ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

Ο πατέρας,
Βουνό που ραγίζει
Ένα βουνό που κλαίει την ήττα του
Βροντή που θυμώνει
Ντέους, Θεός,
Μη λες τ’ όνομά του
Επί ματαίω
Οιδίπους
Ο πατήρ, η μικρή του Αντιγόνη,
Ο πατέρας των παιδιών μου
Αβραάμ γυμνός από βιβλικά στολίδια,
Γυμνός.
Πώς μπορεί
Να ζει ο πατέρας
Γυμνός εκεί πάνω στο λόφο;
Πώς ξύπνησες
Περιστέρι μου, γεράκι μου
Πού είσαι;
Ο πατέρας σου
Χάθηκε στη μαύρη γη
Το γέλιο του
Το φοράς
Κάθε πρωί
Για να κοιτάζεις
Τη βροχή και
Τους ανέμους.
Δεν ξέρω που χάνονται οι πατεράδες
Ίσως κοιμούνται κάτω από
Την ιστορία τους.

* * *

ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Τα μάτια σου που μοιάζαν μισοάδεια
στα στερνά
Σα να ‘ξερες πως θα στραφούν οι έγνοιες σου
αλλού σε λίγο
αν υποθέσω πως υπάρχει στεναγμός
κι εκεί, κι όχι σε μας
που αγάπησες.
Ξέρω πώς θα με κοίταζες
την τωρινή στιγμή
θα άνοιγες μια θάλασσα
τριγύρω να με ζώσει
να μη περνάει ο στεναγμός
να μη ξερνά ο πόνος
και το αίμα πάνω στις πληγές
σαν το πανσέ ν’ ανθίζει.