Ζ. Δ. ΑΪΝΑΛΗΣ
” Η μονωδία της έρημος “
Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ / 2019
Καμιά φορά σταματάς μες στη λευκόχροη έκτα-
ση. Οι λόφοι πασπαλισμένοι με την άμμο του
χρόνου και το φεγγάρι να θρύβεται. Η επιθυμία
εκτείνεται στον ορίζοντα αποδεκατισμένη, κα-
τάλοιπα θλιβερά στρατού ηττημένου, πτώματα
αμέτρητα σκουλήκια τσακάλια σκυλιά – ο Ερμά-
νουβις με τον Αϊ-Χριστόφορο αλυχτάν κάτ’ απ’
το δακτυλίδι μιας δαγκωμένης πανσελήνου που
διακλαδώνεται δυσοίωνα στο στερέωμα. Και τότε
τα μάγια σου σταματάνε τον χρόνο και τον τέ-
μνουνε κάθετα. Μια όαση που δεν το ξέρεις αν
είν’ οφθαλμαπάτη αναφαίνεται από το πουθενά.
Δέντρα ψηλά καθάρια νερά χλόη πουλιά κρυμμέ-
να μυστικά. Έχει στα χείλια κάτι το χιλιαστικό
κι ανασαίνει αχόρταγα έναν παλιό Θεό. Γυρίζω
να σε δω. Η επιθυμία γεννιέται ξανά, ανοίγουν οι
ουρανοί και τ’ όραμα κυβερνά. Ανδρίζου και πρό-
σμενε. Σε πιάνω απ’ το χέρι και βαδίζω μπροστά.
* * *
Είναι οι νεκροί μας που στα κόκαλά τους πατάμε
τον δρόμο μας. Πιάναμε με την απόχη τις ήττες
μας τρέχοντας και βαλσαμώναμε τα φτερά μας.
Τις καρφιτσώναμε στα εντομολόγια με σπουδή
μελετώντας επιμελώς τα χαρακτηριστικά της πα-
ραίτησης. Την επιούσια φυσιολογία της φρίκης.
Εγώ τα ονομάτιζα ∙ έλεγα άνοιξη σκαραβαίος φως
λαμπρίας. Σου έδειχνα τα έλυτρα, τους κέρκους,
τις κεραίες. Εσύ τα μνημόνευες δοξολογώντας και
θρηνούσες. Το άνοιγμα των χεριών μου, η στενω-
πός των δακρύων σου – φαντάσματα στο στέρνο.