην γινόμαστε ρηχοί και ευκαιριακοί, καθώς αρνείται ξεγυμνώνοντας μέσω της ποιητικής του γραφής την κοινωνική και πολιτική προσέγγιση του «τίποτα» που πλασάρεται ως το παν:
«δεν θέλουν την ουσία
όχι όχι
θέλουν γιρλάντες φτιασιδώματα
επεμβάσεις μπιχλιμπίδια συνθήματα
κρέμες παστώματα ενέσεις
να γεμίσει το κενό
για να ’χουν άποψη σε βάθος» (ποίημα επιφάνεια κει, σελ. 31).
Με τον διφορούμενο λόγο του, μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν αναφέρεται στο αναπόφευκτο τέλος ή την αποχαύνωση «σιγά σιγά να γίνουμε όλοι φυτά/ να ησυχάσουμε» και σίγουρα δεν καλοπιάνει κανέναν, ούτε αποφεύγει την ανάληψη ευθυνών: «κακά τα ψέματα η γη πάντα εκεί να μας στηρίζει/…λέω πάντως να μη στενοχωριέμαι άλλο για τα χάλια μας…άλλωστε όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» (ποιήματα άντε, αγύριστο κεφάλι, σελ. 36-38).
Σταθερά προτάσσει τις ανεκτίμητες αξίες για εκείνον. Αυτές που είναι aurum non vulgi (χρυσός που δεν αγοράζεται): τη συνειδητοποίηση και τον σεβασμό της μοναδικότητας που έχει η γη, η «γηερωμένη μας», «το πιο θαυμάσιο χαλί/ που ’ναι το χώμα που πατάς» καθώς η «γη’σαι σαμάνα μου», την συνειδητοποίηση της ανθρώπινης θνητότητας «είμαι χώμα» καθώς και τη σημασία της αλληλοστήριξης και της αγάπης «…ξέρω είναι κομμάτι δύσκολο χρειάζεται βαθιά άσανα/ και μια ζεστή αγκαλιά» (ποιήματα τηλεσκόπιμα, σοβαρά, αποχάλιψη – σελ. 40, 38, 50, είμαι – σελ. 44, αστροδάφνες – σελ. 42)
Τεχνικές ποιητικής γραφής Δημήτρη Βασιλάκη
Και από τις τρεις ποιητικές συλλογές που αναφέρθηκαν είναι εμφανές πως οι τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Βασιλάκης, σημαντικές σταθερές στην ποιητική του πορεία, ενισχύουν τον δυναμισμό της γραφής του, που δεν παύει να εξελίσσεται.
Η αμφισημία, προσφέροντας πολλαπλές ερμηνείες, αφήνει τα ποιήματα ανοιχτά σε διαφορετικές αναγνώσεις, επιτρέποντας στον αναγνώστη να κινηθεί ελεύθερα στους συνειρμούς του. Η ταυτολογία, με την επανάληψη συγκεκριμένων φράσεων ή λέξεων, δημιουργεί έναν ρυθμικό απόηχο, θυμίζοντας τον επαναλαμβανόμενο παλμό μιας σύνθεσης μουσικής. Η παράφραση εμπλουτίζει την έκφραση, ανακατεύοντας παλιές ιδέες με νέες, ενώ ο αυθόρμητος σχεδιασμός/η αυθόρμητη πρόταση προσδίδει στα ποιήματα μια ζωντάνια και έναν τόνο αμεσότητας, κάνοντας την ανάγνωση να μοιάζει με μια άμεση, προφορική εμπειρία. Πιο συγκεκριμένα:
Στα ποιήματά του κυριαρχεί η λιτότητα, όμως αυτή η απλότητα είναι απατηλή. Η ερμηνεία των στίχων του ανοίγει παράθυρα σε πολλαπλές ερμηνείες, προσκαλώντας τον αναγνώστη σε έναν διάλογο με το αίνιγμα του ποιήματος. Κάθε σύνθεση, παρόλο που έχει μικρό μέγεθος, είναι γεμάτη πνευματικό βάθος, με δυνατούς συνειρμούς που προτρέπουν σε επίπονα και πιθανόν ανεξερεύνητα νοητικά μονοπάτια.
οιστρολόγιο
συνδέεται κανείς; (σελ. 34)
Ο Βασιλάκης φτάνει σε αυτό το αποτέλεσμα, με τη χρήση της αμφισημίας να επιτρέπει διαφορετικές διακρίσεις και τη συμπύκνωση να εντείνει σε πολυποίκιλα συναισθήματα και σκέψεις. Η εξαντλητική συμπύκνωση, είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο στοιχείο της ποιητικής του γραφής. Κάθε ποίημα είναι πυκνό, κάθε λέξη έχει βαρύτητα. Αυτή η οικονομία λόγου εντείνει την ενέργεια των συνειρμών και των εικόνων, και μπορεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς από το μικρό τους μέγεθος. Οι λέξεις λειτουργούν σαν νότες που συνθέτουν έναν ευρύτερο, εσωτερικό ρυθμό, καλώντας τον αναγνώστη να αφουγκραστεί το άρρητο ανάμεσα στους στίχους. Η ταυτολογία και η παράφραση επαναλαμβάνουν μοτίβα, δημιουργώντας έναν ηχητικό απόηχο που θυμίζει τζαζ αυτοσχεδιασμό, ενώ η αυθόρμητη πρόζα δίνει την αίσθηση μιας ακαριαίας, ζωντανής έκφρασης.
Αψεγάδιαστη
«από πάνω καθρεφτίζει
από κάτω το ίδιο
στο πλάι δε φαίνεται
το ’χασες» (σελ. 35)
Ουσιαστικά δηλαδή η αυθόρμητη πρόταση και η εξαντλητική συμπύκνωση που προσφέρει ο ποιητής αναδεικνύουν το πώς η οικονομία του λόγου μπορεί να συνυπάρχει με την εκφραστική πληρότητα. Κάθε ποίημα είναι σαν μια «στιγμιαία μουσική φράση», που περιλαμβάνει μέσα της τόσο τον ήχο όσο και την αίσθηση της σιωπής.
Η δομή των ποιημάτων καθοδηγεί τον αναγνώστη στον ρυθμό και τη μουσικότητα των στίχων. Ο ρυθμός είναι αφενός κεντρικό στοιχείο της ποιότητας που έχει η γραφή του και αφετέρου καταγεγραμμένο στοιχείο στην εγκεφαλική του λειτουργία, συνθήκη που αδυνατεί να απεκδυθεί. Αυτό συμβάλλει ώστε τα ποιήματά του να λειτουργούν ως μουσικές φράσεις, με τις λέξεις να τοποθετούνται με ακρίβεια, δημιουργώντας παύσεις και εκρήξεις νοήματος. Αυτή η μουσικότητα δεν περιορίζεται μόνο στη ροή των λέξεων, αλλά εκτείνεται και στην οπτική τους διάταξη πάνω στο χαρτί. Τα ποιήματα, με τον τρόπο που καταλαμβάνουν το χώρο, θυμίζουν παρτιτούρα, όπου η σιωπή και ο ήχος συνυπάρχουν αρμονικά.
Λογοπαιχνιώδης Λόγος
Οπωσδήποτε χρειάζεται να αναφερθούμε στα λογοπαίγνια, που αποτελούν έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς τρόπους με τους οποίους επικοινωνεί με τον αναγνώστη, προκαλώντας τον να συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι νοημάτων και λέξεων. Οι δημιουργικές των παρεμβάσεων στις λέξεις – όπως το «ρίσκολα» ή «πεπειραγμένες λέξεις» – δεν είναι απλώς γλωσσικά τρικ, αλλά ένας τρόπος να αναδείξει τη δυναμική και την ευελιξία της γλώσσας, καθώς και την αλληλεπίδραση της με κάθε μορφή τέχνης αλλά και με την καθημερινότητα του καθενός μας, που εν δυνάμει υπηρετεί και δημιουργεί πολιτισμό.
Αυτή η πρόκληση προς τον αναγνώστη έχει διπλή διάσταση: είναι ταυτόχρονα μια «πρό(σ)κληση», όπου το λογοπαίγνιο προσκαλεί σε σκέψη, αλλά και μια πρόκληση προς τις συμβάσεις της γλώσσας, την οποία ο Βασιλάκης τροποποιεί, σπάζοντας τους κανόνες και δημιουργώντας νέες σχέσεις ανάμεσα στις λέξεις. Αυτές οι γλωσσικές παρεμβάσεις είναι σαν μικρά σημεία ανατροπής, που ξεφεύγουν από την παραδοσιακή γραφή και προκαλούν τον αναγνώστη να ψάξει για την ουσία πίσω από το εύκολο και το οφθαλμοφανές.
Ο τρόπος που παρουσιάζει τον εαυτό του ως ποιητή και δημιουργό μέσω αυτής της γλωσσικής προσέγγισης έχει έναν παιχνιδιάρικο και πνευματώδη χαρακτήρα. Οι «(πε)πειραγμένες (λ)έξεις» του δεν είναι δηλώνουν εμφανώς μόνο την πνευματική ποιότητά του, αλλά και υπαινίσσονται κλείνοντας μας το μάτι την ίδια τη φύση της γραφής του: μια τέχνη που συνδυάζει την εμπειρία («πεπειραγμένες») με τη δημιουργική παραποίηση και την ανατροπή του καθιερωμένου («πειραγμένες»). Ο ίδιος όχι απλώς χειρίζεται τις λέξεις, αλλά τις μεταμορφώνει, τις «πειράζει», προσδίδοντάς τους νέα νοήματα και διαστάσεις.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, ο Βασιλάκης θέτει ερωτήματα για τη σταθερότητα της γλώσσας και τον τρόπο που αυτή αντανακλά τις δράσεις και τις σκέψεις μας. Η χρήση λογοπαιγνίων είναι ένας τρόπος να δημιουργήσει συνδέσεις ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό, στο καθημερινό και το φιλοσοφικό. Το ρίσκο δημιουργίας που παίρνει είναι ταυτόχρονα παιγνιώδες και προκλητικό. Οι γλωσσικές ανατροπές που επιχειρεί, ανοίγουν νέους διαλόγους για το πώς οι λέξεις μπορούν να αντανακλούν την πολυπλοκότητα της σκέψης και αλλά και του δράματος.
Επιλογικά
Η γραφή του Βασιλάκη προσκαλεί τον αναγνώστη σε μια εξερεύνηση των λέξεων και των νοημάτων, με κάθε στροφή και κάθε παραλλαγή να αποκαλύπτει κάτι νέο. Μέσα από αυτή την επικοινωνία, υπερασπίζεται την τέχνη που είναι ζωντανή, προκλητική και πάντα ανοιχτή σε νέα ερμηνευτικά μονοπάτια. Μόνο τότε η τέχνη έχει λόγο ύπαρξης.
Ο δυναμισμός των συνειρμών, ο ρυθμός και ο ήχος, καθώς και η οπτική παρουσία των ποιημάτων στο χώρο, μετατρέπουν την ποιητική του Βασιλάκη σε μια εμπειρία που αγγίζει τα όρια της μουσικής και της γλώσσας. Αυτή η σύνδεση λόγου και ήχου αναδεικνύει την τέχνη του, φέρνοντας τον αναγνώστη σε επαφή με μια πρωτότυπη μορφή ποιητικής, που εκ των πραγμάτων αντιπροσωπεύει την πολυδιάστατη προσωπικότητα του συγκεκριμένου δημιουργού.
Φωτογραφία: Δημήτρης και Νέστορας Βασιλάκης
«Μας ευχαριστεί πολύ που ο Νέστορας έχει και μια φιλοσοφική και κοινωνικοπολιτική προσέγγιση στα πράγματα και τον ενδιαφέρει να ερευνήσει αυτή την πλευρά σε σχέση με την θέση του καλλιτέχνη της τζαζ στην δημιουργία και στην πραγματικότητα… …Συχνά παίζουμε ως father and son σε πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό με την επόμενη να είναι στις 27/12 στο Μουσείο Γουλανδρή όπου θα συνδυάσουμε και την παρουσίαση του βιβλίου»