Ήρθα σε επικοινωνία ψυχής με τη γραφή της Σόνιας Ζαχαράτου μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματός της «Ρόδινη Στάχτη, Μαρία Θηρεσία Καρλότα», και δέθηκα δια βίου.
Τώρα βγήκα από την ανάγνωση του τελευταίου της βιβλίου «Σκέπασέ με μονάχα» και βρίσκομαι στην διαδικασία της απομάγευσης. Πρόκειται για μια συλλογή δέκα διηγημάτων, πλήρους λογοτεχνικής χάριτος, κείμενα μιας πρωτοπορίας που εδράζονται στην εποχή της γέννησης του μοντερνισμού, αλλά εμπνέονται από την εποχή τους. Μοναξιά, έρωτας, τραύμα, μνήμη, χρόνος, το ατομικό γίγνεσθαι μέσα στο συλλογικό αλλά και ξέχωρα από αυτό. Η ζωή προς τα πίσω. Η ζωή σαν πραγματικότητα αλλά και σαν όνειρο.
Τα πρόσωπα συναντούν με μια οικειότητα τον αναγνώστη, μέσω οικείων καταστάσεων και εικόνων. Η κυρία Ευανθία φιγούρα ενός παράθυρου που συνέλαβε η ματιά μας σε κάποιο παράθυρο να σκέπτεται ή να μονολογεί λίγο πριν κλείσει το φως και πάει για ύπνο, σε έναν δρόμο σαν τον δρόμο μας, σε μια συνοικία σαν τη δική μας. Οικείος και ο φόρος στον έρωτα και στο πάθος, που ξεκινάει από την άνωση και την απογείωση για να καταλήξει σε ένα «κενοτάφιο». Αίσθηση και παραίσθηση δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μέσα στο ρεαλιστικό χορό μπερδεύονται εντέχνως φράσεις υπερρεαλισμού, εικόνες θαρρείς βγαλμένες από ταινία του Μπονιουέλ, βαθειά υπαρξιακά δράματα μιας ζωής γεμάτης οδύνες.
Λυσσομανώ. Τρώω τα σωθικά μου. Βγάζω έντερα, συκώτι, νεφρά, σπλήνα, τα ξεδιαλύνω, βγάζω στομάχι, αρτηρίες, τις ξεμπερδεύω, τα ξεμπερδεύω, δεν με ξεμπερδεύω, δεν με ξεμπερδεύω,, βγάζω και την καρδιά σε μια ύστατη προσπάθεια σωτηρίας μου και την πλένω, τα πλένω όλ, τ’ απλώνω όλα μπροστά μου να τα βλέπω, ολοκάθαρα να τα βλέπω, να τα βλέπω…
Το κενοτάφιο εντός μου έτοιμο, έτοιμο προς χρήση.
Ή
Χθες το σώμα μου μ’ έσπρωξε έξω από το σπίτι.
Η φράση αυτή γεννά μια εικόνα παραίσθησης, θαρρείς και το σώμα αποχωρίζεται το είναι και έχει τη δυνατότητα να δρα ως υποκείμενο έξω από το αντικείμενο.
Ο χρόνος στα κείμενα παίζει όχι μόνο με τους ωροδείκτες αλλά και με την ποιητική άχρονη έννοιά του.
Ο χρόνος… ο χρόνος… τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, οι δείκτες. Τα ρολόγια των χεριών, τα ρολόγια των σπιτιών, τα ρολόγια των σταθμών…
Κι’ εκείνη έξω κοιτάζει….
Η Σόνια Ζαχαράτου, πολύ καλή επίσης ποιήτρια, προσδίδει τα πεζά της κείμενα, την κυριολεξία του ποιητικού λόγου. Χωρίς να περιγράφει, η δύναμη της εικόνας εντυπώνεται στο θυμικό του αναγνώστη, νιώθοντας τα σπαράγματα βαθιά στα σπλάχνα και έτσι, όπως στην καλή λογοτεχνία, το βιβλίο καταγράφεται στη λογοτεχνική συνείδηση.
* Σόνια Ζαχαράτου, Σκέπασέ με μονάχα | Διηγήματα | Εκδόσεις «Συρτάρι»