The Universe
We are all a tiny pebble
In the world’s mosaic
No one magnificent, no one great
Yet important
For the inner miracle
For the outer image
That transforms
Reality
Into something accessible, sustainable
And tangible…
As long as we realize
Humility
With modesty
And awareness of The ridiculous
That resides in every human pettiness.
The existence, yes, the existence is
Something different, much wider, much stronger
Than the flimsy soap bubbles
Of our flesh.
We are pustules
On the body of the universe.
Voracious cockroaches,
Greedy ants,
Arrogant cicadas…
But some of us
Become blackbirds
That sing like nightingales
Imitating the Harmony of the Universe
Making up melodies
In the perpetuity
Of this very moment
Which might AS WELL be a century
As long as you manage to forget yourself
For a little while
To subdue your ego,
To leave the shirt
Of your personality
On the hanger, in the closet
Of the house
And let yourself roam around
Naked, free and innocent…
This is the only way to add some
infinitesimal
Weight to our poems and to our art
The lowborn one…
(translated by Eleni Karapa)
Το Σύμπαν
Όλοι ένα πετραδάκι είμαστε
Στο μωσαϊκό τού κόσμου
Κανείς σπουδαίος, κανείς τρανός,
Σημαντικοί όμως
Για το μέσα θαύμα
Για την έξω εικόνα
Που μετασχηματίζει
Την πραγματικότητα
Σε κάτι βατό, βιώσιμο
Κι απτό…
Φτάνει να συνειδητοποιούμε
Την ταπεινότητα
Με σεμνότητα
Κι επίγνωση Τού γελοίου
Κάθε ανθρώπινης μικρότητας.
Η ύπαρξη, ναι, η ύπαρξη είναι
Κάτι άλλο, πιο πλατύ, πιο γερό
Από τις σαθρές σαπουνόφουσκες
Τού σαρκίου μας.
Φλύκταινες είμαστε
Στο σώμα τού σύμπαντος,
Αχόρταγες κατσαρίδες,
Πλεονεκτικά μυρμήγκια,
Αλαζόνες τζίτζικες…
Όμως κάποιοι από εμάς
Γινόμαστε κοτσύφια
Που τραγουδούν ως αηδόνια
Μιμούμενα την Παγκόσμια Αρμονία
Μελωδίες υλοποιώντας
Εις το διηνεκές
Τής στιγμής
Που μπορεί να γίνει ΚΑΙ αιώνας
Φτάνει για λίγο να λησμονήσεις
Τον εαυτό σου,
Να καθυποτάξεις το εγώ σου,
Να αφήσεις το πουκάμισο
Τής προσωπικότητάς σου
Στην κρεμάστρα, στην ντουλάπα
Τού σπιτιού
Και να αφεθείς να κυκλοφορείς
Γυμνός, ελεύθερος κι αθώος…
Μόνον έτσι ζυγίζουν κάτι
απειροελάχιστον
Τα ποιήματα κι η τέχνη μας
Η χθαμαλή…
Ecopoetry 1/2019
The day started by killing
A scorpion in the sink
Of the mountain hut
Where I summer.
I don’t know whether these little
Poisonous animals are
More toxic
Than some people
In the office. At least, these ones
Do not defend themselves if you don’t hurt them.
A bit later in the outdoor
Sink I saw a bunch of
Wasps drowned in
Their effort for some water.
I am thinking that three things
Kill people:
The thirst for money, for power,
For love … which is a
Deep-rooted need of theirs:
To identify and exorcize
Death (these ones, each one
Of them better than all
The others)…
(translated by Eleni Karapa)
Ecopoetry 1/2019
Ξεκίνησε η μέρα σκοτώνοντας
Έναν σκορπιό στον νιπτήρα
Τής ορεινής καλύβης
Όπου ξεκαλοκαιριάζω.
Δεν ξέρω αν αυτά τα ζωάκια
Τα δηλητηριώδη είναι
Περισσότερον τοξικά
Από μερικούς ανθρώπους
Στο γραφείο. Ετούτα τουλάχιστον
Δεν αμύνονται αν δεν τα πειράξεις.
Αργότερα στον υπαίθριο
Νεροχύτη είδα πλήθος
Σφήκες πνιγμένες στην
Προσπάθειά τους για λίγο νερό.
Σκέφτομαι πως τρία πράγματα
Σκοτώνουν τούς ανθρώπους:
Η δίψα για χρήμα, για εξουσία,
Για έρωτα… που είναι μία
Βαθύρριζη ανάγκη τους:
Να ξεχωρίσουν και να ξορκίσουν
Τον θάνατο (αυτοί, ο κάθε ένας
Εξ αυτών καλύτερος απ’ όλους
Τούς άλλους)…