ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΝΤΟ ΤΙΧΟΜΙΡ
«το σημειωματάριο ενός μισθοφόρου»
Εκδόσεις Ρώμη/2022
ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ
Χάχανα, προστυχιές και κοροϊδίες
φέραμε επ’ ώμου
στην πορεία προς το μέτωπο.
Και σαν ένας θίασος απλοϊκών γλεντοκόπων
πελεκούσαμε την ώρα
που το χέρι μας θα κράδαινε τον φόνο.
Μεθυσμένοι από τη δόξα
που κυλούσε ήδη μες στα μαλθακά μας χέρια
σκορπούσαμε τον τρόμο σε αγρούς και σε χωριά
και το καύχημα αφήναμε σαν σκιάχτρο
ύστερ’ από κάθε πλιάτσικο.
Η τελευταία αυγή όμως προμηνούσε
τον αφορισμό μας από κάθε συνθηκολόγηση στο μέλλον.
* * *
ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ
Στο πεδίο της μάχης
το μόνο λάβαρο που στέκεται στο τέλος
είναι το παρανοϊκό γέλιο.
Μαζεύαμε απ’ τα πτώματα
ό,τι λιγόστευε την ψυχή μας:
αντικείμενα που ξεπρόβαλλαν όπως τ’ άκρα
γιατί για κείνους κάποτε ήταν μέρος των κορμιών τους.
Νομίζαμε ότι έτσι θα επιβιώναμε
ότι θα βλέπαμε έναν ακόμη ήλιο ν’ ανατέλλει
όμως πώς θ’ αναγνώριζαν το φως τα σώματά μας
όταν διάτρητα απ’ τις ακτίνες θα στέκονταν μπροστά του
δίχως την ψυχή που τα δάχτυλά της
θα το καλωσόριζαν σαν αδερφό;
Αλλά δεν είχαμε καιρό για τέτοια.
Γιατί η ψυχή κατά τη διάρκεια ενός πολέμου
δεν τρώει μαζί με όλους στο συσσίτιο.
Δε φτάνουν οι προμήθειες, μας έλεγαν,
για κείνους που δεν μπορούνε να σκοτώσουν.