ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΑΤΑΝΑΚΗΣ

” ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΨΙΘΥΡΟΣ ”

Εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΪΣΑΡΛΗ

Φαινόταν σαν να παίζει με τον ήλιο
καθώς περνούσε την οδό Ικάρου
το κόκκινο αμαξίδιο
κι ερχόταν δίχως φόβο ν’ αναμετρηθεί
με τα θηρία τροχοφόρα, τους σκαμμένους δρόμους,
τους οδηγούς που τρέχουν μέσα στο βομβαρδισμό,
μόνο και μόνο για να πει
μια καλημέρα.
Κι έμοιαζε κόκκινο μπαλόνι στον ορίζοντα
που τρύπησε λιγάκι και μικραίνει,
μέχρι που χάθηκε μια μέρα ξαφνικά
σαν ένα φύσημα μικρό, σαν ένα νεύμα.

Τώρα έχει μείνει μόνο η μουσική,
με το γλυκύ και πράο νέι που αγαπούσες,
μια μελαγχολική φωνή σαν τη δική σου,
μετέωρη διαρκώς, όπως εσύ.
Προσπάθειες εξαντλητικές,
εμπόδια κι αδύνατες προσβάσεις,
κατειλημμένη ράμπα ο κόσμος,
ώσπου ανέβηκες εκεί που ανήκες πάντα,
στις ανοιχτές ολόφωτες λεωφόρους,
αφήνοντας το κόκκινο αμαξίδιο
πίσω στην αδιάφορη οδό Ικάρου,
κάτω στον κόσμο της συντριβής.

* * *

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

στον γιο μου

Καράβια στοιχειωμένα, μανιασμένα πέλαγα,
μνησίκακοι θεοί κάτω στα βάθη,
φωτιές, κανόνια, σώματα στα κύματα,
το έργο αδιάφορο για μένα
αλλά για σένα συναρπαστικό.
Κρυφά σε βλέπω στο σκοτάδι
να σκύβεις λίγο σαν υπνωτισμένος
μπροστά στους καταρράκτες των εικόνων.
Βλέπω τους ώμους τους μικρούς, την πλάτη σου,
και κάνω σκέψεις αλλοπρόσαλλες, τρελές,
τι τρικυμίες, τι φορτία θα σηκώσουν
και τι φριχτά μαχαίρια θα δεχτούν.
Στις βίαιες σκηνές σου λέω αστεία,
σου χαμηλώνω το χεράκι από το στόμα
και συ τινάζεις το δικό μου μακριά
όταν χαϊδεύω τα μαλλιά.
Σ’ αγγίζω νοερά και νιώθω την πικρή χαρά,
είσαι το έργο μου των δώδεκα ετών
που σύντομα θα παίζετε σε άλλη οθόνη,
πολύ πολύ μακριά.