κορωναϊού κορωμένη εισβολή
μάτια μου, για να υπάρξουμε, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, ναι, τεράστια η συμβολή των γιατρών σε τούτον τον ύπουλο πόλεμο, δικαίως τα χειροκροτήματα γι αυτούς όπως και για μας αλλά και για τους εργαζόμενους στις υπεραγορές, για να υπάρξουμε όμως εμείς χρειαζόμαστε τους άλλους και οι άλλοι εμάς, όλοι είμαστε μέρη ενός συνόλου, μιας κοινωνίας, η οποία για να λειτουργήσει ισορροπημένα τους χρειάζεται όλους, κανείς δεν περισσεύει, κάθε κίνηση του ενός επιδρά στο όλον και αυτό με τη σειρά του επηρεάζει τον ένα, οπότε καλό είναι να αποδίδουμε με δικαιοσύνη και εντιμότητα εύσημα όπου αξίζει αλλά να μην εστιάζουμε κάθε φορά μόνο σε ό,τι φαίνεται μπροστά ξεχνώντας το τι υπάρχει από πίσω, το πώς και το γιατί, αυτονόητο τίποτε δεν είναι καλή μου, ούτε γίνεται με παρθενογένεση, τι εννοώ, ναι, λέω ότι δεν είναι μόνο αυτοί, μη βλέπεις μόνο την πρόσοψη ενός κτιρίου, αλλά το σύνολό του ως λειτουργική και αισθητική οντότητα, δηλαδή είναι ο γιατρός αλλά είναι και η μάνα που στερήθηκε για να σπουδάσει το παιδί της ιατρική, ο πατέρας που έκανε υπερωρίες, ο παππούς και η γιαγιά που στήριζαν αφανώς με καλούδια από το χωριό, ο δάσκαλος με τη θέρμη του και στη συνέχεια οι φωτισμένοι καθηγητές που μεταλαμπάδευσαν όχι μόνο τη γνώση αλλά και τη δίψα για μάθηση και έρευνα, τιμή λοιπόν και σ’ αυτούς, ευγνωμοσύνη, αλλά είναι και ο εργάτης στο ορυχείο που μόχθησε για να βγει το μετάλλευμα για να γίνουν οι σύριγγες, τα χειρουργικά εργαλεία, τα μηχανήματα, τα κρεβάτια, είναι οι μηχανολόγοι που σχεδίασαν και οι τεχνικοί που κατασκεύασαν τον εξοπλισμό, οι εργάτες στα εργοστάσια, οι ηλεκτρολόγοι ηλεκτρονικών υπολογιστών που όχι μόνο εφάρμοσαν υπολογιστικές μεθόδους και υψηλή τεχνολογία στην ιατρική, αλλά χάρη σε αυτούς είμαστε διαδικτυωμένοι και μπορούμε να επικοινωνούμε άμεσα ακόμα και τώρα, είναι και οι πολιτικοί μηχανικοί που σχεδίασαν ασφαλή και χρηστικά κτίρια και νοσοκομεία, οι τεχνίτες, οι χειριστές ακόμα και οι ανειδίκευτοι εργάτες που σαν μυρμήγκια συνετέλεσαν στο φτιάξιμό τους με ευσυνειδησία και άλλοι πολλοί, μα δεν φτάνουν μόνο τα μέσα και οι υποδομές, χρειάζεται και κάτι άλλο, η ζωή δεν είναι μόνο φαγοπότι, δουλειά και ύπνος, ζωή είναι και θέση και βίωση ομορφιάς, χαράς, αγάπης, είναι και συναισθήματα, ελευθερία, επαφή με τη φύση και με τους άλλους (μέρος της δεν είμαστε όλοι;), αλληλοσεβασμός, ενσυναίσθηση, ειρήνη, θωράκιση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, ζωή είναι η αξιοποίηση όλων των αισθήσεων, η μέθεξη του ωραίου, του φωτός, όπως ένα δέντρο που έχει κάτι και θα κοντοσταθείς να το θαυμάσεις, μια παλιά ξύλινη πόρτα, ένα κύμα που θα σου βρέξει ξαφνικά το φόρεμα, μια στάλα βροχής που θα ανατριχιάσει τον γυμνό σου ώμο, ακόμα και το χαμόγελο του νεαρού μπαρίστα στο καφέ που σου φτιάχνει τη μέρα, έλα, πες το, γι αυτό πηγαίνεις απέναντι, δεν έχεις άδικο, ακόμα και σε τούτο τον χαμό, ακόμα και με μάσκα, αυτός πρόσχαρος παραμένει, ζει το τώρα, ναι, ζωή είναι ο χρόνος που σου δίνεται να δράσεις, να κινηθείς με σεβασμό πάνω στον πλανήτη, δώρο που πολλοί θεωρούν δεδομένο, φευ, ζήτημα χρόνου είναι όλα, γι αυτό έχει σημασία το κάθε τι, ο κάθε ένας αλλά και η κάθε ενέργειά του, όσο απλή κι αν είναι, όπως η αφοπλιστική ευγένεια του διανομέα, τροφή και δύναμη είναι και αυτή, ισχυρότερη από τοίδιο το φαγητό, η καθαρότητα εννοώ χρυσό μου των ανθρώπων που αναγκάζονται να δίνουν τη μάχη της επιβίωσης παρ’ όλη τη χαμηλή αμοιβή, με το χαμόγελο στα χείλη, αυτοί γλυκιά μου που δεν σε κοιτάζουν με φθόνο αλλά σε αντικρίζουν κατάματα ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι ή το «πόσα έχεις», σου σφίγγουν από καρδιάς το χέρι (προ πανδημίας εννοείται) γιατί ξέρουν κάτι που δεν το λένε τα μέσα, ότι μπορεί να ήρθαν σε έναν άνισο, άδικο και αμείλικτο κόσμο, αλλά τα αφήνουν όλα πίσω και μπορούν και γελάνε, κάνουν φάρσες, ερωτεύονται, επικοινωνούν, βιώνουν άπληστα το παρόν, ζουν πραγματικά, αχ, ενέσεις τονωτικές του ανοσοποιητικού είναι οι συμπεριφορές με ανθρωπιά, ξέφυγα πάλι, τι άλλο είναι στο παρασκήνιο, πολλά, το πρωινό ξύπνημα του φούρναρη που θα φροντίσει για τον άρτο της κάθε μέρας, η προσπάθεια του μεταφορέα να κρατηθεί ξύπνιος στο τιμόνι, του μάστορα στο συνοικιακό συνεργείο που ψάχνει επίμονα να βρει τη βλάβη του ασθενοφόρου, τι να πρωτοπιάσω, τις ατελείωτες ώρες του αγρότη που αγωνίζεται σκληρά για τον οίνο και το έλαιο της ζωής της πόλης, συχνότατα εν αγνοία της, πόσα ακόμη, αλλά φεύγω από τα υλικά, που λίγο πολύ τα ξέρεις και πάω στα άλλα, τα εξίσου σημαντικά, μιλώ για τους ανθρώπους που ασκούν εναλλακτική ιατρική εν αγνοία τους, όπως ο ζωγράφος, ο ποιητής, ο μουσικός, ο θεατρίνος, ο χορευτής, ο άνθρωπος της Τέχνης γενικότερα που θα σε ταξιδέψει σε κόσμους άλλους, μακριά από όλο τούτο ή ενίοτε ακριβώς στο κέντρο του, δίνοντάς σου άλλες, εξωφασματικές οπτικές, φρέσκες ανάσες ελπίδας, μπορεί και το φιλί της ζωής, όνειρα ή τουλάχιστον, χρώμα στα όνειρά σου, ίαση είναι η Τέχνη, μπάλσαμο, αχ, παρασύρθηκα, συγχώρα με, δεν έβαλα γλώσσα μέσα, γλώσσα είπα, ξέχασα τις λέξεις, με αυτές πάει παραπέρα η ανθρωπότητα, με αυτές λειτουργούν όλοι, ακόμα και οι γιατροί, άσε πια η ορολογία τους πόσες ελληνικές λέξεις έχει ενσωματώσει, ακόμα και αυτό που μας χτύπησε τώρα, η πανδημία, pandemic, pandémie, pandemia, пандемия, ατόφια λέξη ελληνική, για να μην πιάσω τον Ιπποκράτη, ναι το διάλειμμά μας τελειώνει, πώς πέρασαν κιόλας δέκα λεπτά, τα μεγάφωνα μάς φωνάζουν πίσω, μελίσσι έγινε το νοσοκομείο μας, τελειώνω αναγκαστικά μόνο με τούτο, το κατάλαβα τόσα χρόνια εδώ μέσα και στη ζούγκλα εκεί έξω, θυμήσου το από εμένα σε περίπτωση που χτυπηθώ κι εγώ, για να υπάρξουμε, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, Αριστοτέλης, στο να υπάρξουμε, συνεισφέρουμε όλοι, όλοι είμαστε σημαντικοί, καθένας στον τομέα του και με τον τρόπο του, το πώς πλέον θα υπάρξουμε, αν υπάρξουμε, είναι το μέγα ζήτημα που θα χρειαστεί να εξετάσουνε όσοι θα έχουν καταφέρει να υπάρξουν μετά από τούτο τον βιολογικό, ανονομάτιστο ακόμη, πέμπτο στη σειρά (μετά τον οικονομικό και τον ψυχολογικό) παγκόσμιο πόλεμο, αλλά σήκω, πάμε, η επιβίωση προηγείται