Aνδρέας Καρακόκκινος – «Αποδημητικά Όνειρα»

Καθότανε στ’ ακριανό τραπέζι
σαν λυπημένη σταγόνα άνοιξης
καρφωμένη στην ώχρα του τοίχου.Ένα ποτήρι του καφέ
άχνιζε ακόμα πίκρα
και τύλιγε το πρόσωπο της.

Με το βλέμμα της μάζευε
όλη τη μοναξιά του πρωινού
να την φορέσει περιδέραιο.

Περίμενε δυο χέρια
να το κουμπώσουν
και την αποκαθήλωσή της.

COLLIER

Elle était assise sur une table du bord
comme une goutte triste de printemps
clouée sur l’ocre du mur.

Un verre de café
fumait encore d’amertume
et enveloppait son visage.

De son regard elle recueillait
toute la solitude du matin
pour la porter en collier.

Elle attendait deux mains
pour l’accrocher
et pour la descendre de croix.

* * *

ΕΚΤΡΟΠΕΣ

Ι.
Σκοντάψαμε σε σωρό
θυμωμένα απορρίμματα λέξεων
και χάσαμε το βηματισμό
στο μονοπάτι των ρόδων.
Λοξοδρομήσαμε σε σκαμμένα πεζοδρόμια
ρίχνοντας στα γδαρμένα γόνατα
αλάτι παρηγοριάς.
Για το μεγάλο μνημόσυνο
κρατήσαμε στα συρτάρια
εκείνα τα κουλουράκια
από στίχους και κανέλλα.ΙΙ.
Απαγορευμένα όνειρα
περιπλανιούνται
σε παρά φύση δρόμους
Τα πλακάτ ξεθωριασμένα
στέκονται στα πεζούλια
ανήμπορα φαντάσματα.
Συνθήματα αποχρωματισμένα
σαπίζουν στα πεζοδρόμια
περιμένοντας τα απορριμματοφόρα
Και οι ζωές αναλώνονται
σε μολυσμένες προσδοκίες.

DÉRIVATIONS

I.
Nous avons trébuché sur un tas
De détritus de mots gâtés
Et nous avons perdu le pas
Au chemin des roses.
Nous avons aux trottoirs crevés
En jetant du sel de consolation
Aux genoux écorchants.
Pour la grande commemoration
Nous avons gardé aux trottoirs
Ces petits biscuits
En paroles et cannelle.

II.
Des rêves interdites
Flanent
Dans les rues contre nature
Les panneaux délavés
Restent aux bordures
Des fantômes impotents.
Des slogans décolorés
Croupissent aux trottoirs
En attendant les bennes à ordures
Et les vies se dépensent
Aux attentes viciées.