Θωμᾶς ὁ ἄπιστος ἢ ἡ “καλὴ” καὶ χρήσιμη ἀπιστία του; (Τέσσερις κορυφαῖοι βυζαντινοὶ ῥήτορες ἀποκαθιστοῦν τὸ καλὸ ὄνομα τοῦ μαθητῆ τοῦ Ἰησοῦ) – Του Θανάση Νάκα και του Χαράλαμπου Στεργιούλη

Σὲ    ἀντιδιαστολὴ  πρὸς  τοὺς  ἄλλους  ἀποστόλους,  οἱ
ὁποῖοι, γιὰ  νὰ πιστέψουν, ἀρκέστηκαν  στὴν ἀκοὴν καὶ
στὴ   θέα(σι)ν  τοῦ   ἀναστηθέντος    Ἰησοῦ,   ὁ  Θωμᾶς
ἐπεζήτησε ἐπιπλέον καὶ τὴν ἁφὴν (τὴν ψηλάφησιν,  τὴν
πεῖραν).
               «διὰ τῆς ἐν­στάσεως ἀκριβέστερον βεβαιω­θείς,
βεβαιοτέραν καὶ τοῖς ἄλλοις ἐμποιήσειε πίστιν
                                             (Νικήτας Δαβὶδ Παφλαγὼν)
                  «ἐπίμεινον, ὦ Θωμᾶ, ἐπίμεινον τῇ καλῇ σου
ἀπιστίᾳ [ ]  ἀ­πίστησον,  ἀπίστησον ἔτι καὶ  μᾶλλον, ἵνα
πιστεύσω  βεβαίως ἐγὼ  [ ]  Σοῦ γὰρ ἀπιστοῦν­τος,  ἐγὼ
πιστεύειν διδάσκομαι»
                                                  (Ἰωάννης Χρυσόστομος)