Αντώνης Φωστιέρης – «ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ»

Πού ἀκούραστα

Σ’ ἐννέα μῆνες να τελειώσει ἁρμόζοντας

Μέ τόσο ζῆλο ἐκεῖ στη μήτρα

Μόριο μόριο
Το τεράστιο πάζλ
Τῶν ἑκατό
Τρισεκατομμυρίων

      Κυττάρων–

Καί ἄξαφνα
Νά τιναχτεῖς ἐσὺ μέσ’ ἀπ’ τὸ αἷμα

Κλαίγοντας,       Μήν σε τραβήξει
Πίσω τό
Μηδέν.

Ζούγκλα ὀρόφου
Μέ ὑπέρηχους κρωγμούς τά ὄρνεα
Φτεροκοπώντας ἀπ’ τὸ γεῖσο τοῦ τζακιοῦ
Ως τό πολύφωτο.
Λιοντάρια τίγρεις ξεδιψοῦν
Στίς λόχμες τοῦ μπουφέ. Κι ἀθέατα
Σερνάμενα έρπετά
Σέ χῶμα σάπιο
Κάτω ἀπ’ τό χαλί
Στρωμένο με τα φύλλα που μουλιάζουν –
Ίδιο
Χώμα

        Σάπιο
Λάσπη τοῦ μυαλοῦ

Ἐκεῖ ποὺ φύτρωσε
Χαράζοντας τῇ νέα μέρα κάποτε
Kι ó
Χόμο
Σάπιενς.