ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
«ευγενής ναυσιπλοΐα»
Εκδόσεις Μελάνι/2021
ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ
Πέφτει ένα κουρέλι φως πάνω στα φύλλα
Από το τελευταίο απομεινάρι φεγγαριού
Σαν τη φανέλα του βαρυποινίτη
Απλωμένη στα συρματοπλέγματα.
Απόψε κάποιος σκύβει στο πιάτο του
Χωρίς να θέλει πια να φάει.
Ο χτύπος του ρολογιού στον τοίχο,
Αυτός βυθίζει το πιρούνι στο σφαχτό.Είναι αργά; Μπορεί και όχι.
Μπορεί να τρέμει ακόμη το θήραμα
Αρπαγμένο από το λαιμό.
Μπορεί και η πόλη
Να τρέμει ακόμη ανεπαίσθητα
Από εκείνον τον ιστορικό σεισμό.
Μπορεί απλώς να τρέμει από το κρύο
Κάποιος που δεν θα συναντήσουμε ποτέ.
Μα ξημερώνει. Θα μαζέψει την μπουγάδα του
Εκείνο το ταπεινωμένο αστέρι.
Θα σηκώσουμε το κακό στην πλάτη
Σαν να ΄χουμε αρπάξει τη ζωή μας
Από τον τόπο του εγκλήματος.
Τη θέλησή μας θ’ αξιώσει στα τυφλά
Η μυρωδιά της οδοντόκρεμας.
Και θα ζήσουμε. Καθαροί και ξένοι.
* * *
ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΑΠΝΙΣΤΗ ΑΡΓΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
«Θα χρειαστούμε δύναμη. Όλο αυτό το χώμα
Που σχηματίζει πίσω μας μικρούς σωρούς»
Είπε σβήνοντας προσεχτικά το τσιγάρο του.
Έπειτα άπλωσε τα χέρια του
Πάνω από όλες τις σκιές του εαυτού του.
Στέκονταν γύρω του σαν μικρά ζώα
Που μόλις γλίτωσαν από την πυρκαγιά.
«Θα χρειαστούμε ό,τι απόμεινε από την ψυχή μας.
Τα πέτσινα σακούλια στα μούτρα μας
Φορτωμένα χλεύη.
Την αδύνατη όραση
Τα σπάνια πετάγματα του νου
Πάνω απ’ την πείνα και το αμάρτημα.
Θα χρειαστεί να κάνουμε μ’ αυτά ό,τι μπορούμε.
Να υψώσουμε ένα δροσερό, αστείο μέτωπο
Απέναντι στις φτωχικές μας σκέψεις
Σαν κάποιος που ο εχθρός τον διασκεδάζει.
Να πολλαπλασιάσουμε τον εαυτό μας.
Ποιος άλλος τόση βία για χάρη μας
Θα αντέξει ως τον θάνατό μας;»
Τρίφτηκαν τα ζωάκια στα πόδια του
Με τον πόνο εξημερωμένου θηρίου.
«Καθένας μας κι ένας ακόμη. Απροσμάχητος.»
Και άναψε ένα δεύτερο τσιγάρο.