ΑΝΤΩΝΙΑ ΜΠΟΤΟΝΑΚΗ

” ΤΕΡΜΑ ΘΕΟΥ “
Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Αφύπνιση

Όταν πέθανε, πριν ένα χρόνο ακριβώς, ο πατέρας μου
δεν πέθανα ‘ όπως φοβόμουν.
Όταν σκοτώσανε, έναν μήνα μετά, τον γάτο μου
δεν τρελάθηκα ‘ όπως φοβόμουν.
Όταν αποφάσισα – σήμερα μόλις – να κάνω ευθανασία
στο γέρικο σκυλί μου
δεν έκλαψα.
Χτες βράδυ είδα τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών στη Γάζα ‘
κι όμως κοιμήθηκα καλά.

Φοβάμαι πως έχω πεθάνει από καιρό…

* * *

Ρομάντζο

Άστε με πια με τα φεγγάρια σας
τα ρόδινα, τα γαλανά και τ’ αυγουστιάτικα.
Εμένα τα φεγγάρια μου τσιγκέλια.
Καρδιές βαστούν μονάχα
κι αίμα στάζουν
σε γλώσσες σκύλων λυσσασμένων.
Μα πλημμυρίδες τα φεγγάρια μου εμένα.
Φουσκώνουν τα ποτάμια οργή
και πίκρα και κατάρες μόνο.
Μολύναν μου τις θάλασσες
σήκωσαν σμήνη πυρετούς.
Εμένα τα φεγγάρια μου τσιγγάνοι κολασμένοι.
Χωμένοι μες στις λάσπες τραγουδούν
τον θάνατο ‘
στις χάντρες του κεχριμπαριού μετρώντας
μία, κι άλλη μία, κι ακόμα μία.
Και το φεγγάρι κοντοστέκεται
γεμίζει γάλα, μέλι και λιβάνι
και τότε αυτοί και μόνο αυτοί –
που νιώθουνε τ’ ανήμερα
τ’ ασέλωτα να καβαλούν
\στη ράχη του μ ‘άγριο πηδούνε γέλιο
και μες στη νύχτα χάνονται.

Μακριά απ’ τα ρομάντζα σας
που βαρετών νεκρών
θυμίζουν αγρυπνίες.