Οι Αγέννητες μνήμες (Mnemes unborn) είναι μία παράσταση βίωμα, ικανή να γεννήσει συναισθήματα, να διεγείρει την φαντασία, να ταξιδέψει τον θεατή και να τον κρατήσει χωρίς ανάσα σε όλη τη διάρκειά της. Δεν έχει ανάγκη τον εξωτερικό αέρα ο θεατής, αναπνέει κάλλιστα με τη φιάλη καλλιτεχνικού οξυγόνου που του προσφέρει το θέαμα.
Επτά ποιητές προσφέρουν δεκατέσσερα «ποιητεχνήματα», δεκατέσσερα πυροτεχνήματα θα πω εγώ, που σκάνε στον εγκέφαλό μας απρόσμενα, του κάνουν επανεκκίνηση. Η πάλη του καλού με το κακό, αέναη και πάντα επίκαιρη, το άσπρο που δεν αναμιγνύεται με το μαύρο, η ανυπαρξία μουσικής (και όχι μόνο) αρμονίας, η κλασική θεατρική μάσκα reverse… η θάλασσα, αχ αυτή η θάλασσα πώς γαληνεύει το μυαλό, κάνει άλμα στο κύμα, η όψη ενός μικρού παιδιού, αμάραντου! Βίντεο, ζωντανή μουσική, απαγγελία, χορός, μια θυσία του θιάσου στον βωμό της ποίησης για να μακροημερεύσει, να σώσει στο διάβα της όσους προλάβει περισσότερους.
Ποίηση μετά ή μεταποίηση του χωροχρόνου, ποιήματα άξιων δημιουργών (Γεωργία Βεληβασάκη, Ζαχαρίας Κατσακός, Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος, Δημήτρης Π. Νάσκος, Γιώργος Παναγιωτίδης, Κική Σαραντέα, Αντώνης Δ. Σκιαθάς) που γίνονται τρισδιάστατα και περνούν μέσω της όρασης και της ακοής στο υποσυνείδητό μας και μένουν εκεί. Για πάντα. Γεύεται ο θεατής τον καρπό της ζωής πριν τον θάνατο, γυμνός, όπως ήρθε κάποτε στη ζωή. Εννέα όγδοα ο ρυθμός για να χορέψει πριν τον καταδικάσουν. Δεν έχει να απολογηθεί για τίποτα. Μεταμορφώνεται σε ψηφιακό σήμα και γίνεται αθάνατος.
Στη διάρκεια της παράστασης μουσικοί απαντούν με τις νότες τους, χορευτές παλεύουν με τα σώματά τους, το ρούχο της μνήμης περιφέρεται με τιμές, ένας ζωγράφος δημιουργεί-καταστρέφει με πινέλο-όπλο του ένα παπούτσι, χαράσσει πάνω στη ματαιοδοξία, αποτυπώνει το κενό. Μνήμες αγέννητες αλλά υπαρκτές, δεξαμενές ανοιχτές να δεχτούν τον θάνατο, αντί επιλόγου.
Μια μεταπαράσταση που μόνο αν την δεις μπορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται. Και την αποκαλώ έτσι γιατί ενώ δημιουργήθηκε στο τώρα, πήρε την ποίηση των καιρών και της χάρισε μέσω των ψηφιακών εργαλείων μια θέση στο μέλλον. Για να μην ξεχάσουμε απολογούμενοι, πριν τα σαράντα ή και αργότερα, μην πετρώσει η έμπνευσή μας.
Η ομάδα Geo-V & Perfo Poet Art έκαναν κάτι πρωτοποριακό για τα σημερινά δεδομένα, μας έσπρωξαν μέσα στην καλλιτεχνική δημιουργία και μας έμαθαν κολύμπι πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε. Οι εντυπώσεις μας θα βγουν στην επιφάνεια μετά-βαπτισμένες στο meta-εgo ενός άλλου κόσμου που έχει γίνει και δικός μας.
«Μετά εμείς κατάμονοι στο σύμπαν, ψηφιακοί κι ανεμπόδιστοι. Μετά η θάλασσα ατραγούδιστη». (Meta-ego, Γεωργία Βεληβασάκη)
| Δείτε περισσότερα: http://www.velivasaki.gr/event/mnemes-unborn/ |
