ΜΑΡΙΑ ΚΟΠΑΝΙΤΣΑ

” Ίδρωσα να το πω “

Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ / 2019

ΑΧ, ΚΟΥΝΕΛΑΚΙ

Πώς αδίκησε έτσι ο πατέρας μου μια γραμματέα; Την είχε κοντά του χρόνια

και μετά, όταν αυτός προήχθη παραπέρα,

δεν την προσέλαβε σαν ιδιαιτέρα. Τον λόγο θα τον έψαξε εκείνη

εξονυχιστικά

αλλά ποτέ δεν θα τον βρει

όσο και να ρωτήσει από ‘δω και από ‘κει

χαρτορίχτρα ή ψυχαναλυτή.

Ο λόγος ήταν ότι φορούσε μέσα στο γραφείο του πατέρα τη ζακέτα της ριχτή.

Λέει η καημένη : ” Ορίστε . Γελάω, γελάω “. Τι άλλο να κάνει;

Φτιάχνει σενάριο υποθετικό

η αδικημένη κοπέλα , η παρ’ ολίγον ιδιαιτέρα ,

για ένα κάποτε καλλονό τεκνό, για μένα πάντα αδιάφορο, μελαχρινό.

Μετά τη μεταφύτευση μαλλιών

τώρα θέλει να φτιάξει το προγούλι του ( με μισθό καθηγητού εικαστικών ).

Λέει η γραμματέας :

” Πάσχει από μικροβιοφοβία.

Πάρα πολύ πιθανόν λοιπόν

να υποστώ τώρα απ’ αυτόν

κάποια περαιτέρω αδικία.

Αν κάποτε καλέσει σπίτι του κάποιον που του γυαλίσει

πώς θα βολευτεί αλλιώς

παρά να ζητήσει να έρθω από την άλλη άκρη της Αθήνας

να σβήσω εγώ το φως; “.

Η γραμματέας τα πράγματα προσπαθεί να μην τα μεγαλοποιεί. Ωστόσο :

” Αχ , κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας “, τραγουδάει

γιατί ένα ρίγος εκνευρισμού τη διαπερνάει.