Η ζωή φτωχαίνει, η τέχνη γίνεται ένα ψευτοπαράθυρο, δηλ. ένας φεγγίτης που έκλεισε με τούβλα, τα τούβλα σοβαντίστηκαν κ’ ύστερα πάνω στο σοβά σχεδιάστηκε με άκρα ευαισθησία το σχήμα του φεγγίτη.
Δεν μπορώ να ζήσω με τα μέτρα αυτά. Η τέχνη, που υποτίθεται ότι μ’ ενδιαφέρει πάνω από το κάθε τι, δεν γίνεται λίπασμα για τη ζωή μου, αλλά κοπριά για τα λουλούδια μου. Βέβαια, η κοπριά είναι κι αυτή ένα λίπασμα, αλλά όχι το μόνο. Κ’ η θεωρία ότι μες στην κοπριά ανθίζουν τα λουλούδια, μ’ έχει κουράσει. Γιατί τα λουλούδια ανθίζουν παντού. Πάνω στα ξερά βράχια, μέσα στις σκισμάδες των φυλακών. Εξαρτάται για ποιά λουλούδια μιλάμε. Για κείνα που είναι μες στα θερμοκήπια, προστατευόμενα και γι’αυτό σάπια, ή για τ’ άλλα που μεγαλώνουν κόντρα στον άνεμο και τις βροχές;
* * *
Θα σου πουν μάλιστα ότι είμαστε να προοδευτικοί, αλλά με όρους. Ποιός είναι ο όρος; Ένας πάντα, φυσικά. Αφού πρόκειται για πνευματικούς ανθρώπους, η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Κι όταν τους πεις ότι, αφού είσθε ελεύθεροι σε αυτό τον ” ελεύθερο δυτικό κόσμο”, κάνετε αυτό ή εκείνο, θα σου απαντήσουν αμέσως ” δεν μπορούμε, δεσμευόμαστε”. Άρα που είναι η ελευθερία; Τότε θα σου πουν ότι αυτοί μιλάν για σχετική ελευθερία, ενώ εσύ εννοείς την απόλυτη, που δεν υπάρχει πουθενά.
* * *
Χρειάζονται ,βλέπετε, μέτρα ριζικά, μέτρα στο πνεύμα του καιρού, που η κλεψύδρα του έχει μιαν άλλη, πιο γρήγορη ροή τώρα. Και προπαντός ο κάθε κόκκος της άμμου σ’ αυτή την κλεψύδρα μετρά. Ο κάθε άνθρωπος. Η αδικία σε έναν είναι αδικία στο σύνολο. Ο κάθε κόκκος, ο κάθε άνθρωπος που είναι ένας κόσμος. ” Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας”.
Βασίλης Βασιλικός – ” Εκτός των τειχών”