Σήμερα, 23 Μαρτίου του 2025 έχουμε Rock μουσική, από τη μικρή-μεγίστη αδελφή μου Βαρβάρα.
PERFECT DAY του LOU REED
Το συγκεκριμένο τραγούδι το άκουσα για πρώτη φορά γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, δηλ. την εποχή της διανοητικής μου συγκρότησης μέσα από αναζητήσεις σε μουσική, ταινίες, διαβάσματα κλπ. Η μουσική του λιτότητα και -συνάμα- αρτιότητα, η αργόσυρτη μελαγχολία του καθώς και η αίσθηση της συναισθηματικής παράδοσης, της πληρότητας στη δύση μιας μέρας, άγγιξαν αμέσως τις ευαίσθητες χορδές μιας ντροπαλής έφηβης, όπως αυτής που ήμουν τότε…Το αγάπησα πριν κατανοήσω τους στίχους με τα, ούτως ή άλλως, φτωχά αγγλικά μου. Και φυσικά δεν γνώριζα ότι είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια των seventies, γραμμένο από έναν μποέμ τύπο της νεοϋορκέζικης underground μουσικής σκηνής, τον Lou Reed.
Πολύ αργότερα, είχα την τύχη να τον δω live στην εξέδρα της Λεωφόρου, την πρώτη Ιουλίου του 1996. Περίμενα κάτι πιο συναρπαστικό απ’ αυτόν αλλά απογοητεύτηκα κάπως. Μετά σκέφτηκα πως ο αρχηγός των Velvet Underground δεν βρισκόταν στο στοιχείο του τραγουδώντας στις αρένες. Η σκοτεινή μοναχική του φιγούρα, η εσωστρέφειά του και η έλλειψη εντυπωσιακής σκηνικής παρουσίας τοποθετούσαν ιδανικά τον καλλιτέχνη και τη μουσική του στο χώρο ενός μικρού κλειστού club, με τη συντροφιά ποτού και καπνού τσιγάρων…
Για να επανέλθουμε στο τραγούδι που συμπεριλήφθηκε στο δίσκο Transformer του ΄72, η θλιμμένη, σχεδόν υπνωτιστική ερμηνεία του, ιδίως όμως η αμφισημία των στίχων του, το αν τελικά αναφερόταν σε μια όμορφη βόλτα του δημιουργού με την κοπέλα του ή στη μεθυστική και τοξική ταυτόχρονα δίνη των εθισμών του, το κατέστησαν μυθικό στο πέρασμα των χρόνων. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σε μία του συνέντευξη θέλησε να το “γειώσει” λέγοντας πως πρόκειται για ένα απλό, ερωτικό τραγούδι που περιγράφει μια ρομαντική έξοδο με την πρώτη σύζυγό του. Όπως και να ‘χει πια, το Perfect Day εκφράζει με τον πιο νοσταλγικό τρόπο την αναζήτηση της ουτοπίας(;) ενός καλύτερου εαυτού μέσα από την καθημερινή μαγεία του έρωτα και εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις ομορφότερες, γλυκόπικρες μελωδίες της ροκ.
Βαρβάρα Πεχλιβάνη