ΓΩΓΩ ΠΟΝΗΡΑΚΟΥ
Έξζιτ
Εκδόσεις poema/2021
Στον γιατρό
Χάρη σ’ εκείνον τον γιατρό
δεν μπήκα τιμωρία κι επέστρεψα
στο ασφαλές
«Τσιγαράκι, γιατρέ;». Δεν κάπνισε ένα
μαζί μου, είπε μόνο:
«Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη
και να λες όλακαλάθατάνε»
Το έκανα κάμποσα χρόνια,
βαρέθηκα τις μάχες
και το mundane
Πού να σου εξηγώ, γιατρέ,
το χάδι στον ώμο
είναι λάθος κάτι φορές
κόντεψα να πάω στο τίποτα
κι εκεί τίποτα δεν έχει
Οι συμβουλές, αν και επιστημονικά ορθές.
έγινα στάχτη
άνθρακας ήταν
κι εγώ -λίγο έλειψε
έγινα στάχτη
* * *
Γενέθλιο ποίημα
Η μάνα έβλεπε τις ειδήσεις
των οκτώ: «Κάτω τα χέρια
από την Γκρενάντα»
ακολούθως η λειτουργία για
τα παιδιά που σκοτώνονται
στον πόλεμο
Ο καιρός ήταν βαρύς στην
ενδοχώρα και το χαλάζι
ρήμαξε τις καλλιέργειες
Πέντε λεπτά ακρόαση˙
η κοιλιά κουνιέται περίεργα
εφίδρωση, ούρα
βρέχουν το πάτωμα
Δεν ήμουν ένα
ώριμο πρόβλημα
που εκείνη στα είκοσι έξι
έπρεπε να αντικρίσει
Με σταράτα συνθήματα
μέσα στο κεφάλι πάει
να γεννήσει:
«Μωρά κατά της βόμβας»
«Θέλουμε ψωμί, όχι βόμβες»
Όλες οι γυναίκες ενώνονται
με μια φωνή κι εκείνη,
η μαμά μου γεννά
σ’ ένα δωμάτιο στολισμένο –
τεχνολογικά φολκλόρ
Γεννήθηκα με αυτιά,
φωνή και κόκαλα
την ώρα που δρούσαν
οι κατεδαφιστές της Αθήνας
Στο γαζωτήριο υπήρχε
πολύ χνούδι κι έτσι
έμεινα γυμνή, χωρίς ζιπουνάκι
με μαύρα γυαλιά να σηκώνω
το κεφάλι πάνω από τους
ώμους ωσάν
πνευματικό περισκόπιο
(σκέψεις γραμμένες πάνω στην άμμο,
αναμασημένες πάνω σε γερμανικό χώμα
κι ακόμα αδιόρθωτες)