ΤΑΣΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

” Ασυνταξίες λαβυρίνθων “¨
Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ

ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗΣ

Ειπώθηκε πως είχα δίκιο.
Δέχτηκαν οι αντίδικοι ότι έσφαλαν.
Επέμενα χρόνια να το αποδείξω.
Πάλεψα με σοφιστείες
και μάσκες εγωισμών που βάφουν
με ψέματα τις ιστορίες των ανθρώπων .
Βρήκα μέχρι και τα όστρακα που ηχογράφησαν
τη διήγησή τους ‘ απαίτησα να διορθωθούν.
Επιτέλους, δικαιώθηκα.
Μου το έγραψαν και σε χαρτί ‘ να έχω να το δείχνω.
Εκδικήθηκα , επιβάλλοντας
να αποδεχτούν τον βαθμό που με έθιγε
η θέση τους επικινδύνως.
Τέλος, δικαιωμένος έσβησα
μόνος.

* * *

ΕΚΛΕΚΤΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ

Συναντηθήκαμε σε χώμα νοτισμένο
από βροχές λάσπης.
Ριγμένα πούλια στο τραπεζομάντηλο της πλάσης.
Στα μουντά χρώματα της πόλης
ντύνονταν τα βλέμματά μας
και τα σώματά μας σκούρα,
στο δέρμα της νύχτας τυλιγμένα.

Αγκάλιασα το κορμί σου ‘ το έσφιξα σε μένα.
Πίεσα με βία ν’ αποτινάξουν οι κορμοί μας
τη γύρη του Ουρανού
που ελλόχευε στα σπλάχνα μας.
Χύθηκε γλαυκό το αλμυρό νερό της σάρκας
του εσώτερου πελάγους.
Μας πόνεσα να σκάψει η ακίδα
βαθιά, να φέρει καθάρια νερά.

Γέμισε αρώματα η αφή μας.
Σκόρπισε νήματα πνοών, η επώδυνη κύησή μας.
Και έτσι όπως ξοδέψαμε τη μέρα μας,
για να λάμψουμε εμμονικά
ολοσχερώς… ήρθε πάλι το σκοτάδι.
Αστράφταμε πια αυτάρεσκα,
από χιλιόμετρα καλούσαμε τα παιδιά του Άδη.
Μαζεύτηκε κάθε όρνιο και αρπακτικό.
Ούρλιαζαν , μυρίζοντας το φρέσκο μας σώμα
Ξανά χωρισμένοι σε ξένο στόμα.