ο άτλαντας των τσιμπημάτων
με τα χρόνια είχες καταγράψει τα τσιμπήματα σου από κουνούπια
πάνω σε μια κούκλα βιτρίνας.
καθώς τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι απλώς μια σύμπτωση,
τα πάντα έχουν σύστημα, ή μη μηχανιστικά
μιλώντας: έναν Θεό στις αποσκευές.
και σύμφωνα με εκείνο το σύστημα αποτελεί ο άτλαντας σου των τσιμπημάτων
προ πολλού έναν ξέχωρο κόσμο που δεν μπορεί πια να αποκηρυχθεί.
μια μέρα όπως λέμε Δεκέμβρης
αυτή η μέρα έχει παγετώδη χαρακτήρα.
και πώς θα μπορούσε αλλιώς να είναι: βάση της ο χειμώνας
ο φάκελος των σύννεφων δεν έχει ανοιχτεί ακόμα.
παρόλο που αυτή η αποστολή με αφορά πολύ, par avion.
ο ουρανός ανήκει σε έναν γκρι κλάδο.
κυριαρχεί ένας νέος τόνος κάπως σαν: φως διαίτης
τουλάχιστον διατηρεί ο ήλιος τα προσχήματα.
οι λεύκες στον ορίζοντα, λοφία Μοϊκανών
δεντροστοιχίες οδηγούν ακόμη στο χειλικό
κι αυτές από τη χιονόπτωση διάστικτες
ό,τι έχει πέσει ως τώρα, αφήνει να εννοηθεί ένα κρινολίνο
το τοπίο τόσο τοπικό όσο δεν ήταν εδώ και καιρό.
κάτι που επίσης γνωρίζω:
κάποιες ελώδεις λιμνούλες παρασημοφορούν εαυτό με δάση, σαν γυάλινα μετάλλια.
ωστόσο τα πούπουλα των πουλιών παραπλανούν
σχετικά μ’ αυτό.
Gizeh mon amour
για την Christiane Wohlrab
οι πυραμίδες μοιάζουν
να έχουν βγει από κάποιο εγχειρίδιο αισθητικής.
πλανόδιοι πωλητές προσφέρουν έννοιες
για να διαχειριστεί κανείς την ομορφιά τους.
τα ιερογλυφικά για τον στωικισμό
μάλλον είναι μια καμήλα.
αναπόφευκτα υποκύπτει κανείς ύστερα από λίγη ώρα
στη φωτοθεραπεία του ήλιου.
για άλλους αρχαίους θεούς πρέπει αντίτιμο εισόδου
να καταβληθεί. η σφίγγα
μεταδίδει πιθανόν
μια παντελώς λανθασμένη εικόνα.
αρχείο από κέρατα
οι γονείς μου συχνά άνοιγαν ο βιβλίο
των χαμηλόφωνων τσακωμών. τις περισσότερες φορές
σε μια τέτοια περίπτωση πήγαινα βόλτα
με ένα από τα τρία σκυλιά των παιδικών μου χρόνων.
ούρλιαζαν παρέα, ολόκληρα ειδύλλια.
η αδερφή το ‘παιζε γιαγιά και δεν άκουγε
καλά. η ίδια η γιαγιά άκουγε καλά,
αλλά θεωρούνταν πρακτικά ως μονίμως φευγάτη στον κόσμο
των βαλς. ο παππούς ήταν ήδη
το δικό του σιωπηλό βιβλίο. το διάβαζες
από άλμπουμ φωτογραφιών. ήταν απογεύματα
βαριά και καπνισμένα όπως οι μπροκάρ κουρτίνες
του καλού σαλονιού. πράσινες σαν λαχανίδες με χρυσή μπορντούρα:
κάθε επισκέπτης επαινούσε την επιλογή, έπειτα το λικέρ.
οι επισκέψεις ήταν ειρηνευτικές αποστολές, εξασκούνταν κανείς
στην φιλανθρωπία και την ελευθερία: εδώ τα κέρατα παίζαν
τον ρόλο των ισχυρών Προέδρων στον τοίχο.
μετά το σχολείο άρχισε η συνειδητοποίηση
σαν δοκιμαστική εικόνα (Δεύτερο Πρόγραμμα), καθησύχαζε,
όταν η αδερφή υπέκυπτε σ’ έναν από τους σπυριάρικους θανάτους της
ή όταν η γιαγιά επιτάχυνε το πικάπ
σε ρυθμό τανγό. θέριζα ψιλά
από εκείνη, για την υπομονή μου, και πραλίνες.
στην αρχή τις σιχαινόμουν, αργότερα μου έγιναν
οι γλυκές παραφυάδες του γενεαλογικού δέντρου.
επέτρεπαν στη γλώσσα να δραπετεύει.
Σημείωση: Τα επιλεγμένα ποιήματα του Ron Winkler ανθολογήθηκαν από την ποιητική του συλλογή «Fragmentierte Gewässer. Gedichte» (εκδόσεις Schöffling & Co, 2007), όπως είναι δημοσιευμένα στον παγκόσμιο ιστότοπο για ποίηση Lyrikline.org. Οι μεταφράσεις των ποιημάτων, όπως και η φωτογραφία δημοσιεύονται με την άδεια του ποιητή.
photo ©Christiane Wohlrab