Μαρία Ψωμά Πετρίδου
«Όταν με βρήκε ο λύκος»
Eκδόσεις Τύρφη/2021
Απόσπασμα
Καταβύθιση
Στο σπίτι τους φλυαρούν πλέον οι σιωπές. Οι λέξεις έχουν λιποτακτήσει. Ο γύψος στο δεξί της χέρι καταστέλλει κάθε δραστηριότητά της, μαζί και την ομιλία. Ο καθένας τους κατοικεί στη δική του διάλεκτο. Αραιά και που συναντιούνται με κόπο για τα βασικά της συμβίωσης, και τότε οι σιωπές μαρτυρούν ό,τι κρύβει ο ένας για τον άλλο. Στη βουβή πολυλογία τους σπινθηρίζουν εκρήξεις.
Το καθημερινό περιβάλλον ευρύχωρο στον θυμό, φιλικό στην κρατημένη οργή, στήνει τη βεβαιότητα πως όλες οι οικογένειες ζούνε με τον ίδιο τρόπο.
Περιορισμένη η Ερατώ. Δεν πάει στο σχολείο, δεν ψωνίζει, δυσκολεύεται να μαγειρέψει, να σιδερώσει, να εξυπηρετήσει ακόμη και τον εαυτό της χωρίς τη βοήθεια της Ζωής. Έχει άπλετο χρόνο να αφουγκράζεται τους λύκους της που, νευρικοί από τον εγκλωβισμό τους, πηγαινοέρχονται. Γρυλίζουν υπόκωφα.
Να φύγω! Οραματίζεται σε δεκάδες εκδοχές. Σκάβει μαζί με τα θηρία τα τείχη του φόβου της, αλλά εκείνα βαθιά θεμελιωμένα στο υποσυνείδητο, δεν ξεκουνιούνται στο ελάχιστο.
Θα φύγω! Εμμένει. Όταν είναι μόνη, ψηλαφεί κάθε πιθανότητα, γυρεύει εργαλεία ν’ ανοίξει πέρασμα. Αρκεί η εμφάνιση του Αχιλλέα, ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα για να κάψει όλες τις ελπίδες.
Αποτραβιέται στη γωνιά της ανατριχιασμένη, δήθεν αποδεχόμενη, δήθεν επιλήσμων. Προσποιείται πως “όλα καλά” για να συντηρεί την εύθραυστη ησυχία. Ένα βλέμμα, μια οικεία συμπεριφορά παρεκτροπής μπορεί να την μετατρέψουν στο λεπτό σε κουτάβι. Προσποιείται, λοιπόν, έως καιρού επιτρέποντος, όπως θέλει να πιστεύει, με πλήρη επίγνωση της υποκρισίας. Οι λύκοι ανυπόμονοι, την προγκίζουν να συνεχίζει ακόμη κι όταν, αποκαμωμένη, βαυκαλίζεται πώς ίσως αλλάξουν τα πράγματα.
Ώρες, μέρες, εβδομάδες, παροπλισμένη εντός, δεν απασχολείται σε αναδρομές ούτε σε κατηγόριες. Να φύγω! Υπερβαίνει κάθε πρόσκομμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κι όσο χτυπάει στο αδιέξοδο, ανδρώνεται.