ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ
Ποιος χρωματίζει τις ρίζες;
Ποιος ζυμώνει τον ήλιο στο νερό;
Δέντρο της άμμου από παιδί
Εξέχουνε τα μάτια
Όλα τα άλλα υπόγεια μπαλκόνια
Δένουν το βλέμμα πέρα από τη λήθη
Κάποιοι βαδίζουν με αρβύλες στον λαιμό
λιγάκι πριν πρωτομιλήσει ο ανθός
Άλλοι σκάβουν τον φλοίσβο
ρίχνουν τσεκούρια από πλάνες
Μισό σχεδόν αιώνα επεξεργάζομαι
φωτογραφίες επισκεπτών
επιστροφές προσκυνητών
μισές κουβέντες περιηγητών
σαρδάμ μιας Πηνελόπης
Ξηλώνει υφαίνει με υπολείμματα
σημαίες και πανό
Φυσάω χρόνων στεναγμούς
Σβήνω τον κόσμο τους
Aνάβω θάλασσα χρυσή
πόλη Αμμόχωστη έρμαιο αιώνων πειρατών
Τα βράδια με μια λάμπα του εβδομήντα
Φωτίζεται η Μεσόγειος από πανάρχαιο γέλιο
Έχει στα χέρια της συλλάβισμα κυμάτων
Μια με βρέχει μια με δένει ως το μεδούλι του κορμού
Ριγώ, γλιστρώ από το βάθος
είμαι μικρή γοργόνα που αγάπησε
Φοράω πόδια, τρέχω, αγκαλιάζω τις αυλές
Αναρριχώμαι στα περίκλειστα τα σπίτια
Φαντάσματα είναι τα φιλιά
Φωνάζω:
Μη με λησμόνει
Μη! μη με λησμόνει
Μαζεύω ήχο και ηχώ
Κυκλωτικές τις μνήμες
Γυρνάω στην άμμο
Ένα κουβάρι από γυαλί
Οι ρίζες
Ιστός σε μια γωνία του καιρού
Στόμα ορθάνοικτο
Παγίδα για ουρανό
Πώς δεν τις βλέπεις;
Βγάλε τη μοίρα μου απ’ τα μάτια σου
΄Αλειψε άμμο λάσπη στους βολβούς
ανάβλεψε και κοίταξέ με
Είδες, να λες, το σπάνιο δέντρο μιας ερήμου
πορτοκαλιά της γνώσης του κακού και του καλού
Είδες αόρατη Εδέμ
(ανέκδοτο)
SAND TREE
Who colors the roots?
Who kneads the sun in water?
Tree of sand since childhood
Protruding eyes
All other underground balconies
They tie the gaze beyond oblivion
Some walk with boots around the neck
Just before blossom first spoke,
Others dig the roaring
They throw axes from delusions
Almost half a century of editing
Visitor photos
Pilgrim returns
half browser conversations
sardam of a Penelope
Dismantles, weaves with debris
flags and banners
I blow years of sighs
I erase their world
Ascend the sea golden
Famagusta city prey to centuries of pirates
In the evenings with a lamp of the seventies
The Mediterranean is illuminated by age-old laughter
She has wave spelling in her hands
One rains me, one ties me to the marrow of the trunk
I shiver, I slip from the bottom
I’m a little mermaid who loved
I wear legs, I run, I hug the yards
I climb in the enclosed houses
Ghosts are kisses
Yell:
Don’t forget me
Non! Don’t forget me
Pick up sound and echo
Encircling memories
I turn to the sand
A tangle of glass
The roots
Web in a corner of the weather
Mouth wide open
Trap for sky
How do you not see them?
Take my fate out of your sight
Smear sand, mud on the bulbs
Look up and look at me
You saw, you say, the rare tree of a desert
Orange tree of the knowledge of evil and good
You saw invisible Eden
(unpuplished poem)
ΠΡΑΞΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Βγαίνω τα βράδια ακάλυπτη κάτω από τ’ άστρα
Περπατώ μια στη σκιά και μια στη λάμψη
Πράξη αυτογνωσίας;
Μπορεί αν θες
να φτύσεις ένα μήλο
Αιώνες τώρα στον λαιμό λεπίδι
κομμάτια οι αναπνοές σου
κλάσματα πάντα τα ολάκερα που ζήτησες
στων μαθηματικών τη γλώσσα
Μπορεί ακόμη
να θες να γίνεις ορατός
από όσα στρέφουν το κεφάλι
περιφρονώντας έναν χτύπο
που ξεκινάει απ’ το μυαλό
και φτάνει ως τα μάτια
Τ’ αστέρια πάντα ένας θεός
να εξομολογηθεί κανείς
κοιτάζοντας ψηλά
H νύχτα με εμπειρία σκηνοθέτη
φωτίζει το καλό προφίλ
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
Ποιητική Συλλογή: «Φώτα στη διαπασών»
Μανδραγόρας 2022
ACT OF SELF-KNOWLEDGE
I go out at night uncovered under the stars
I walk one in the shade and one in the glow
Act of self-knowledge?
You may want
spit out an apple
Centuries now on the blade neck
pieces your breaths
fractions always the whole you asked for
in mathematics language
It can even
want to be visible
from what turns the head
despising a beat
that starts from the mind
and reaches to the eyes
The stars are always a God
to confess
Looking up
The night with director’s experience
illuminates the good profile
Eleni Artemiou Fotiadou
Poetry Collection: «Fota sti diapason»
Mandragoras 2022