ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Απόσπασμα

Όμως τώρα το κατάλαβα πια – είναι δειλία, ίσως φόβος, ο φόβος να εκτεθούμε στο παράλογο ∙ έτσι, κρυβόμαστε πίσω από τον εαυτό μας και νομίζουμε πως γινόμαστε αόρατοι, πέφτουμε κατά γης και παλεύουμε με τη σκιά μας, αργοπορούμε την πορεία μας, για να μη φτάσουμε ποτέ στον σταθμό, κι ας έχουμε φτάσει όμως εκεί προ πολλού, κι ας έχουμε ξεπεράσει τον σταθμό και συνεχίζουμε την πορεία μας στο άγνωστο, πολεμώντας
μ’ αυτή την ακατανίκητη ορμή. Άνιση μάχη, είμαστε χαμένοι προτού καν ξεκινήσει ο αγώνας, ο εαυτός μας, αγαπητέ μου φίλε, είναι ο πιο ισχυρός μας αντίπαλος. Αν δεν συμφιλιωθούμε μαζί του, αν αντισταθούμε απεγνωσμένα, αυτός θα μας ακολουθεί παντού,
δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από αυτόν, που να κρυφτούμε; Είμαστε αλυσοδεμένοι στην εικόνα του, στο άσπλαχνο είδωλό μας – τις νύχτες όταν προσπαθούμε να ξεκουραστούμε μετά από μια δύσκολη μέρα, έρχεται και μας υπενθυμίζει τα πάθη μας, μας ροκανίζει την ψυχή, μας δηλητηριάζει τις αισθήσεις. Να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας; Θα ήταν ανόητο, ίδιο με το να δραπετεύσουμε από αυτόν, για να μη μας καταβρέξει η καταιγίδα, ή με το να παριστάνουμε τους τυφλούς, για να παραμορφώσουμε την πραγματικότητα. Θα μας καταβροχθίσει το σκοτάδι, αργά, οκνηρά, και η πραγματικότητα θα γελά πάνω στα καφετιά κεραμίδια.