Πηνελόπη Γιώσα – «Λύκος στο μαξιλάρι μου»

Χθες νοστάλγησα το φιλί σου.
Κι έτσι όπως ήταν
η λαχτάρα μου ανίκητη
κατέβηκα στο υπόγειο να βρω
το στρώμα θάλασσας
που ‘χες φουσκώσει
το περασμένο καλοκαίρι.

Άνοιξα τη βαλβίδα του
την έβαλα στο στόμα
κι αχόρταγα άρχισα να ρουφώ
εγκλωβισμένη ανάσα σου
καθώς δραπέτευε.

Μπαγιάτικο φιλί, έστω·
όμως φιλί δικό σου.

* * *XXXIV

Είναι καιρός θαρρώ
να μπουν τα πράματα σε μια σειρά.
Ομολογώ πως είναι γένους θηλυκού
η μοναξιά, η θλίψη κι η ματαίωση
η ανημποριά, η απόγνωση και η παραίτηση.
Φιγούρες μάνας κουρασμένης
συζύγου προδομένης
κόρης αγύρευτης.

Μάτια θολωμένα
από κρυφά δάκρυα τις νύχτες
σταυροί ανάμεσα σε στήθη αυχμηρά
τάματα περασμένα κομποσκοίνια
σε χέρια που απόκαναν
από την προσφορά.

Όμως, για μια στιγμή
εσείς οι βιαστικοί επικριτές.
Ξεχάσατε ο πόνος κι ο θάνατος
γένους αρσενικού πως είναι;

Παραμονεύουν
σαν κακούργοι στη γωνιά
περόνες
που καρφώνουν σωθικά·
κάθε κάρφωμα
ένα επιούσιο μαράζι.
Το τελευταίο θύμα τους έγινε ποιητής.