ΣΑΝ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΕ ΧΩΡΑ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΗ
ἢ πίνοντας καφὲ μὲ τὸν Βλαδίμηρο καὶ τὴν Λίλη Μπρίκ
Τὸ πρωινὸ κάτω ἀπ’ τοὺς φίκους σχεδίαζαν
μακραίνοντας τὴν ὥρα τοῦ καφὲ μὲ τοὺς λυγμοὺς τῶν γλάρων
ὥσπου ὁ Βλαδίμηρος κάθιδρος μίλησε γιὰ τὴν ἥττα
καὶ τὸ ἀντίδωρο: ἐσὺ μαῦρες τελεῖες βάζεις μονάχα στὰ ποιήματα,
μοῦ εἶπε, κι ἐκεῖνες μετρημένες…
Οἱ λέξεις του μοιάζαν στὸν κρόταφο σημάδια
ἔδειχναν μιὰν ἐγγύτητα, οἱ ἄλλοι τὸ εἶπαν ἐξοικείωση
μὲ ὅ,τι ποτὲ δὲν ἐπιστρέφει.
Καὶ τότε τὰ χέρια τους σὲ φλέβες τυλιγμένα ἀνασήκωσαν/
χάνονταν ἀνάμεσα στὰ φύλλα κι ὕστερα ἐπανέρχονταν
πληγώνονταν ἀπ’ τὶς σιωπὲς
τῆς πρώιμης ἄνοιξης.
Τὸ ἐπεισόδιο ἔληξε, συνέχισε ὁ ποιητής,
μὴ φοβηθεῖτε αὐτὴ τὴ συντριβή, συμμεριστεῖτε την
τὴ βάρκα ποὺ τσακίστηκε στὰ ἄγονα νερά·
εἶχε ἀνέβει σὲ βουνὰ σὲ ὕψη δυσθεώρητα.
Δὲν τὴν τελειώνεις τὴ χαρὰ μὲ τὰ σημάδια, ἀντέτεινα.
Ὃσες φορὲς τόσες πληγὲς
σὲ χώρα ἀκατοίκητη ζωὴ εἶναι ὁ θρῆνος.
(από την συλλογή. Η ΣΥΜΜΙΓΗ, 2022)
AS RESIDENTS IN AN UNINHABITED COUNTRY
drinking coffee with Vladimir and Lily Brick
In the morning under the beacons they planned
prolonging the coffee hour with the sobbing of the seagulls
until Vladimir, full of sweat, spoke of defeat.
and the present in return: you put black dots only in poems,
he said to me, and even they are measured…
His words were like scars on the side of the head
they showed a closeness, others called it familiarity
with what never returns.
And then their hands, wrapped in veins, rose/
disappeared among the leaves and then came back
wounded by the silences
of the early spring.
The episode ended, the poet continued,
don’t be afraid of this crush, empathize with it,
the boat that was crashed in unfertile waters;
it had climbed on mountains with unspeakable heights.
You don’t end joy with the signs, I retorted.
As many times so there are wounds
in a land uninhabited life is grief.
Translated by Eva Sylla
ΕΜΜΑ Ή ΤΖΑΣΤΙΝ- ἡ ἱστορία εἶναι πάντα ἴδια
Χειμώνας μὲ ἄστατο καιρὸ καὶ μέρες κρύες.
Τὸ ἂν κλαδέψαν οἱ ἀμπελουργοὶ μᾶλλον μοῦ εἶναι ἀδιάφορο‒
χρόνια συνηθισμένος σὲ θυσίες.
Ἐκείνη, κάτω ἀπὸ τὸ ἀκροκέραμο φεγγάρι κοιτάζει τὰ χαρτιά…
κρατάει τὸ μῆλο
δαγκώνει τὴ σάρκα του, χαμογελᾶ καὶ κοκκινίζει.
Ἀφήνει τὴν πόλη στὴ βοὴ κι ὅ,τι ἀγάπησε.
Ματώνει τοὺς πυράκανθους, τὸ χιόνι
καὶ ὁ βοριὰς γοητεύει γηγενεῖς κι ἐποίκους.
….
«…μιλούσαμε θυμᾶσαι στὸν παράδεισο, ἀκούγοντας
τὸ ρίγος τῆς βροχῆς, ποὺ λέει ὁ λόγος, ἀφοῦ στὰ μάτια σου
ὡρίμαζε ὁ ἔρωτας.
Περιεργαζόμασταν τὰ θαύματα, τ’ ἀγγίγματα καὶ τὶς σιωπὲς
«Ἀγάπη μου», εἶπες «εἶναι ἡ Ἐδὲμ αὐτὸς ὁ κῆπος;»
Πιὸ κάτω ἡ θάλασσα. Σοῦ ἔδειξα τὰ καράβια στὴν ἀχλή.
Ὑποχωροῦσε ἡ ἀβεβαιότητα κι ἐγὼ δὲν ἤξερα ἀπὸ τόση ἀγάπη.
«Ἐδέμ», ψιθύρισες «ἔχεις ξανάρθει;»
Τὰ μάτια σου κρατούσανε τοὺς θησαυροὺς
ἡ ἐπιθυμία δῶρο πολύτιμο.
Μοιράσαμε τότε τὸ νερὸ
μιλήσαμε δῆθεν στὰ ψέματα
τὶς ακριβές ἀλήθειες
ἑνώνοντας διακριτικὰ τὰ χέρια.
Ἱστορώντας τὰ καθέκαστα χτίζαμε τὴν ἀρχὴ
μιᾶς ἱστορίας καθόλου ἀσήμαντης…»
(από την συλλογή. Η ΣΥΜΜΙΓΗ, 2022)
EMMA OR JUSTIN – the story is always the same
Winter with miserable weather and cold days.
Whether the vineyard workers pruned is probably of no concern to me-
I’ve been used to sacrifices for years.
She, beneath the edge of the moon, looks at the cards…
holds the apple
bites its flesh, smiles and blushes.
She leaves the city to the roar and whatever she loved.
Bleeds the firecrackers, the snow
And the North is a charm to natives and settlers alike.
….
“…we were talking as you remember in heaven, listening
the shivering of the rain, so to speak, since in your eyes
love was ripening.
We looked around closely to the wonders, the touches and the silences
“Darling,” you said, “is Eden this garden?”
Further down the sea. I showed you the ships in the mist.
The uncertainty receded and I knew not of so much love.
“Eden,” you whispered, “have you been here before?”
Your eyes held the treasures
desire a precious gift.
We shared the water then
we spoke supposedly
about the precious truths
joining hands descriptively.
By telling the truth we built the beginning
of a story not at all insignificant…”
Translated by Eva Sylla