Ο συγγραφέας είναι αυτός που κρατάει τα πρακτικά της εποχής του – Της Κατερίνας Καριζώνη

Και σ΄ αυτή την περίπτωση της πανδημίας ο ρόλος της πεζογραφίας και γενικότερα της λογοτεχνίας είναι ουσιαστικός γιατί ανιχνεύει μέσα απ΄ τις προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων τις βαθύτερες αιτίες της κοινωνικής κρίσης και τα αποτυπώματά της στις ζωές των ηρώων. Η μοναξιά, η αποξένωση, ο ηθικός εκμαυλισμός, η έλλειψη αξιών, η κοινωνική υποκρισία, η αρρώστια σωματική και ψυχική αποτελούσαν και αποτελούν συχνά το υλικό και το περιεχόμενο της λογοτεχνίας. Στην εποχή του κορωνοϊού, η οποία συνιστά κατάληξη μιας μακράς περιόδου παρακμής και σήψης της κοινωνίας μας, η πεζογραφία έχει ανάλογο ρόλο και θέση. Πολλά γράφτηκαν και σχολιάστηκαν για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Υπήρξαν εποχές επίπλαστης ευμάρειας, πολιτικής και κοινωνικής αλαζονείας και ψυχικής αθλιότητας, όπου κυριάρχησε το εγωκεντρικό άτομο, το απόλυτο εγώ σε βάρος των άλλων και όπου η Φύση και το περιβάλλον περιφρονήθηκαν και καταπατήθηκαν για χάρη της κερδοφορίας. Εποχές που τα ίδια τα πράγματα έχασαν το νόημά τους, οι αξίες λοιδορήθηκαν και μηδενίστηκαν, το ανθρώπινο πρόσωπο έχασε τη σημασία του. Εγώ ανήκω σε μια γενιά που φέρει βαριά τραύματα αυτής της διάλυσης και ίσως ποτέ δεν μπόρεσε να τα επουλώσει. Η λογοτεχνία ωστόσο έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και πολύ καιρό. Υπήρξαν βιβλία που προέβλεψαν την οικολογική καταστροφή, την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, τον ολοκληρωτισμό που γεννιέται στις μέρες μας, την έλλειψη ελευθεριών, τους κινδύνους των νέων τεχνολογιών, ακόμα και την πανδημία που βιώνουμε. Ο συγγραφέας ξαγρυπνά πάνω στις κοινωνικές πληγές και προειδοποιεί για το κακό. Κάποιοι μάλιστα βλέπουν μακρύτερα απ΄ τους άλλους. Φυσικά «κανένας στίχος δεν μπορεί να καταλύσει καθεστώτα» όπως λέει και ο ποιητής. Κανένα μυθιστόρημα αντίστοιχα, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τις μάζες. Μπορεί όμως να τις ευαισθητοποιήσει. Και νομίζω ότι αυτό το έχει πετύχει η λογοτεχνία. Όσο για την ίδια εποχή της κρίσης του κορωνοϊού, νομίζω πως δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή για να αποτυπωθεί πεζογραφικά, καθώς δεν έχουμε πάρει ακόμα τις ανάλογες αποστάσεις. Περιμένω πως θα γραφτούν πολλά στο μέλλον. Όπως γράφτηκαν και για ανάλογες επιδημίες στο παρελθόν.
Η πεζογραφία στις μέρες του κορωνοϊού όμως έχει και έναν πρόσθετο ρόλο και λόγο. Λειτουργεί παρηγορητικά και ανακουφίζει τους ανθρώπους καθώς φέρει μέσα της τον μύθο, την παραμυθία. Στην περίοδο του εγκλεισμού μας εν προκειμένω ξαναγυρίζουμε στα βιβλία-έτσι πληροφορούμαι τουλάχιστον. Ξαναθυμόμαστε ότι τα αληθινά στηρίγματά μας βρίσκονται στο όνειρο, στις πρωταρχικές ανθρώπινες αξίες και αρετές που δεν μπορούν να καταλυθούν και αποτελούν τη μοναδική πυξίδα για να μη χαθούμε. Και τα βιβλία μας μιλούν για όλα αυτά μέσα απ΄ τις ιστορίες των ηρώων τους, περικλείουν μηνύματα για καλύτερες μέρες. Διασώζουν την ελπίδα. Τουλάχιστον τα βιβλία που διαβάζω εγώ και κυρίως εκείνα που γράφω.* Η Κατερίνα Καριζώνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι διδάκτορας των οικονομικών επιστημών. ΄Εχει εκδώσει 30 βιβλία: ποίηση , μυθιστορήματα, διηγήματα, παραμύθια, ιστορικά δοκίμια. Μέρος του έργου της έχει μεταφραστεί στο εξωτερικό. Μερικά απ΄τα βιβλία της είναι το Βαλς στην Ομίχλη, Ρεσάλτο ,Μεγάλο Αλγέρι, το τραγούδι του Ευνούχου, η Πόλη των Αθώων, το λυκόφως του Αιγαίου κ.α.