SOME ADVICES FOR A MORE CAREFREE LIFE
Don’t be afraid to let things fall down.
A feather does not weight as much as five chickens.
Don’t pluck each day from its morning.
Cultivate cabbages,
fluffy smiles-grimaces in the garden.
As for the friends, look how many they are
always smiling,
crowding in the entrance, carrying candies,
quarrelling who will speak first in the doorphone,
form a pyramide by jumping on one another’s shoulders
in order to reach the balcony,
their bodies piling up in the elevator
like corpses in a mass grave.
And stop fearing the Mouth
which opens and closes during the night
near your pillow.
You are the only one who sees the Denture,
the only one who can hear the gritting of the teeth.
In any case, you still have the poems.
There are people who think
that if you hold tight on their walls
the Tongue will not grab you.
Ignore that the birthday cake loses a candle every year
that its pink flesh absorbs them
that its whipped cream is full of holes.
And finally do some physical activity.
Learn to jump over the void.
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΑΝΑΛΑΦΡΗ ΖΩΗ
Άφησε και κάτι να πέσει κάτω.
Ένα φτερό δεν ζυγίζει όσο πέντε κότες.
Μη ξεπουπουλιάζεις κάθε μέρα απ’ το πρωί της.
Καλλιέργησε λάχανα,
φουντωτά χαμόγελα-μορφασμούς στον κήπο.
Όσο για τους φίλους κοίτα,
τόσο πολλοί και πάντα γελαστοί,
συνωστίζονται με γλυκά στην είσοδο,
μαλώνουν ποιος θα χτυπήσει το θυροτηλέφωνο,
κάνουν πυραμίδα ο ένας στην πλάτη του άλλου
για να φθάσουν στο μπαλκόνι,
στοιβάζονται μέσα στο ασανσέρ,
όπως πτώματα σε τάφο ομαδικό.
Και πάψε να φοβάσαι το Στόμα
που ανοιγοκλείνει τις νύχτες
κοντά στο μαξιλάρι.
Είσαι ο μόνος που βλέπεις την Οδοντοστοιχία.
Ο μόνος που ακούς το τρίξιμο Δοντιών.
Άλλωστε υπάρχουν τα ποιήματα.
Κάποιοι λεν πως αν γαντζωθείς απ’ τα τοιχώματα
η Γλώσσα δεν σε αρπάζει.
Αγνόησε ότι η τούρτα κάθε χρόνο χάνει ένα κεράκι
ότι η ροζ της σάρκα τα αφομοιώνει
ότι η σαντιγί έχει γεμίσει λάκκους.
Και επιτέλους ασχολήσου με τη γυμναστική.
Μάθε να πηδάς πάνω απ’ το κενό.
SUDDENLY I LOVED MY MOTHER
When the aspirin of the moon dissolved
when father’s bones squeaked in the urn
when the seven brothers were planted
in seven holes in the garden
and only their heads appeared on the surface,
in my parents house remained only me and my mother.
I was running around the same tree
until my yellow shoes made of butter
finally melted
while mother had an illegal affair
with a dwarf whom she called time
because he engraved wrinkles to her toes.
The eighth day of the eighth month
I suddenly missed her bosom
I wanted to suck her milk and blood.
But the dwarf outside the bedroom
was holding a crystal ball and a hammer.
Firstly, he said wisely, you have to break the circle.
Secondly, your mother ate your childhood from the vase.
Thirdly and more importantly,
the holes that the rats have opened all those years in the ground
can not be covered by marmalade in a single poem.
ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ
Όταν το φεγγάρι ασπιρίνη
διαλύθηκε
όταν τα κόκκαλα του πατέρα
στην υδρία έτριξαν,
όταν τα επτά αδέλφια είχαν φυτευτεί
σε επτά λάκκους στον λαχανόκηπο
και ξεπρόβαλαν μόνο τα κεφάλια τους,
στο πατρικό έμεινα μόνη εγώ με την μητέρα.
Έτρεχα γύρω απ’ το ίδιο δέντρο
ώσπου να λιώσουν
τα κίτρινα από βούτυρο παπούτσια μου
ενώ η μητέρα διατηρούσε παράνομη σχέση
με έναν νάνο που τον φώναζε χρόνο
γιατί χάραζε με ρυτίδες τις πατούσες της.
Την όγδοη μέρα του όγδοου μήνα
νοστάλγησα ξαφνικά το στήθος της
θέλησα να ρουφήξω το γάλα και το αίμα της.
Ο νάνος όμως έξω απ΄την κρεβατοκάμαρα
κρατούσε μια γυάλινη σφαίρα κι ένα σφυρί στο χέρι.
Πρώτον, μου είπε σοφά, πρέπει να σπάσεις τον κύκλο.
Δεύτερον, η μητέρα έφαγε μέσα απ’ το βάζο
την παιδική σου ηλικία.
Τρίτον και σπουδαιότερο,
οι τρύπες που άνοιξαν τόσα χρόνια οι αρουραίοι στο χώμα
δεν καλύπτονται με μαρμελάδα σ’ ένα ποίημα.