ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
” ποτέ πια εμείς “
Εκδόσεις Μελάνι /2019
6.
τι άραγε να σου χάρισαν
όλα εκείνα τα τσιγάρα
που άναψες;
ποια ενθύμηση έρωτα ,
από καιρό σε αναστολή τέλους
ή – ίσως – μια πληρωμή επιβίωσης
στο πηγάδι του χρόνου
τα κόκαλα του καπνού
πριν καν γεράσουν στο ταβάνι
σκάλα ας έφτιαχναν
να κατέβεις
για ένα τσιγάρο μελλοθάνατου
που δεν τον νοιάζει η αθανασία
της τελευταίας ρουφηξιάς
16.
κι ίσως δεν είναι ο χωρισμός, η απώλεια
θάνατοι μικροί της κάθε μέρας
χώμα που κάλυψε χρόνια αναμονής
λάσπη σπαρτή της κάθε εκπνοής-
δεν είναι αυτά που τόσο με τρομάζουν
όσο το τσίμπημα του πόνου το ύπουλο
που στη χαρά με βρίσκει ασυντόνιστο
και δίχως άμυνες με κάνει να τον θέλω ‘
κι αν πρέπει κάπως , κάποτε
με τη ζωή ξανά να συνδεθώ
μόνο το δηλητήριο της συνήθειας
αυτό το τόσο λίγο που παγώνει
να στέκεται σύντροφος πιστός
να μη μ’ αρνιέται