Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου – Επίσκεψη σε θάλαμο ασθενούς/Γυρίζοντας ένα βράδυ (σου) στο σπίτι

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΘΑΛΑΜΟ ΑΣΘΕΝΟΥΣ

Επίσκεψη σε θάλαμο ασθενούς
Εντατική η έγνοια
Βράδυ Σαββάτου
κι οι μνήμες προσκαλούν
την Κυριακή για οικειότητα
΄Εχω εκπαιδευτεί κατά τις επισκέψεις
Αποκλείω τις πιθανότητες
για να κοιμούνται οι αυταπάτες
Από καιρό σε χρόνο
αλλόκοτα κυλάνε τα νερά
αλλόκοτα κι αλλού μας ταξιδεύουν
΄Οσο μπορείς επιμηκύνεις
τη ροή του ποταμού
αν φοβηθείς το συναπάντημα
με πέλαγο κλειστό και ωκεανό
Λευκό σεντόνι
κατάλευκο το πρόσωπο
κάπου ανάμεσά μας μαύρος καπνός
περιμένει να σβήσει η φωτιά
να αναληφθεί
Μα η ζωή μικρό κορίτσι
Μαλλιά μακριά όσο δεν χτένισε ο δρόμος

Μέρα αποδημητική
ανενεργό φεγγάρι
καταλύει στην άκρη του υφάσματος

Τόσο πολύ λευκό
μα να μη γίνει σύννεφο
μα να μη γίνει
του άλλου κόσμου αθωότης
Είναι πάντοτε νωρίς
για όποιον έλαβε το μύρο
στον κήπο που ανθίζει αύριο
Από τη λιγοστή διαύγεια
εισέρχεται ο κύκλος
ουράνια τόξα δύο
σμίγουν τα χρώματά τους
έτσι να γίνονται σπαθί
στη νομοτέλεια υψωμένο
Μάτια μισόκλειστα
αποπλέουν σαν βάρκες
να βγάλουν στην άλλη όχθη
την καρδιά με τα σωσίβιά της

Φλοίσβος του αγίνωτου
σταθερή αναπνοή
Κάτι θέλει να επαναλαμβάνεται χωρίς τον ήχο
Τόσο εκφραστικό πλέον
το σκηνικό που με ευγένεια αποσύρεται
Ανεπαίσθητο μόνο βουητό από άνεμο χλομό
περνάει πάνω στα σκεπάσματα
και τα διπλώνει ως το παρελθόν τους

Στιγμή περίεργη που ντύνεται η σιγή
το χιόνι στη στολή της νοσοκόμας
Από χείλι σε χείλι περιφέρεται
παίρνει τον σφυγμό του μέλλοντος
ακουμπά μία διάγνωση στο μέτωπο
Πόσο ανεβαίνει ακόμα ο πυρετός
Όσο θερμότερο το επεισόδιο
τόσο πιο πολύ καίγεται
στην κόλασή του ο θάνατος
Ποιος θέλει τον χαμό
εντός πολιορκίας του λευκού
Ωραία που μπορεί να πάρει το βλέμμα του
και να το ζωγραφίσει

Τέλος επισκεπτηρίου
χτυπάει το ρολόι στο άλλο δωμάτιο
και μαζεύει τα αποθανόντα