Ιωάννα Παρβουλέσκου
„Ca să scriu Cum continuă povestea m-am întrerupt din romanul Inocenţii. N-am avut de ales. Pentru mine, scrisul seamănă cu toate celelalte, n-ai de ales. Vine şi ţi se aşază singur la masă. Cred însă că de data aceasta e chiar ultima carte de poezie din viaţa mea. De fapt singura. Şi mai cred că în poezie se pot spune în cuvinte inocente lucruri mult mai dure decât în proză.
Nu e nici acum, pentru poeţi, un an mai bun decât 1990. Nu are însă importanţă: am ajuns să înţeleg că în România nu-i niciodată momentul pentru poezie. Mă simt ca-n autobuzul de navetă, când trebuia să mă salvez cumva. Poate că sunt sau suntem cu toţii în autobuzul de navetă şi căutăm, fiecare, un mod de a supravieţui.
Purtăm în noi mai multe vieţi. Problema e pe care o actualizăm. Purtăm în noi mai multe cărţi. Problema e pe care o actualizăm. Am ales-o, de data aceasta, pe cea de poezie.”
23 septembrie 2014
«Για να γράψω το Πώς συνεχίζει η ιστορία, σταμάτησα να συγγράφω το μυθιστόρημα Οι αθώοι. Δεν είχα άλλη επιλογή. Για μένα το γράψιμο είναι όπως όλα τα άλλα, δεν έχεις άλλη επιλογή. Έρχεται από μόνο του και κάθεται στο τραπέζι σου. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά ειλικρινά γράφω το τελευταίο βιβλίο ποίησης της ζωής μου. Στην πραγματικότητα, το μοναδικό. Και επίσης νομίζω ότι στην ποίηση μπορείς να πεις πολύ πιο σκληρά πράγματα, με αθώα λόγια, παρά στη πεζογραφία.
Ακόμα και τώρα, για τους ποιητές, δεν είναι καλύτερη χρονιά από το 1990. Αλλά δεν έχει σημασία: κατάλαβα ότι στη Ρουμανία δεν έχει έρθει ποτέ η ώρα για την ποίηση. Νιώθω σαν να ήμουν σ΄ ένα λεωφορείο και πήγαινα την καθημερινή διαδρομή δουλειά-σπίτι, κι έπρεπε να σώσω τη ψυχή μου. Ίσως είμαι ή όλοι είμαστε σ’ ένα λεωφορείο μιας διαδρομής και όλοι ψάχνουμε τρόπο για να επιβιώσουμε.
Κουβαλάμε πολλές ζωές μέσα μας. Το θέμα είναι ποια επικαιροποιούμε. Κουβαλάμε περισσότερα βιβλία μέσα μας. Το θέμα είναι ποιο επικαιροποιούμε. Επέλεξα, αυτή τη φορά, εκείνο της ποίησης.» 23 Σεπτεμβρίου 2014
Jurnalul
primei săptămâni
Το ημερολόγιο
της πρώτης εβδομάδας
Eros
Nu te-ntreabă dacă vrei.
Dacă eşti de-aceeaşi părere.
Dacă îţi poţi permite.
Dacă nu cumva veţi fi trei.
Dacă tocmai asta ţi-ai dorit
sau ai fi preferat o zi de odihnă
o călătorie sau să te pierzi în adâncul nopţii cu stele căzătoare.
Dacă nu te-ncurcă rău.
Nu-ntreabă. Nu bate la uşă.
Deschide. E deschis.
Nu-s zăvoare în cale.
Oricât de încet ar deschide uşa
te ia prin surprindere: cine…
Cine eşti vrei să-ntrebi
dar n-apuci s-o zici.
E aici! E aici.
Έρως
Δεν σε ρωτάει αν θες.
Αν έχεις την ίδια άποψη.
Αν το αντέχεις.
Αν, μήπως και θα είστε τρεις.
Αν ακριβώς αυτό επιθυμούσες
ή θα προτιμούσες
μια μέρα ξεκούρασης
ένα ταξίδι ή να χαθείς στο βάθος
της νύχτας με πεφταστέρια.
Αν δεν σε μπερδεύει πολύ.
Δεν ρωτάει. Δεν χτυπάει την πόρτα.
Ανοίγει. Είναι ανοιχτά.
Δεν υπάρχουν σύρτες στον δρόμο του.
Όσο σιγανά κι αν ανοίξει την πόρτα
σε ξαφνιάζει: ποιος…
Ποιος είσαι θέλεις να ρωτήσεις
αλλά δεν προλαβαίνεις να το πεις.
Είναι εδώ! Είναι εδώ.
Thanatos
Nu te-ntreabă dacă vrei.
Dacă eşti de acord.
Dacă îţi poţi permite.
Dacă eşti îmbrăcat convenabil.
Dacă tocmai asta ţi-ai dorit
şi erai obosit
sau dacă ai fi preferat
să termini cartea pe care o citeai
încă o zi
banală
sau să mai râzi o dată cu prietenii.
E nimic pân-apare.
Nu-ntreabă. Nu bate la uşă.
Deschide. E deschis.
Nu-s zăvoare în cale.
Oricât de uşor ar deschide uşa
e greu e devreme e jale.
A venit chiar aici.
Cum o fi te întrebi dar n-apuci să zici.
E aici. E aici.
Θάνατος
Δεν σε ρωτάει αν θες.
Αν συμφωνείς.
Αν τον αντέχεις.
Αν είσαι ντυμένος κατάλληλα.
Αν ακριβώς αυτό ήθελες
και κουράστηκες
ή αν θα προτιμούσες
να τελειώσεις το βιβλίο που διάβαζες
ακόμα μια βαρετή μέρα
ή να γελάσεις άλλη μια φορά με τους φίλους σου.
Ένα τίποτα είναι μέχρι να εμφανιστεί.
Δεν ρωτάει. Δεν χτυπάει την πόρτα.
Ανοίγει. Είναι ανοιχτά.
Δεν υπάρχουν σύρτες στον δρόμο του.
Όσο εύκολα κι αν ανοίγει την πόρτα
είναι δύσκολο, είναι νωρίς είναι λυπηρό.
Ήρθε ακριβώς εδώ.
Πως να είναι συλλογίζεσαι αλλά δεν προλαβαίνεις να το πεις.
Είναι εδώ. Είναι εδώ.
Genesis
Nu te-ntreabă dacă vrei.
Dacă poţi. Dacă ţi-e bine.
Sau dacă ai fi dorit
pentru tine altă variantă
mai puţin bizară.
N-ai cum să rămâi dincolo
pe dinafară
e loc în joc
şi pentru tine.
Intri fără să baţi la uşă.
Nu-ntreabă.
Dacă ştiai mai bine alt rol
care ţi-ar veni mănuşă
dacă ai fi dorit alt loc
în alt timp
sau numai altă recuzită
în timp ce aşa
cum te-au pus pe afiş
eşti novice prost de-a dreptul ridicol.
Nu-ţi stă-n cale şi n-ajută.
Te obligă. Te uită.
Nici gând
să-ţi spună
ce eşti şi de ce
şi până când
şi n-ai ce să zici.
Eşti aici. Eşti aici.
Γένεσις
Δεν σε ρωτάει άν θες.
Αν μπορείς. Αν είσαι καλά.
Η αν επιθυμούσες
για σένα άλλη επιλογή
λιγότερο περίεργη.
Δεν μπορείς να μείνεις απέναντι
στην έξω πλευρά
υπάρχει χώρος στο παιχνίδι
και για σένα.
Μπαίνεις χωρίς να χτυπήσεις την πόρτα.
Δεν ρωτάει.
Αν ήξερες καλύτερα έναν άλλο ρόλο
που θα σου ταίριαζε γάντι
αν ήθελες άλλο μέρος
σε άλλη εποχή
ή μόνο κάποια άλλα σκηνικά
ενώ έτσι
όπως σε βάλαν στην αφίσα
είσαι ένας ηλίθιος αρχάριος γελοίος εντελώς.
Δεν μπαίνει στο δρόμο σου και δεν βοηθάει.
Σε υποχρεώνει. Σε ξεχνάει.
Με τίποτα
να σου πει
τι είσαι και γιατί
και μέχρι πότε
και δεν έχεις τίποτα να πεις.
Είσαι εδώ. Είσαι εδώ.
Îmi fac iluzia că mă urăşte
Orice nedreptate din lume
e la fel de iluzorie
ca orice dreptate
şi orice nedreptate se face dreptate
după un timp se destramă.
Răul e iluzoriu ca binele
tristeţea ca bucuria dispare.
Ar trebui să spui la fel de uşor
îmi fac iluzia că mă urăşte
cum spui îmi fac iluzia că mă iubeşte.
Îmi fac iluzia că suntem nefericiţi.
Îmi fac iluzia că ne-am despărţit
pentru că orice despărţire după o vreme
se face întâlnire.
Τρέφω την ψευδαίσθηση ότι με μισεί
Κάθε αδικία στον κόσμο
είναι εξίσου απατηλή
όπως κάθε δικαίωση
και κάθε αδικία γίνεται δικαίωση
μετά από λίγο καταρρέει.
Το κακό είναι απατηλό όπως το καλό
η λύπη εξαφανίζεται όπως και η χαρά.
Θα πρέπει να πεις το ίδιο εύκολα
τρέφω την ψευδαίσθηση ότι με μισεί
όπως λες, τρέφω την ψευδαίσθηση ότι με αγαπάει.
Τρέφω την ψευδαίσθηση ότι είμαστε δυστυχισμένοι.
Τρέφω την ψευδαίσθηση ότι χωρίσαμε
επειδή κάθε χωρισμός μετά από λίγο
γίνεται συνάντηση.
Divinas palabras
Noi doi am vorbit
în gând în ultimul timp. Între timp
Domnul El
a continuat să-şi dicteze
ale lui divinas palabras
şi moartea cu viaţa de mână
au mers înainte rimând.
O moarte nouă
cu un prieten vechi
un an nou din nou o aniversare o inaugurare
necerute primite de-a gata
n-ai cui să spui cui să te-opui
în timp ce noi
noi doi am tăcut atât de mult cu glas tare
şi-am vorbit atât de tare în şoaptă în tăcere.
Divinas palabras
Εμείς οι δύο μιλήσαμε
νοερά τον τελευταίο καιρό. Εν τω μεταξύ
Ο Κύριος Εκείνος
συνέχισε να μου υπαγορεύει
τα δικά του divinas palabras
και ο θάνατος με την ζωή χέρι χέρι
προχώρησαν με ομοιοκαταληξίες.
Ένας νέος θάνατος
με έναν παλιό φίλο
μια νέα χρονιά πάλι μια επέτειος κάποια εγκαίνια
αυτόκλητα ετοιμοπαράδοτα
δεν έχεις κανέναν να το πεις σε ποιον να εναντιωθείς
ενώ εμείς
εμείς οι δύο σωπάσαμε τόσο πολύ φωναχτά
και μιλήσαμε τόσο δυνατά ψιθυριστά σιωπηλά.
Humanas palabras
-Te citesc tot felul de oameni –
a spus el încet
înaintând
cu mângâierea pe mângâiere călcând
dar numai eu
numai eu
te citesc aşa. Asa… aşa…
Numai eu îţi citesc corpul.
Tu eşti cartea mea
iubita mea.
Humanas palabras
-Σε διαβάζουν κάθε είδους ανθρώπων –
είπε εκείνος χαμηλόφωνα
προχωρώντας
με χάδι πάνω στο χάδι ακουμπώντας
αλλά μόνο εγώ
μόνο εγώ
σε διαβάζω με αυτόν τον τρόπο. Έτσι… έτσι…
Μόνο εγώ διαβάζω το σώμα σου.
Εσύ είσαι το βιβλίο μου
αγαπημένη μου.
Drumul cu plopi
Un drum cu plopi
un desen în perspectivă.
Un punctuleţ un punct abia
vine pe drum creşte invizibil în burta mamei în mâna vieţii
văzând cu ochii creşte mult mai încet insesizabil stă pe loc
e adult
cu alt adult de mână
în mâna morţii
scade încet
se îndepărtează repede
pe drumul cu plopi în perspectivă
merge înapoi e un punct
apoi nu se mai vede.
Amintirea lui creşte stă pe loc scade îmbătrâneşte
e un punct un punctuleţ
nu se mai vede.
Ο δρόμος με λεύκες
Ένας δρόμος με λεύκες
ένα σχέδιο προοπτικής.
Μια τελείτσα, μια τελεία μετά βίας
έρχεται στο δρόμο μεγαλώνει αόρατα στην κοιλιά της μάνας στο χέρι της ζωής
βλέποντας με τα μάτια μεγαλώνει πολύ πιο αργά ανεπαίσθητα αδρανεί
είναι ενήλικας
χέρι χέρι με έναν άλλο ενήλικα
στο χέρι του θανάτου
μειώνεται αργά
απομακρύνεται γρήγορα
στο δρόμο με λεύκες σε προοπτική
επιστρέφει γίνεται μια τελεία
και μετά δεν φαίνεται πλέον.
Η ανάμνησή του αυξάνεται, αδρανεί, μειώνεται, γερνάει
Είναι μια τελεία μια τελίτσα
δεν φαίνεται πια.
Βιογραφικό Ιωάννα Παρβουλέσκου