ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ
« Ένα απόγευμα, η ομίχλη »
Εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ
Συναντηθήκαμε, τυχαία συναντηθήκαμε κι αν με ρωτήσετε, όσο κι αν επιμείνετε δεν θα μπορέσω, όχι γιατί το ‘χω ξεχάσει, αλλά επειδή δεν ξέρω να σας πω πού. Ανταλλάξαμε μερικές ματιές αλλά δεν μιλήσαμε . Πόσο μπέρδευε ο ένας τον άλλο νομίζοντας ότι επρόκειτο για κάποιον παιδικό φίλο, χαμένο χρόνια, με δυσκολοπρόφερτο όνομα. Κι έπειτα , επειδή σε πέρασα για κείνον , πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον , πάντα τα βράδια. Ε, μπαγάσα, ήθελες να αποκτήσεις διαφορετικό όνομα από κείνο με το οποίο σε πρωτογνώρισα , μιλώντας στον ενικό τις προχωρημένες ώρες που το νερό σκοτεινό σκορπούσε το έρεβος και στη δική μας καρδιά. Αγαπηθήκαμε πριν απευθύνουμε τη μοιραία λέξη, γιατί συνέχιζα να παρακολουθώ, να μην αφήνω από μάτια κουρασμένα και βρόμικα, γιατί βρόμικο ήταν όλο αυτό, την παρουσία σου στον προστατευόμενο από τον αέρα τόπο. «Έχει νόημα αυτή η συγγένεια; » « Κάτι καλό θα βγει ».