ΛΟΥΚΑΣ Δ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
«ΥΠΕΡ ΜΑΡΓΙΤΗ Α’ – ΙΗ’»
Εκδόσεις Οδός Πανός / 2019
Ι’
Ο ΑΓΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Τι είναι πιο εφιαλτικό; Ο Καλιγούλας, που αναγορεύει τον
Incitatus μέλος της Συγκλήτου, ή τριακόσιοι βουλευτές, που
εκλέγουν Κυβερνήτη ένα τραπεζίτη;
Έγκυροι πολιτικοί επιστήμονες εξετάζουν
και τες περισπούδαστες αναλύσεις των φιλοξενεί
εκλαϊκεύοντάς τες ο σοβαρός Τύπος.
Σύρε τώρα να πεις στον άνεργο, να δώσεις ορμήνια
σ’ αυτόν που η τράπεζα κατάσχει το σπίτι του
και μνήμα δεν είναι ν’ αποθέσουν το κεφάλι του.
Τι γνωρίζεις από τη ζωή του απελπισμένου. Τίποτα.
Ακριβώς ό,τι δεν ξέρεις, αυτό το τίποτα, είναι η ζωή του.
Ο παρουσιαστής του κεντρικού δελτίου, χωρίς βήμα εφεξής
προσφέρει το γυαλί στον διακεκριμένο οικονομολόγο
με τες απαράμιλλες περγαμηνές κι εκείνος εξηγεί αυθεντικά
γιατί η χώρα αδυνατεί να υποτιμήσει το νόμισμά της
ακόμη και να πτωχεύσει. Για να καταλήξει πως είναι
και τα σεισάχθεια εφεύρημα αντιδημοκρατικό.
Αν πεταχτείς εκτός εαυτού από τον καναπέ, γίνεσαι Καλυδώνιος –
όλοι σαν οργιζόμαστε βρίσκουμε κάτι να μας φταίει:
η CIA, οι σιωνιστές, οι μασόνοι, η λέσχη Bilderberg
οι απόφοιτοι του Harvard, του London School Of Economics
οι πρόσφυγες, οι μετανάστες, το βαθύ Κράτος
δηλονότι ο ξένος παράγων και οι εγχώριοι υπηρέτες του.
Είναι αργά σαν πιστέψεις πως αυτά
Λίγο ως πολύ γινόταν να τα υπολογίσεις και ελέγξεις.
Ψηλαφείς τα σημάδια στη μετόπη, στον κάπρο
Κοινωνία κομμένη στα δυο, στα χίλια
κοινωνία που καταναλώνει τον εαυτό της.
Και ανεβάζεις στο πάλκο ένα Σόλωνα έξαλλο
να τσακίζει την ποιμαντορική του ράβδο
και να λέει του Θέσπη: Θα βρίσκουμε την τραγωδία
ανάμεσα στα σπουδαία πράγματα. [1] Πολύ σύντομα!
Βγαίνεις έξω μόνος –
δε γνωρίζει ο άνθρωπος τον καιρό του [2]
αν ο αέρας που ζυγίζει ασήμι στις λεύκες
είναι εύνοια Θεού ή δοκιμασία.
Οι οσιοπατέρες σε πιάνουν στις κατάρες τους:
«Αιρετικός είναι βλάσφημος του Αγίου Πνεύματος».
Συνεπινεύουν οι πολιτευτές υπερθεματίζοντας: «Και προδότης».
Σε παγιδεύουν, να μην υπάρχεις παρά στην ενοχή
να γεράσεις προσφέροντας ασμένως τον οβολό σου
στον έρανο για την αγορά του αγρού του κεραμέως
και δε θα σε θάψουν με τους ξένους. [3]
Σε πείσμα τους υπογραμμίζεις:
Ξενοφοβία, το άκρον άωτον της ξενομανίας.
Όλα αυτά χωρούν σ’ ένα ποίημα
που πάνω του πέφτουν τρεις σφραγίδες:
Ανήθικον
Αντεθνικόν
Πεισιθανάτιον.
- 1.«…φήσαντος δε του Θέσπιδος, μη δεινόν είναι το μετά παιδιάς λέγειν τα τοιαύτα και πράσσειν, σφόδρα τη βακτηρία την γην ο Σόλων πατάξας «ταχύ μέντοι την παιδιάν» έφη «ταύτην επαινούντες ούτω και τιμώντες ευρήσομεν εν τοις σπουδαίοις»….», Πλούταρχος, Σόλων (29.7)
- 2.«ότι και γε ουκ έγνω ο άνθρωπος τον καιρόν αυτού˙ ως οι ιχθύες οι θηρευόμενοι εν αμφιβλήστρω κακώ και ως όρνεα τα θηρευόμενα εν παγίδι, ως αυτά παγιδεύονται οι υιοί του ανθρώπου εις καιρόν πονηρόν, όταν επιπέση, επ’ αυτούς άφνω» (Εκκλησιαστής, Θ’, 12)
- 3.«…Οι δε αρχιερείς λαβόντες τα αργύρια είπον˙ ουκ έξεστι βαλείν αυτά εις τον κορβανάν, επεί τιμή αίματος έστι. Συμβούλιον δε λαβόντες ηγόρασαν εξ αυτών τον αγρόν του κεραμέως εις ταφήν τοις ξένοις˙ διό εκλήθη ο αγρός εκείνος αγρός αίματος εώς της σήμερον…» (Ματθ., 27, 6-8).