ΕΝΤΟΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΕ ΚΛΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΟΒ
Ο δικός της περίπατος
σαν τίποτα στον κόσμο να μην άλλαξε
ούτε λιτανείες, ούτε φωνές ή ορχήστρες ούτε
το χιόνι σε φως ύφεση [έστω] ανθισμένο
κάτι λέξεις της – φτερά ή επίδεσμοι
θα λάμνουν στον αέρα
ολάνοιχτο το σώμα της, ασυγχώρητο
θα περιφέρεται στους δρόμους, χωρίς αιδώ
ένας ήχος βάθους από νεύματα [χτενισμένα, άκλαυτα]
δεν θα μπορούν να την ξυπνήσουν
λίγα χρυσάνθεμα μόλις
θα τιμούν
την αμελητέα μετατόπιση.
Ύστερα οι φίλες θα επιστρέψουν στις ζωές τους
και θα τη συζητούν καμιά φορά με τ’ όνομά της: שני.
[Ω, κυρία Ρίτα μου, στην περίπτωσή της
κανείς από τύψεις δεν θα πεθάνει.]
[Αυτή, το άτομο μηδέν (συλλογή ποιημάτων), εκδ. Σμίλη, Αθήνα, 2024]
[Συνομιλεί με το ποίημα «Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες» από τη συλλογή της Ρίτας Μπούμη-Παπά Χίλια σκοτωμένα κορίτσια (Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, 1964)]
INTENSE RED, TINGED WITH PURPLE
Her walk
as if nothing in the world had changed
no litanies, no voices or orchestras, not even
the snow in fading light blossoming
some of her words – feathers or bandages
will glide through the air
her body wide open, unforgivable
will wander the streets without shame
a sound, deep of gestures [uncombed, unshed]
will fail to wake her
a few chrysanthemums
will honour the subtle change.
Then, her friends will return to their lives
occasionally speaking of her by name: שני.
[Oh, dear Mrs Rita, in her case
no one will die of remorse.]
[Αυτή, το Άτομο Μηδέν, Smili, Athens, 2024]
[The poem converses with the “If I go out for a walk with my dead girlfriends” from Rita Bumi-Papa’s book A Thousand Killed Girls (Political and Literary Editions, 1964)]
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚE ΠΩΣ ΗTAN ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ
Στον Λόρδο Βύρωνα
… δεν εξηγείται αλλιώς που στέκεται τόση ώρα στο παράθυρο
σαν νησί μέσα στο φως
ένα ηφαίστειο στο κέντρο και ορμά
να τον λυγίσει το άγνωστο
δεν εξηγείται αλλιώς που-
δείχνει με το δάχτυλο: να η καμπάνα
να οι τυφλοί προσκυνητές, τα εξαπτέρυγα·
αφύσικα παρατεταγμένα τα θαύματα
βουνά πυργώνονται κάτω απ’ τις λέξεις του, χαράδρες, λιμνοθάλασσες
μια χρυσή κλωστή τον στερεώνει – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
η πόλη μικραίνει, πέφτει ψηλά,
στη Zώνη του Ωρίωνα, ό,τι αγαπά
αλλιώς δεν θα περνούσε τ’ απογεύματα στα κάστρα·
αερόπλοια οι αστραπές
εκεί που η θάλασσα φιλά τον ουρανό
και τη δική του νιότη αλεξικέραυνο
δεν εξηγείται αλλιώς
ετούτη η μεταμόρφωση
με το ένα χέρι ανεμίζει σπαθιά, καλπάζει
δεν είναι αυτός, είναι ένας άλλος που τον κυβερνά
σε τούτο το εύθραυστό του σώμα ολομόναχος περιμένει·
έχει τρία αστέρια που εμπιστεύεται
από νύχτα σε νύχτα τον κοιτάζουν
και τον ονειρεύονται.
(Αδημοσίευτο – Αθήνα, 23/1/2024)
HE DREAMED THAT HE WAS AN ALIEN
To Lord Byron
…there is no other way to explain why he lingers at the window
like an island bathed in the light
a volcano surging at its core
as the unknown seeks to bend him
there is no other way to explain why-
he points: there, the bell
there, the blind pilgrims, the six-winged seraphim;
miracles, unnaturally aligned
mountains rise beneath his words, ravines, lagoons
a golden thread holds him steady – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
the city shrinks, ascends
toward Orion’s Belt, where all he loves dwells
otherwise, he wouldn’t spend his afternoons in castles;
lightning bolts like airships
where the sea kisses the sky
and a lightning rod his youth
there’s no other way to explain
this transformation
with one hand, he brandishes swords, rides forth
he is no longer himself, but another who commands him
in this fragile body, all alone, he waits;
three stars he trusts
they watch him from night to night
and dream of him.
(Unpublished – Athens, 23/1/2024)