Ξένια Καλαϊτζίδου
[Τρι-πτυο]
Ξένες ονειρικές διαδρομές
άνοιξη με τομάρια ζώων
της βλάστησης αλλόκοτη αφέλεια
Όλα αυτά ανήκουν σ’ άλλους
και σε κανέναν
Όμως μένει της ηλιαχτίδας
η ανεξάντλητη περιέργεια
η μη ακυρωτέα
διάθλαση
μυριάδες μάτια τυπώνουν εγκαύματα
εργοστάσιο επικήρυξης
εξάγει παντού την άλλη εμένα
ω να το ‘μάθαινα απ’ τις ειδήσεις
ακόμα ανήκουμε στον κόσμο
παράξενοι επισκέπτες
αυτόβουλης φυλακής τοίχοι
με φως εξωγήινο παιχνιδίζουν
[Παλιό καινούριο]
αυτή η εποχή έχει τόσο φως
αν η τύχη σε φέρει στη θάλασσα
καταδικάζεσαι στην ευτυχία
βουλιάζεις
σε δάση από βουκαμβίλιες
έπιπλα καλλιγραφικά
ψημένα ψάρια λαχταράνε την πατρίδα τους
πολύχρωμα υγρά κυλάνε
με soul ρυθμούς
lounge απολαύσεις
σερβίρισμα σπαρακτικής θλίψης
και δίπλα
κύματα ραπίζουν τα σκαλοπάτια
αφροί θαλάσσιου στόματος
φύκια δυσνόητο αραβούργημα
γκρίζο ζευγάρι στον ήλιο οι γλάροι
γκρίζοι δρόμοι έγκαυμα στα πνευμόνια
διαλέγω βιβλία που θα με θάψουν
στο μικρό αυτό δωμάτιο
μυρωδιές εισβάλλουν από το παράθυρο
δωμάτιο σαν τελεφερίκ πια
ταξιδεύει
λύματα Θερμαϊκού
μούχλα υπογείων
–Αρμενοπούλου, Ιασωνίδου, Κασσάνδρου,
Αγίας Σοφίας, Δωδεκαόροφες, Θέρμη–
πάνε δεκαπέντε χρόνια
υγροί φλοιοί και πευκοβελόνες
–Βιζυηνού, Αδριανουπόλεως, Αμπατζόγλου–
και πάλι πέτρα
παγώνια γλάροι αλλόκοτες κραυγές
κοτσύφια γρύλοι ρυθμοί ανίδεοι
ασύνταχτο καμπαρέ μιας άδειας νύχτας
κι όταν χαράξει
ποτάμια εκβάλλουν από το γκρι
ξεπλένουν ψίχουλα αγάπης
[Άτιτλο]
Όταν κοιμάμαι
οι φίλοι γίνονται εραστές,
οι δρόμοι των παιδικών χρόνων
γεννούν πολυώροφους κήπους,
από άγνωστους ωκεανούς βρέχομαι
απρόσμενης παροχής
όσο επιτρέπει ο μετρονόμος της βρύσης.
Ώσπου να ξυπνήσω
οι εχθροί εξημερώνονται
και τυλίγονται στη λήθη εκ νέου.
Έξω ο κόσμος
ανακυκλώνεται και μισεί
με ταχύτητες θορύβων.
Καραδοκεί το μαύρο γάλα,
χαράζει κάθε νέο φως.
Μα πόσο γαλήνιες
οι τελευταίες ξυραφιές
του ήλιου.
[36]
Για πάντα ζωντανοί.
Ερμητικά πτηνά
τα βήματά μας ατενίζουν.
Της πόλης σπήλαια μοναχικά
ρημάζουν δίχως γνώση.
Βλασταίνει ο χρόνος ξαφνικά
ανοίκεια φαντασία.
Κανείς δεν έμαθε το φως
στα σίδερα των γήινων σωμάτων
κι εκείνο ασίγαστο
να καταργεί τις λογικές διαστάσεις.
[Αστερισμοί]
Το οξυγόνο δε φτάνει ποτέ.
Όσο κι αν περπατάμε
θυμάμαι τα χιλιόμετρα που τρέχουν έξω
το ηφαίστειο του ουρανού να αιμορραγεί
και τα χιόνια στους αγρούς
να λιμνάζουν αμέριμνα στα χόρτα.
Όταν φτάσαμε ήταν βράδυ
κι ούτε ποτάμι ούτε φωνή.
Στις εκβολές του Βαρδάρη
νυχτώνει κάθε τόσο
που και που ένα άστρο ξαφνικό
θαρρείς χαμόγελο μαυροντυμένης μάνας.